Senegal
Door: Marja
Blijf op de hoogte en volg Marja & Paul
11 Januari 2009 | Senegal, Tambacounda
Iedereen hartelijk bedankt voor de alle felicitaties voor Paul, lieve wensen en berichtjes!!!
Er was geen feest in Nouakchott maar dankzij de 3 meegekregen mini vuurspuwers voelde het toch als een jaarwisseling!
Nieuwjaarsdag gingen we richting Senegalese grens. Een nieuwjaarspicknick in de redelijk warme Sahara was onze afsluiter in Mauritanië.
Vlak bij de grens veranderde de omgeving van Sahara in Savanne met prachtige groene natuurlijke lanen. We naderden donker Afrika waar we toch meer ons hart aan verpand hebben, het kriebelde lekker in onze buiken. We namen de grens bij Rosso ondanks alle waarschuwingen, gewoon omdat we er ineens voor stonden. Direct werd Wobbel omringd met opdringerige handen en leek iedereen iets van ons te willen. Een jongen met een soort van kaartje aan zijn T-shirt beweerde daar te werken en alles voor ons te kunnen regelen. We wilden echter liever alles zelf regelen want we wisten dat het geld zou gaan kosten. Een militair verzekerde ons echter dat het niet anders kon en we gaven onze paspoorten aan betreffende jongen. Ondertussen waren er allerlei mensen die door het open raam van alles pakten zoals de Hollandse miniklompjes en onze mascotte; haar Monchici. Wanneer een van ons snel riep dat deze al 30 jaar oud was en een cadeau van haar moeder gaven ze hem ook snel weer terug. Toch heeft hij nu een minder zichtbaar plaatsje gekregen voor de zekerheid…
Uiteindelijk is er niks gepikt maar het voelt toch wat onbehagelijk.
We moesten bij de Mauritaanse grens aardig wat betalen maar dat zou gelijk voor Senegalese grens aan de overkant van de rivier zijn…Dit bleek helaas niet het geval en al gauw kwamen we erachter dat de jongen een broertje van de militair was. Er kwam nog heel veel geld bij omdat Wobbel ouder dan 5 jaar is. Hoe ouder je auto hoe meer je moet betalen om binnen te komen. Toen we van de douane post terug kwamen stonden 2 Senegalezen ijverig Wobbel, te douchen. Erg aardig….riep zij gelijk maar geld hebben we niet meer hoor..Geeft niks was het antwoord en ze maakte het karwei rustig af. Ondertussen probeerden wij te onderhandelen en niet zichtbaar voor de jongen die ons op de hielen zat, geld te wisselen.
De wasser bleek een erg aardige knul die veel nuttige informatie over zijn land gaf en was erg blij met een paar boxen als dank voor de wasbeurt.
De jongen en nog een ander vriendje die aan de Senegalese kant van de grens werkte loosde ons de stad uit en ze werden daar wel een beetje vervelend. Er moest nog meer geld komen voor al het werk wat ze gedaan hadden. Nu had zij die ene eigenlijk alleen maar op een steen zien zitten maar dat kan natuurlijk heel vermoeiend zijn. We voelden ons al ontzettend afgezet en gelukkig herinnerde hij zich een tip van een andere reiziger. Hij vroeg de jongen om zijn naam en rangnummer zodat we in ieder geval bij zijn chef konden informeren waarom we nog meer geld moesten betalen…….al heel snel wenste de jongen ons goede reis en was nog meer geld geen verplichting. Wat vermoeid van 3 uur hectiek bij de grens zochten we snel voor het donker een plek voor de nacht in het volgende dorpje. Erg gezellig en het verschil met Arabisch Afrika was, ondanks dat we het daar ook goed naar ons zin hebben gehad, gelijk merkbaar in de sfeer.
Na een wat onrustige nacht in het plaatsje Richard Toll, waar al het leven op straat de hele nacht door gaat, gingen we op zoek naar een nabij gelegen meer wat erg mooi zou zijn. Iemand in het dorp zei ons dat de weg met onze auto niet te doen zou zijn. We besloten toch even te gaan kijken en daar aangekomen waren we het er snel over eens dat Wobbel in de zandbak mocht gaan spelen…
Aangezien er vele paden liepen en geen wegwijzers voor de richting naar het meer, spraken we een wandelaar aan om de weg te vragen. Deze was erg behulpzaam en omdat wij dachten te begrijpen dat hij dezelfde kant op moest, boden we hem een lift aan. Na wat omzwervingen kwamen we bij een heel groot meer waar veel mooie vogels zaten. We dronken wat en ontdekte dat Ndiaye (die met ons was meegereden) nog 6km van huis af was. We brachten hem naar zijn dorp en werden door zijn oom en tante uitgenodigd om te blijven eten. We hadden geen haast dus we bleven zo’n beetje de hele middag en dat was erg gezellig. Zij kreeg nog een mooie halsketting cadeau van de tante. Wij hadden een schilderijtje bij ons wat volgens onze mening daar veel mooier aan de muur hangt dan in ons minihuisje. Ze waren ontzettend vriendelijk en achteraf schaamde we ons een klein beetje dat we ieder afzonderlijk toch een beetje verwachten dat er op eind een verzoek om geld zou komen…..de ervaring bij de grens had zo nog zijn naweeën…
In de namiddag vertrokken we na een warm afscheid richting nationaal vogel park (Djoudj). Het was een mooie route over een verhard pad wat uitkwam bij een kampement in een zandbak…
Omdat hij niet te hard de smalle poort door durfde te rijden kwam Wobbel tot stilstand in het diepe zand. De banden wat leeg laten lopen, een beetje graafwerk en het probleem was alweer opgelost.
De volgende ochtend heel vroeg reden we richting park. We twijfelden al snel of we goed zaten en vroegen de weg. We zaten verkeerd en hij maakt in zijn haast om de Piroque (=klein bootje) te halen een niet zo’n heel slimme keerbeweging van het pad af. Rechtstreeks de klei in………………..
Samen met Abdulfa die ons de weg gewezen had, hebben we de dag daar doorgebracht. Graven, Wobbel op 4 plaatsen opkrikken, matten en takken onder de wielen schuiven en dat zo’n 6x herhalen. Onder de modder stonden we 5 uur later uiteindelijk weer op het harde pad!
Even later bleek dat de haast voor niets geweest was want de Piroque ging de hele dag door.
Op het water genietend van de vele mooie vogels en een enkele krokodil kwamen we weer helemaal bij van de zware dag..
Het kampement en het park zijn gesponsord door Nederlanders en alle inkomsten van het kampement komen ten goede van de plaatselijke bevolking wat het extra leuk maakte om er geld uit te geven…Het is er een oase van rust en omdat we daar wel aan toe waren zijn we er drie nachten gebleven.
Helemaal bijgetankt gingen we een klein stukje zuidelijker naar de Zebrabar (waar overigens geen zebra te bekennen is) omdat hij zich van een eerdere reis meende te herinneren dat de bar van iemand was die we toen ontmoet hadden. Dit bleek niet (meer) het geval maar het was de moeite van het tripje waard. Wel wat duur voor ons doen, maar we konden er heerlijk een duik nemen en dat kon voorlopig nog wel eens de laatste keer zijn. Daarnaast was er ook nog eens een heuse hete douche wat een zeldzaamheid is hier. Helaas woonde er in de douche ook een wespenfamilie wat vooral hem de stuipen op het lijf joeg.
We ontmoetten er een aardige Nederlandse reiziger waar we de hele avond lekkere biertjes mee gedronken hebben onderwijl we ervaringen en toekomstplannen uitwisselden.
De volgende dag gingen we kilometers maken want we wilden in zuid Senegal naar een Nationaal park. We hadden ten slotte erg veel geld betaald om 10 dagen in Senegal te mogen blijven met onze Wobbel dus we wilden eruit halen wat erin zat. De weg was goed en we kwamen dan ook een behoorlijk eind. We overnachten in de brush en binnen enkele minuten nadat we stilstonden kwamen er een paar nieuwsgierige jonge herders op ons af. Nadat ze zich ervan overtuigd hadden dat alles prima in orde met ons was, vertrokken ze weer. We verwachten dat de rest van het dorp wel zou volgen maar we hebben tot de volgende ochtend geen mens meer gezien. We dachten voor 3 uur bij het park te zijn aangezien we 240 kilometer voor de boeg hadden leek dat makkelijk te kunnen. Maar tijdsplanning is in Afrika een compleet onzinnige bezigheid bleek weer eens. Na de eerste 50 kilometer reden we over gaten met hier en daar wat asfalt....De ingewanden van Wobbel en die van ons zelf hevig door elkaar geschud moesten we uiteindelijk in het donker nog een plekje zien te vinden voor de nacht. Zo strandde we 12 kilometer voor het park bij een veel te sjiek kampement. We hebben er wel een soort van entrecote met champignons saus gegeten.
De volgende dag zijn we maar weer gauw vertrokken. Bij de entree van het park kregen we te horen dat een gids verplicht was en wij kregen Allah nog iets toegewezen….nou dan kan er weinig meer fout gaan, toch. Het was een mooie tocht door het bos vol met kuilen en hobbels in de weg. We hebben veel herten, antilopen, wilde zwijnen, krokodillen, apen en mooie vogels gezien. Vaak hadden we wel de verrekijker nodig. We lieten ons overhalen om een nacht in het park te blijven zodat we ook de nijlpaarden zouden zien en nog een dag in het park konden blijven. S’avonds hoorden we de nijlpaarden al brullen in de rivier maar met de zaklamp zagen we niet meer dan de reflectie van de ogen. Wel een indrukwekkend geluid!
In de vroege ochtend nog voor het licht was waren we ons bed uit. Beetje vreemd gevoel want een wekker ontwent erg snel. We haasten ons naar de rivier maar het heeft wel enige tijd geduurd voordat we erachter waren dat de rotsen in het water Nijlpaarden waren.
Daarna weer het bos in om nog meer dieren te spotten. De meeste schrikken natuurlijk gauw van het geschreeuw van Wobbel en slaan op de vlucht als we naderen.
Onderweg kwamen we nog Zwitserse toeristen tegen waarvan de auto van hun gids een lekke band had en het reserve wiel slap was. Geen nood want hij heeft werkelijk alles bij zich. Aggregaat eruit, compressor eruit en het leek er even op of het klusje zo geklaard was. Helaas zat de compressor van binnen zo onder het stof dat hij weinig tot niets deed. Nu weten de meeste van jullie dat zij een hele slechte huisvrouw is, maar tegen een gat in de vloer waar de wc moet komen is in Afrika echt niet te strijden (ook al zou ze willen). En daar stond de compressor precies bovenop tijdens al die stoffige wegen.
De gids ging maar proberen op goed geluk de uitgang te halen met een slappe band.
Wij zagen behalve de dieren die we dag ervoor al hadden gezien nog jakhalzen, dikdiks en buffelstront.
We namen afscheid van Allah en gingen op pad richting Malinese grens. Aangezien we wat veel geld uit hadden gegeven de afgelopen dagen besloten we weer in de brush te overnachten.
Wobbel die na twee dagen blij was weer asfalt onder zich te voelen was het hier blijkbaar niet mee eens. Want hij stuurde nog maar amper richting brush en we hadden een lekke band.
Gelukkig was het nog redelijk licht en dan kan samen een bandje verwisselen nog best romantisch zijn.
Onze tijd in Senegal zat erop en het is een mooie week geweest ver van de bewoonde wereld in kleine dorpjes en parken. In Bamako zal het een stuk drukker zijn maar we verheugen ons erg op het weerzien met Ome Jan, onze Malinese vriend Alphonse, pater Pierre die bij ome Jan woont en nog veel meer mensen die we kennen van onze vorige bezoeken aan Mali..
En onze Wobbel kan een poosje uitrusten, zal het hang en sluitwerk de broodnodige onderhoudsbeurt krijgen. Daarnaast kunnen de computers uit onze schuur zodat hij deze kan omtoveren tot een heuse badkamer...
We zien er naar uit om een poos in Mali te vertoeven!!
Er was geen feest in Nouakchott maar dankzij de 3 meegekregen mini vuurspuwers voelde het toch als een jaarwisseling!
Nieuwjaarsdag gingen we richting Senegalese grens. Een nieuwjaarspicknick in de redelijk warme Sahara was onze afsluiter in Mauritanië.
Vlak bij de grens veranderde de omgeving van Sahara in Savanne met prachtige groene natuurlijke lanen. We naderden donker Afrika waar we toch meer ons hart aan verpand hebben, het kriebelde lekker in onze buiken. We namen de grens bij Rosso ondanks alle waarschuwingen, gewoon omdat we er ineens voor stonden. Direct werd Wobbel omringd met opdringerige handen en leek iedereen iets van ons te willen. Een jongen met een soort van kaartje aan zijn T-shirt beweerde daar te werken en alles voor ons te kunnen regelen. We wilden echter liever alles zelf regelen want we wisten dat het geld zou gaan kosten. Een militair verzekerde ons echter dat het niet anders kon en we gaven onze paspoorten aan betreffende jongen. Ondertussen waren er allerlei mensen die door het open raam van alles pakten zoals de Hollandse miniklompjes en onze mascotte; haar Monchici. Wanneer een van ons snel riep dat deze al 30 jaar oud was en een cadeau van haar moeder gaven ze hem ook snel weer terug. Toch heeft hij nu een minder zichtbaar plaatsje gekregen voor de zekerheid…
Uiteindelijk is er niks gepikt maar het voelt toch wat onbehagelijk.
We moesten bij de Mauritaanse grens aardig wat betalen maar dat zou gelijk voor Senegalese grens aan de overkant van de rivier zijn…Dit bleek helaas niet het geval en al gauw kwamen we erachter dat de jongen een broertje van de militair was. Er kwam nog heel veel geld bij omdat Wobbel ouder dan 5 jaar is. Hoe ouder je auto hoe meer je moet betalen om binnen te komen. Toen we van de douane post terug kwamen stonden 2 Senegalezen ijverig Wobbel, te douchen. Erg aardig….riep zij gelijk maar geld hebben we niet meer hoor..Geeft niks was het antwoord en ze maakte het karwei rustig af. Ondertussen probeerden wij te onderhandelen en niet zichtbaar voor de jongen die ons op de hielen zat, geld te wisselen.
De wasser bleek een erg aardige knul die veel nuttige informatie over zijn land gaf en was erg blij met een paar boxen als dank voor de wasbeurt.
De jongen en nog een ander vriendje die aan de Senegalese kant van de grens werkte loosde ons de stad uit en ze werden daar wel een beetje vervelend. Er moest nog meer geld komen voor al het werk wat ze gedaan hadden. Nu had zij die ene eigenlijk alleen maar op een steen zien zitten maar dat kan natuurlijk heel vermoeiend zijn. We voelden ons al ontzettend afgezet en gelukkig herinnerde hij zich een tip van een andere reiziger. Hij vroeg de jongen om zijn naam en rangnummer zodat we in ieder geval bij zijn chef konden informeren waarom we nog meer geld moesten betalen…….al heel snel wenste de jongen ons goede reis en was nog meer geld geen verplichting. Wat vermoeid van 3 uur hectiek bij de grens zochten we snel voor het donker een plek voor de nacht in het volgende dorpje. Erg gezellig en het verschil met Arabisch Afrika was, ondanks dat we het daar ook goed naar ons zin hebben gehad, gelijk merkbaar in de sfeer.
Na een wat onrustige nacht in het plaatsje Richard Toll, waar al het leven op straat de hele nacht door gaat, gingen we op zoek naar een nabij gelegen meer wat erg mooi zou zijn. Iemand in het dorp zei ons dat de weg met onze auto niet te doen zou zijn. We besloten toch even te gaan kijken en daar aangekomen waren we het er snel over eens dat Wobbel in de zandbak mocht gaan spelen…
Aangezien er vele paden liepen en geen wegwijzers voor de richting naar het meer, spraken we een wandelaar aan om de weg te vragen. Deze was erg behulpzaam en omdat wij dachten te begrijpen dat hij dezelfde kant op moest, boden we hem een lift aan. Na wat omzwervingen kwamen we bij een heel groot meer waar veel mooie vogels zaten. We dronken wat en ontdekte dat Ndiaye (die met ons was meegereden) nog 6km van huis af was. We brachten hem naar zijn dorp en werden door zijn oom en tante uitgenodigd om te blijven eten. We hadden geen haast dus we bleven zo’n beetje de hele middag en dat was erg gezellig. Zij kreeg nog een mooie halsketting cadeau van de tante. Wij hadden een schilderijtje bij ons wat volgens onze mening daar veel mooier aan de muur hangt dan in ons minihuisje. Ze waren ontzettend vriendelijk en achteraf schaamde we ons een klein beetje dat we ieder afzonderlijk toch een beetje verwachten dat er op eind een verzoek om geld zou komen…..de ervaring bij de grens had zo nog zijn naweeën…
In de namiddag vertrokken we na een warm afscheid richting nationaal vogel park (Djoudj). Het was een mooie route over een verhard pad wat uitkwam bij een kampement in een zandbak…
Omdat hij niet te hard de smalle poort door durfde te rijden kwam Wobbel tot stilstand in het diepe zand. De banden wat leeg laten lopen, een beetje graafwerk en het probleem was alweer opgelost.
De volgende ochtend heel vroeg reden we richting park. We twijfelden al snel of we goed zaten en vroegen de weg. We zaten verkeerd en hij maakt in zijn haast om de Piroque (=klein bootje) te halen een niet zo’n heel slimme keerbeweging van het pad af. Rechtstreeks de klei in………………..
Samen met Abdulfa die ons de weg gewezen had, hebben we de dag daar doorgebracht. Graven, Wobbel op 4 plaatsen opkrikken, matten en takken onder de wielen schuiven en dat zo’n 6x herhalen. Onder de modder stonden we 5 uur later uiteindelijk weer op het harde pad!
Even later bleek dat de haast voor niets geweest was want de Piroque ging de hele dag door.
Op het water genietend van de vele mooie vogels en een enkele krokodil kwamen we weer helemaal bij van de zware dag..
Het kampement en het park zijn gesponsord door Nederlanders en alle inkomsten van het kampement komen ten goede van de plaatselijke bevolking wat het extra leuk maakte om er geld uit te geven…Het is er een oase van rust en omdat we daar wel aan toe waren zijn we er drie nachten gebleven.
Helemaal bijgetankt gingen we een klein stukje zuidelijker naar de Zebrabar (waar overigens geen zebra te bekennen is) omdat hij zich van een eerdere reis meende te herinneren dat de bar van iemand was die we toen ontmoet hadden. Dit bleek niet (meer) het geval maar het was de moeite van het tripje waard. Wel wat duur voor ons doen, maar we konden er heerlijk een duik nemen en dat kon voorlopig nog wel eens de laatste keer zijn. Daarnaast was er ook nog eens een heuse hete douche wat een zeldzaamheid is hier. Helaas woonde er in de douche ook een wespenfamilie wat vooral hem de stuipen op het lijf joeg.
We ontmoetten er een aardige Nederlandse reiziger waar we de hele avond lekkere biertjes mee gedronken hebben onderwijl we ervaringen en toekomstplannen uitwisselden.
De volgende dag gingen we kilometers maken want we wilden in zuid Senegal naar een Nationaal park. We hadden ten slotte erg veel geld betaald om 10 dagen in Senegal te mogen blijven met onze Wobbel dus we wilden eruit halen wat erin zat. De weg was goed en we kwamen dan ook een behoorlijk eind. We overnachten in de brush en binnen enkele minuten nadat we stilstonden kwamen er een paar nieuwsgierige jonge herders op ons af. Nadat ze zich ervan overtuigd hadden dat alles prima in orde met ons was, vertrokken ze weer. We verwachten dat de rest van het dorp wel zou volgen maar we hebben tot de volgende ochtend geen mens meer gezien. We dachten voor 3 uur bij het park te zijn aangezien we 240 kilometer voor de boeg hadden leek dat makkelijk te kunnen. Maar tijdsplanning is in Afrika een compleet onzinnige bezigheid bleek weer eens. Na de eerste 50 kilometer reden we over gaten met hier en daar wat asfalt....De ingewanden van Wobbel en die van ons zelf hevig door elkaar geschud moesten we uiteindelijk in het donker nog een plekje zien te vinden voor de nacht. Zo strandde we 12 kilometer voor het park bij een veel te sjiek kampement. We hebben er wel een soort van entrecote met champignons saus gegeten.
De volgende dag zijn we maar weer gauw vertrokken. Bij de entree van het park kregen we te horen dat een gids verplicht was en wij kregen Allah nog iets toegewezen….nou dan kan er weinig meer fout gaan, toch. Het was een mooie tocht door het bos vol met kuilen en hobbels in de weg. We hebben veel herten, antilopen, wilde zwijnen, krokodillen, apen en mooie vogels gezien. Vaak hadden we wel de verrekijker nodig. We lieten ons overhalen om een nacht in het park te blijven zodat we ook de nijlpaarden zouden zien en nog een dag in het park konden blijven. S’avonds hoorden we de nijlpaarden al brullen in de rivier maar met de zaklamp zagen we niet meer dan de reflectie van de ogen. Wel een indrukwekkend geluid!
In de vroege ochtend nog voor het licht was waren we ons bed uit. Beetje vreemd gevoel want een wekker ontwent erg snel. We haasten ons naar de rivier maar het heeft wel enige tijd geduurd voordat we erachter waren dat de rotsen in het water Nijlpaarden waren.
Daarna weer het bos in om nog meer dieren te spotten. De meeste schrikken natuurlijk gauw van het geschreeuw van Wobbel en slaan op de vlucht als we naderen.
Onderweg kwamen we nog Zwitserse toeristen tegen waarvan de auto van hun gids een lekke band had en het reserve wiel slap was. Geen nood want hij heeft werkelijk alles bij zich. Aggregaat eruit, compressor eruit en het leek er even op of het klusje zo geklaard was. Helaas zat de compressor van binnen zo onder het stof dat hij weinig tot niets deed. Nu weten de meeste van jullie dat zij een hele slechte huisvrouw is, maar tegen een gat in de vloer waar de wc moet komen is in Afrika echt niet te strijden (ook al zou ze willen). En daar stond de compressor precies bovenop tijdens al die stoffige wegen.
De gids ging maar proberen op goed geluk de uitgang te halen met een slappe band.
Wij zagen behalve de dieren die we dag ervoor al hadden gezien nog jakhalzen, dikdiks en buffelstront.
We namen afscheid van Allah en gingen op pad richting Malinese grens. Aangezien we wat veel geld uit hadden gegeven de afgelopen dagen besloten we weer in de brush te overnachten.
Wobbel die na twee dagen blij was weer asfalt onder zich te voelen was het hier blijkbaar niet mee eens. Want hij stuurde nog maar amper richting brush en we hadden een lekke band.
Gelukkig was het nog redelijk licht en dan kan samen een bandje verwisselen nog best romantisch zijn.
Onze tijd in Senegal zat erop en het is een mooie week geweest ver van de bewoonde wereld in kleine dorpjes en parken. In Bamako zal het een stuk drukker zijn maar we verheugen ons erg op het weerzien met Ome Jan, onze Malinese vriend Alphonse, pater Pierre die bij ome Jan woont en nog veel meer mensen die we kennen van onze vorige bezoeken aan Mali..
En onze Wobbel kan een poosje uitrusten, zal het hang en sluitwerk de broodnodige onderhoudsbeurt krijgen. Daarnaast kunnen de computers uit onze schuur zodat hij deze kan omtoveren tot een heuse badkamer...
We zien er naar uit om een poos in Mali te vertoeven!!
-
11 Januari 2009 - 15:25
Barbara:
Haha! Te veel uitgegeven in Afrika? Jullie zijn by far de rijkste mensen die ik ken!
Kus,
Barbara -
11 Januari 2009 - 15:46
Mama:
Wat heb ik genoten.Schitterend de verhalen!Zullen jullie wel goed oppassen? En vooral op elkaar!!!Hier alles goed.Groetjes en een dikke kus van Mama. -
11 Januari 2009 - 16:46
Henk En Salima:
Das pas genieten van jullie mooie verhalen en fotos, blijven jullie volgen.
Groet van Henk en Salima -
11 Januari 2009 - 19:57
Laura En Fre:
Mensen wat een mooie verhalen!! we zijn jaloers! ( ook op het zonnetje, zitten reeds een week in de sneeuw!)
Geniet ze en wel oppassen voor die kroko's Paul!
Liefs Laura en Fré -
11 Januari 2009 - 20:25
Hans:
Ha Hem en Haar, goeie en mooie verslagen en fotos , nog steeds iets om jaloers op te zijn, en wobbel wobbelt maar door, groetjes voor hem en een kus voor haar gr Hans -
11 Januari 2009 - 20:27
Kimberly:
haay
mooie fotos
ik zal zovert ook wel fotos van mij laten zien
xxx kimberly hou van jullie(L)(K)
-
11 Januari 2009 - 20:34
Karine:
wat fyn om weer wat vanjullie te horen mooiefotos enik ben bly dat jullie byna by ome jan zyn groetjes fam born -
12 Januari 2009 - 00:45
Elodie:
Hi lieve allebei,
Het lijkt alsof we bij jullie op de achterbank zitten met deze verhalen en de foto's die het allemaal nog echter maken. Een hele dikke knuffel en zoen van ons allemaal hier,
elo, louis, jesse en merijn -
12 Januari 2009 - 06:53
Monique:
Hoi lieverds!!
Ben blij dat jullie de grens heelhuids over zijn zeg... brr krijg ik wel de kriebels hoor van die engerds, gelukkig is er niks ontvreemd.
De foto's zijn weer schitterend, ik heb het gevoel alsof ik met jullie mee op wereldreis ben ;-)
Hele dikke kus!
Monique -
13 Januari 2009 - 14:20
Jan En Wil Clement:
Mooie reisverhalen. We denken met weemoed terug aan onze avonturen in Afrika. Nog veel plezier en doe voorzichtig. -
13 Januari 2009 - 18:52
Anita:
Hoi lieve Marja en Paul,
Was weer genieten van jullie verhalen.Net als meerdere heb ik het idee dat ik achterin zit en met jullie mee reis.Mooie foto`s. Een hele dikke knuffel van mij -
14 Januari 2009 - 19:00
Gijsjan Brouwer:
Het was inderdaad een hele gezellige avond! Ik zit nu in Bamako, jullie waarschijnlijk ook, ik kijk uit naar Wobbel, maar nog niet gespot. Morgen vertrek ik naar Segou, dus een meet-up zit er denk ik niet in, jammer.
Ik houd jullie avonturen in de gaten! -
26 Januari 2009 - 09:10
Nicoline:
Heeeyyyy Marja!!! Van harte gefeliciteerd!!!! Wat zijn we toch weer jong geworden he!? Hele gezellige dag daar zo ver weg!!!! Gaaf om te lezen allemaal joh!
Have fun! Liefs Nicoline -
26 Januari 2009 - 14:08
Ursula:
Lang zal ze leven: hiep, hiep, HOERA!!! Van harte gefeliciteerd meis!!! VEERTIG jaren jong: GENIET van dit mooie nieuwe levensjaar!!! Ik ga vanavond een borrel op je drinken uit jullie wijnglazen ;)!!! Dikke knuffel.... Xje -
26 Januari 2009 - 16:38
Miranda:
Hey Marja,
Van harte gefeliciteerd!!Wat zijn de foto's weer super zeg! Geniet ervan.
Groetjes Miranda -
26 Januari 2009 - 17:24
Martineke:
Hallo Marja,
Van harte Gefeliciteerd!
Een gezellige dag daar "in den vreemde" Jullie verhalen zijn boeiend, leuk om te lezen, de foto's erbij maken het af. Wat een belevenissen! Het gaat jullie goed! Groetjes Martineke -
26 Januari 2009 - 19:21
Guido:
Je te souhaiter bonne anniversaire Marja.
Het zijn heel erg mooie foto's waarvan een aantal me nu al aan Bamako doet terugdenken.
Groeten natuurlijk ook aan Paul.
Ik zie uit naar jullie volgende verslag. -
27 Januari 2009 - 13:14
Nelleke:
Hoi Marja,
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Een verjaardag om niet snel weer te vergeten, denk ik zo. 40 jaar en (als het goed is) in Mali... Te gek zeg om te lezen, hoe het jullie allemaal vergaat. Veel plezier met de volgende avonturen-reeks!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
