Bezoek in Kenia

De grenspost bij Kenia was geen goed begin. We moesten 20 dollar betalen voor wegenbelasting en de douanier schreef hier een bonnetje voor uit. Hij telde het geld en legde dit op tafel. Nee, we moesten bij de kassa betalen en dan terugkomen. De kassa was om de hoek en met bonnetje en geld in de hand liepen we er naar toe. De kassaman nam het beiden aan ging achteruit in zijn donkere holletje zitten en mompelde wat over vouwen in de dollars. Opeens zegt deze man dat het maar 10 dollar is. Hij is razend want hij weet zeker dat hij 20 dollar gegeven heeft. De man blijft volhouden en is duidelijk niet van plan het bonnetje af te tekenen.
Hij haalt er een politie agent bij maar we hebben geen enkel bewijs dus uiteindelijk draait het erop neer dat we nog eens 10 dollar moeten neertellen. Welkom in Kenia, denken we..
Onze bestemming voor die dag is een camping in Eldoret waar we over gehoord hadden. In de stad moeten we het een paar keer navragen maar uiteindelijk vinden we de camping 16 kilometer uit de stad. Het is een on-Afrikaanse plek, bijna Centerpark-achtig met een mooie bar en restaurant waar allerlei watervalletjes stromen. De Masai kleuren, rood en oranje geblokt, doen nog een extra duit in het zakje.
We raken aan de praat met de Keniaanse barman, Bosco, die ons vertelde dat de eigenaar uit India komt. Als Bosco ons verlekkerd naar zijn bakje aardbeien ziet kijken wordt dit zonder aarzelen naar ons toegeschoven en we houden ons niet in. S’avonds trakteren we onszelf op een Indische maaltijd waarbij we onze vingers aflikken. Omdat we op tijd in Nairobi willen zijn gaan we na een nachtje weer verder.
De weg is goed en we schieten dan ook lekker op. We overnachten nog een keer onderweg bij een Keniaanse Lodge waar we de enige gasten zijn en brengen er een rustig avondje door. Dan gaan we in het drukke Nairobi met onze route beschrijving naar de Jungle Junction. Dit is een plek waar we al in Ghana over gehoord hadden. Elke reiziger met z’n eigen vervoer schijnt hier naar toe te komen, dit maakt het een goede plek om informatie uit te wisselen en andere reizigers te ontmoeten.
We waren blij dat we een route beschrijving hadden gekregen want het stond nergens aangegeven. Zelfs voor de deur was er alleen in de poort de letters J.J. geschreven. Al snel werd ons duidelijk dat de plek geen reclame meer nodig heeft. Het stond er bomvol met auto’s en tenten. De sfeer had bijna iets van een festival camping alleen dan zonder muziek. Iedereen was druk bezig met reparaties en zaken regelen, allemaal mensen onderweg van Noord naar Zuid of andersom.
En zoals altijd met reizigers werden de reisroutes al snel uitgewisseld. Zo kwamen wij een Duits echtpaar tegen wat via Iran en Saoudi Arabie naar Afrika was komen rijden. Het begon bij ons te kriebelen want dan zou het de andere kant op ook mogelijk moeten zijn, wat zou betekenen dat we Wobbel niet hoeven te verschepen. Helaas stonden de Duitsers op het punt om weer te vertrekken. Ze gaven ons het adres van hun website zodat we alle informatie op konden zoeken.
Dit alles was ook voor latere zorg voor ons. Eerst kregen we bezoek uit Nederland en daarvoor wilden we nog wat voorbereidingen treffen.
De Jungle Junction leek ons op dat moment wat te onrustig om lekker met Ma en Mike bij te kletsen waardoor we uitweken naar een buitenwijk van Nairobi.
Karencamp was een stuk rustiger en we kwamen er ook nog een Tour operator tegen die ons aardig wat informatie over leuke plekken in Kenia kon geven.
Eindelijk was het dan zover en konden we naar het vliegveld. Omdat ons bezoek ‘s avonds landden besloten we een taxi te nemen. Zeker in de stad rijden we niet graag in het donker. Tussen de mensenmassa speurden we de rij aangekomen mensen af. Het leek eeuwen te duren maar toen zagen we Ma en Mike uitbundig zwaaien vanaf de andere kant van de douane. Alleen de koffers moesten nog even van de band gehaald worden…..Dat even duurde zeker een uur zodat hun geduld in Afrika direct op de proef gesteld werd. En de onze ook trouwens, heel raar om een uur door het glas hun aanwezigheid te zien en dan zo lang moeten wachten op een knuffel.
In het uurtje in de taxi maakte Ma direct kennis met de Keniaanse manier van autorijden. Dit stelde haar niet gerust en dit werd ook niet voor de chauffeur verzwegen maar ze doorstond het moedig.
Het was al laat toen we bij de camping terugkwamen en na een borrel op een fijne vakantie was het zo bedtijd.
De eerste dag waren we van plan om het rustig aan te doen. Lekker bij te kletsen en te genieten. Vlakbij was het huis van Karen Blixen, uit de film out of Africa’ en daar gingen we lopend heen.
Het bleek wel wat verder te zijn dan we dachten en Mike werd al bang dat het een sportieve vakantie zou worden…
De oude boerderij was leuk om te bezichtigen en er werd door een leuke gids verteld over het leven van Karen Blixen. Terugdenkend aan de film was het wel een beetje gek om zo vlakbij de stad te zijn maar in die jaren is er natuurlijk erg veel gebouwd.
Ook terug gingen we lopend in de veronderstelling dat er een kortere weg was. Die was er niet zodat we uiteindelijk best moe weer terugkwamen. Gelukkig was er nog energie genoeg voor een potje kaarten en poolen.
De dag erop vertrokken we redelijk op tijd om naar de Masai Mara (nationaal park) te gaan. De rit duurde veel langer dan verwacht aangezien het laatste stuk over erg slecht wegdek was. Doodmoe van het gerammel en gehobbel kwamen we net voor het donker aan. We werden vriendelijk ontvangen en er wachtte ons een heerlijke maaltijd. Voor de volgende dag hadden we een gamedrive gereserveerd dus we moesten vroeg uit de veren. Door alle nachtelijke activiteit van de Nijlpaarden hadden Ma en Mike helaas niet zo best geslapen in hun safaritent aan de rivier. Nog maar net op pad met Jacob ,onze chauffeur en gids, was de vermoeidheid zo vergeten. Binnen een half uur zagen we een groep van 7 jachtluipaarden die in de buurt van onze en andere auto’s rondliepen. Op een van de safariauto’s sprong een van de dieren bovenop. Het dak was open en het zag er erg indrukwekkend uit. We waren toch wel blij dat wij niet in die auto zaten, ook al had die toerist waarschijnlijk prachtige foto’s.
We hadden een geweldige dag met Jacob die erg zijn best deed om het ons naar de zin te maken. En op de neushoorn na zagen we alle leden van de Big five en nog heel veel andere dieren. Wij hadden alle dieren al wel eens gezien maar dat maakte de Masai Mara niet minder leuk voor ons. Zoveel leeuwen van zo dichtbij (3 families) hadden wij ook nog niet eerder meegemaakt en buiten dat is de natuur er prachtig.
De rit was ook best spannend want we gingen tot 2 keer toe dwars door de rivier. En die stoere Ma genoot daar volop van!
Na de tweede rivier had de auto er even geen zin meer in en het duurde een poos voordat Jacob die met hulp weer aan de praat kreeg. Ondertussen liep er valkbij een eenzame giraffe nieuwsgierig rond te wandelen dus we hadden genoeg te zien.
Tegen het einde van de middag reden we naar een Masai dorp waar we tegen betaling een rondleiding kregen. Eerst werd er voor ons gezongen en gedanst en daarna werden we uitgenodigd om één van de huisjes van binnen te bekijken. Het was een erg donker hol en het rook er niet erg fris. Aangezien de huisjes van koeienstront gebouwd worden is dat laatste niet zo gek. Er werd ons van alles verteld over de gewoonten van de Masai mensen wat erg interessant was. Ook lieten ze ons zien hoe ze vuur maken door wrijving, waar de mannen erg snel in waren. Als laatste werden we de souvenirmarkt opgeloodst die er wel erg professioneel uitzag voor zo’n primitief dorp. Het toerisme zal voor hen ondertussen ook wel een van de grootste inkomstenbron zijn. Hopelijk gaat de cultuur hier niet aan ten onder want de Masai mensen met hun vele sieraden en bijzondere kleding zijn erg indrukwekkend om te zien.
De vermoeiende dag ervoor, de slechte nacht en de opwinding van de safari hakte er wel in. Nadat zij een maaltijd had gemaakt en we één potje klaverjas hadden gespeeld vielen 4 paar ogen al vroeg dicht.
We hadden ondertussen ontdekt dat de weg door het park heen een stukje korter was. Op de gok reden we zonder geldig entree bewijs naar de poort die tot onze verassing zonder ook maar een vraag voor ons open werd gedaan. Onderweg zagen we weer allerlei dieren en een grote kudde olifanten stak vlak voor ons de weg over. Ook bij de uitgang van het park hoefden we niets te laten zien en zo hadden we gratis een paar uurtjes safari meegepikt. Aan deze kant van het park lag een asfalt weg. Of tenminste wat ervan over was, door alle gaten konden we niet harder dan 30 rijden en het beloofde weer een vermoeiende dag te worden. Over de hoofdweg gingen we als een speer…totdat we een lekke band kregen. Uren hadden we over een slechte weg gereden en nu op dit mooie asfalt kregen we een lekke band. We waren eigenlijk al lang blij dat het niet de bladveer was die weer eens erg veel te verduren had gehad. Toen we bezig waren om de band te verwisselen stopten er een vrachtwagenchauffeur voor hulp. We waren al bijna klaar, de chauffeur reed echter pas weg toen deze ervan overtuigd was dat we nog een extra reserve band bij ons hadden. Anders wilde deze vriendelijke man dat we voor zijn wagen uit waren gereden tot de stad, voor het geval we nog een lekke band zouden krijgen. Deze Afikaanse behulpzaamheid geeft altijd weer een warm gevoel.
Laat in de middag kwamen we bij het Naivasha meer waar we een fantastische camping aantroffen en er voor Ma en Mike een mooie kamer met een heel hete douche beschikbaar was. Daar knapten we lekker van op.
De volgende dag ging hij met Mike naar het dorp om de band te repareren. Verder deden we niets behalve vogels en aapjes kijken en natuurlijk kaarten. Hij en Mike poolde nog tot in de late uurtjes maar omdat we de dag erop niet ver hoefde te rijden konden we een beetje uitslapen. Eerst moesten we nog langs de bandenmonteur want de band die hij de vorige dag had laten repareren was alweer lek. Terwijl de jongens toekeken hoe dit op z’n Afrikaans gedaan werd liepen zij en Ma over de dorpsmarkt waar we veel bekijks hadden met ons witte huidje. We snuffelden in een aantal winkeltjes en Ma leek zich helemaal thuis te voelen in deze omgeving.
De volgende bestemming was Nakuru, hier zouden we 3 nachten blijven op een boerderij camping. De eerste nacht hadden we een 4 persoons huisje met een eigen tuin, veranda en knus interieur. Helaas was het maar 1 nacht vrij. De bedoeling was om naar het Nakuru park te gaan om ook nog de neushoorns te zien. Toen bleek dat dit 75 dollar pp was besloten we unaniem om ervan af te zien. Ma en Mike verhuisden na een houten caravan en wij naar ons eigen huisje op de camping. Het was een mooie plek alleen de wc hutjes stonken nogal.
Ma had een open wondje aan haar voet wat het gebrek aan hygiëne wel een beetje zorgwekkend maken. Het werd ons duidelijk dat een eigen badkamer voor de rest van de vakantie een vereiste was, ook al past Ma zich wonderbaarlijk goed aan primitieve omstandigheden aan.
In plaats van Neushoorns kijken hielden we een kaart marathon onder het genot van een hapje en een drankje. Meer lijkt een Baarslag ook niet nodig te hebben…
Toch wilden we natuurlijk nog wat bijzonders doen met onze familie die helemaal hiernaar toe gekomen waren. We gingen terug naar de camping bij het Naivasha meer en gingen een fiets tocht doen in het nationaal park “Hells gate”. We dachten dat 16 kilometer wel zou kunnen…waar we niet aan gedacht hadden is dat 16 kilometer fietsen over een soort van graffelweg door de heuvels heen op een rotfiets toch wel erg vermoeiend is. Zeker als je 71 bent en niet vaak fietst. We vermoeden dat “hells gate’ een ware hel was voor Ma ook al hield ze zich kranig. Op de terugweg duwde zoon en kleinzoon haar liefdevol naar de uitgang waar we gelukkig nog voor het donker aankwamen. Alle vier waren we blij met de hete douche waar we het stof en de vermoeidheid van ons af konden spoelen…
Toen was het alweer tijd om naar Nairobi terug te keren waar we nog twee nachten zouden verblijven. Omdat er bij Karencamp geen kamer met eigen badkamer was gingen we op zoek naar een andere plek. Na wat omwegen in het drukke Nairobi kwamen we toch bij de Jungle Junction uit. Dit keer was het echter een stuk rustiger en er was een luxe kamer met kingsize bed voor Ma zodat de beslissing om te blijven gauw was gemaakt.
Die avond was het een beetje feest omdat Hij en Zij 20 jaar samen waren. Met een deel van de familie Baarslag op bezoek is het casino de aangewezen plek om dit te vieren. Zij bestelde een taxi en gaf door waar we heen wilden. Onderweg bleek al snel dat de chauffeur niet wist waar het Miljonairs Casino was. Het was druk en wanneer we niet stilstonden om de weg te vragen kropen we vooruit. Niemand leek het casino te kennen en omdat we ze geen van alle kenden gaven opdracht om naar een casino te rijden. Om het even welke. We kwamen uit bij een klein casino in een sjiek hotel waar ons direct een drankje werd aangeboden.
In Afrikaanse casino’s is het een gewoonte dat er gratis drank geserveerd wordt. Waarschijnlijk in de hoop dat dronken mensen meer gokken. En dat hebben we de hele avond gedaan, Ma achter de kastjes en de rest aan de blackjack tafel. Mike ging later met zijn winst naar de pokertafel waardoor de winst verdween.
Toen wij onze fishes wisselden op het eind van de avond konden we ons afvragen hoe het met ons liefdesgeluk gesteld was na 20 jaar. Het spel had ons in ieder geval zo’n 150 euro opgeleverd die avond…..
De volgende dag stond in het teken van vertrek. Spullen uitzoeken om mee te geven, koffers pakken, het afscheid kwam weer akelig dichtbij.
Om half 6 s’ochtends stonden we naast ons bed voor een voorlopig laatste gezamenlijke ontbijtje. Het was nog donker en daarom hadden we ook nu weer een taxi besteld. Dezelfde chauffeur van het casino die gelukkig de weg naar het vliegveld wel in een keer wist.
De 10 dagen samen met Ma en Mike waren werkelijk voorbij gevlogen en het leek nog veel te vroeg om weer afscheid te nemen. We hadden genoten van de aanwezigheid van een vertrouwde moeder en onze gezellige en zorgzame neef. We zwaaiden ze uit in de hoop dat dit zich nog eens zal herhalen.
Terug in de taxi voelde het even heel erg leeg. De rit duurde een stuk langer omdat er inmiddels een file op gang gekomen was. Het eigenlijke plan was om die dag terug te gaan naar karencamp. Eenmaal terug in de stad besloten we eerst een dutje te gaan doen waar we beiden van op knapte.
Voor vertrek ging zij nog even naar de wc en ontmoette 2 Nederlandse motorrijders waar ze mee aan de praat raakte. Dit stel bleek met een ander stel op weg naar Nederland te zijn. Toen ze vertelden dat het andere stel via India naar Afrika was gekomen begonnen er direct reiskriebels de kop op te steken.
Ook hij vond het een goed idee om op het andere stel te wachten om wat informatie uit te wisselen.
We bleven nog 3 dagen bij de Jungle Juntion en hebben nu een heel schrift vol met informatie over reizen in Iran en Pakistan. Onze plannen om Wobbel via Mombassa naar India te verschepen zijn van de baan omdat dit een veel goedkopere en naar wat we horen ook een veel leukere manier is om in India te komen.
Over de kaart gebogen stippelen onze route uit via Ethiopië, Soedan, Saoudi Arabie, Iran en Pakistan. Er valt nog heel veel te regelen hiervoor wat visums etc betreft. Kenia bevalt ons erg goed dus we vinden het prima om hier nog een poosje te zijn.
Enthousiast reden we een paar dagen later weer verder. Naar de Bladveren fabriek waar we een afspraak hadden gemaakt om Wobbel dan eindelijk een nieuwe te geven. Op het parkeer terrein van de fabriek werd Wobbel op blokken gezet en werden de oude bladveren eronderuit gehaald. De personeelsleden nodigde ons uit om op de fabriek te blijven voor de tijd dat het zou duren. De mensen zijn erg vriendelijk en regelmatig komt er iemand een praatje maken of gewoon vragen of we iets nodig hebben. Na 2 dagen konden we vertrekken met 2 nieuwe bladveren en 2 reserve.
Voor de haven hoefden we niet meer naar Mombassa,. We hadden echter zoveel gehoord over de Keniaanse kust dat we er toch wilden gaan kijken.
Halverwege sliepen we op een ontzettend leuke lodge/camping “Sangala” waar we ons heel erg welkom voelden. Er werd zo opgeschept over het restaurant dat we de verleiding niet konden weerstaan om er te eten. Er was ook niets teveel gezegd want het eten was werkelijk heerlijk. Na beloofd te hebben om op de terugweg weer daar te overnachten vertrokken we richting Tiwi beach. We hadden een route gekregen waarbij we Mombassa konden omzeilen. Aangezien we niet zo van grote steden houden namen we deze route. Het was zonder meer een hele mooie route maar niet zo’n succes voor onze Wobbel. Doordat we zolang met een slechte bladveer hadden rondgereden was er speling op de kruiskoppeling gekomen. We hadden al een nieuwe die door Mike mee was genomen maar die zat er nog niet op. Steeds meer gerammel kwam er van onder de bus vandaan en we kregen er behoorlijk de zenuwen van. Hij had de kruiskoppeling al willen vervangen, de oude bleek vast gelast te zitten zodat dit niet zo makkelijk ging. Met veel geratel bereikten we toch rijdend de camping aan het strand. Tussen de palmbomen stalden we ons huisje weer voor een poosje.
De volgende dag was hij uren druk in de weer met behulp van Lutsie, (één van de lokale strandjongens) om de oude kruiskoppeling eruit te krijgen en de nieuwe erin.
Hij twijfelde of de nieuwe ook weer gelast moest worden. Omdat de laspunten niet origineel leken te zijn, bedachten we samen dat dit niet nodig moest zijn.
Met 2 Duitse reizigers, Patrick en Erena, gingen we met Wobbel naar de stad voor boodschappen. We waren de strandweg nog niet uit of het geratel begon alweer. Toen we stopten ontdekten we dat er een dopje van de nieuwe kruiskoppeling afwas. We waren dus weer terug bij af! Met z’n vieren besteedden we nog aardig wat tijd met zoeken naar het dopje maar het mocht niet baten. We gingen met het openbaar vervoer verder naar het stadje waar we met een tuk-tuk vergeefs op jacht gingen naar een nieuwe kruiskop.
Er zat niets anders op dan ons door Patrick terug laten slepen naar de camping en het dan in Mombassa nog eens te proberen. Samen met Lutsie reed hij op een brommer heel Mombassa af maar negens een kruiskoppeling te vinden die de juiste maat had. Dat was in de eerste instantie ook de reden geweest dat we dit onderdeel vanuit Nederland hadden laten komen. En zonder kunnen we niet rijden. Hij belde zijn vriend Peter maar weer om via zijn garage, PH performance een nieuwe te bestellen en dan via TNT op te laten sturen.
Nu zitten we dus even vast op een palmenstrand aan de oceaan met elke avond een kampvuurtje en elke morgen beach boys die ons van verse vis en groente voorzien…..er zijn ergere dingen!