Lui in Ghana
Door: Marja
Blijf op de hoogte en volg Marja & Paul
10 April 2009 | Ghana, Accra
Terwijl we steeds zuidelijker rijden vallen ons in Ghana veel verschillen op met de Afrikaanse landen waar we eerder waren. Overal langs de weg in alle dorpen, klein of groot, staan schreeuwende borden. De meeste zijn van een kerk. Er zijn hier allerlei verschillende stromingen en allemaal lijken ze hun eigen kerk te hebben. De 12de apostel kerk, de 7de adventdag kerk, de Jesus christus kerk, de Maria kerk, de gewone apostelenkerk, de grote liefde kerk en zelfs een genezende kerk. Nu hebben wij helemaal niks tegen overtuigd gelovigen maar we begrijpen niet zo goed waarom deze mensen niet samen in een kerk kunnen bidden. In een dorp van 1200 mensen zijn 14 kerken gebouwd en in een land waar ook veel armoede heerst is dit voor ons een raadsel. Misschien komen we er in de loop van ons verblijf nog achter hoe dit in elkaar zit.
Er zijn hier ontzettend veel ontwikkelingswerk projecten. Overal komen we legers van jonge vrijwillig(st)ers tegen.
Ook hier zien we dorpjes waar de mensen het duidelijk niet breed hebben, tegelijkertijd zien we veel grote patserige huizen en auto’s . Het ziet ernaar uit dat het verschil tussen arm en rijk hier erg groot is maar van beiden een evenredige hoeveelheid aanwezig. Soms komen we door wijken die niets onder doen voor hoog-Baarn en kijken we onze ogen uit. We zijn ons ervan bewust dat dit oppervlakkige waarnemingen zijn van een voorbij rijdende toerist, maar toch. Wellicht zullen we straks als we aan het werk zijn hier een beter beeld krijgen. Het hoge aantal vrijwilligers hier zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat veel mensen, net zoals wij, het liefst naar een Engelstalig land met een goed klimaat gaan. Als we terugdenken aan Mali vinden we het beiden wel wat schrijnend.
Een ander groot verschil wat ons onmogelijk kan ontgaan is dat de Ghanezen behoorlijk anti roken zijn. Waar eerder op elke straathoek iemand om een sigaretje vroeg worden we nu vermanend aangesproken als ze ons zien roken. Een enkele keer wordt er zelfs heftig tegen ons tekeer gegaan vanwege rookoverlast…..in de buitenlucht. We hebben het idee dat Ghanezen sowieso veel schreeuwen en we moeten daar erg aan wennen.
Voordat we naar de kust gaan, trekken we ons een paar dagen terug op een fantastische plek bij een kratermeer. Het is er erg rustig en ondanks dat het lauwe water niet echt verfrissend is, is het lekker om weer eens te zwemmen. Het enige nadeel zijn de duizenden kleine vliegjes die s ávonds op het licht afkomen en door het muggengaas kunnen.
Na een paar boeken uitgelezen te hebben gaan we verder richting de zee om daar verder te luieren..
We komen uit in Cape Coast en vinden een plekje aan het strand. Het is een mooi palmen strand en de lodge is erg gezellig. Helaas is de zee zo wild dat zwemmen veel te gevaarlijk is. We planten onze voeten stevig in het zand bij de branding en laten de golven over ons heen spoelen, verder durven we niet te gaan. De tweede dag plannen we een bezoek aan het Cape Castel in het stadje. Eerst gaan we nog wat drinken aan de bar en daar komen we Dennis tegen. Een Nederlander die 30 km verderop woont en samen met zijn vrouw een apenopvang heeft. Het werd gezellig en uiteindelijk bleef het niet bij een drankje. Tegen de tijd dat Dennis huiswaarts ging was het laat in de middag. We beloofde te komen kijken naar zijn apen voordat we verder zouden trekken. Het kasteelbezoek lieten we voor die dag maar zitten.
Hij had aardig wat biertjes gedronken en moest nodig een dutje doen. Dit dutje duurde tot de volgende ochtend en toen gingen we gelijk na het ontbijt naar het kasteel. De gids die ons rondleidde sprak erg binnensmonds en we konden hem eigenlijk nauwelijks verstaan. Toch was het erg indrukwekkend om door de slavenkelders te lopen en was het niet moeilijk om voor te stellen hoe gruwelijk het geweest is om daar opgesloten te zitten. We zijn blij dat niemand vraagt waar we vandaan komen want op dat moment zijn we niet echt trots op de rol die onze voorvaderen hebben gespeeld in deze slavenhandel.
Het was een raar moment om door de “door of no return” te lopen maar gelukkig stond er nu aan de andere kant op de poort “door of return”. Dit bord is min of meer symbolisch bedoeld om de ex-slaven uit te nodigen om terug te keren naar hun geboortegrond.
Na de rondleiding staan een paar Ghanezen druk in gesprek over hoe er nu in Ghana tegen de slaventijd wordt aangekeken. Een man zegt dat het niet eerlijk is dat de blanken overal de schuld van krijgen aangezien de dorpshoofden ook een hele grote rol speelde bij de handel. En dat veel Ghanezen niet kunnen inzien dat het toen een andere tijd was.
Fijn dat deze man de blanken van deze tijd terecht vrijwaard van iedere verantwoordelijkheid. Door de heftigheid van het gesprek wordt echter wel heel duidelijk dat een groot deel van de Ghanezen in deze regio niet veel van blanken moeten hebben.
De volgende dag stonden we vroeg op en gingen richting “the Monkey Forrest” van Dennis en Annet. Vijf jaar geleden zijn ze in Ghana komen wonen en de opvang is eigenlijk spontaan ontstaan. De ene zieke aap kwam naar de andere en nu is het bijna een dierentuin. Behalve verschillende soorten apen hebben ze ook servetkatten, stekelvarkens en een Tri hyrex (een klein diertje wat verwant is aan de olifant).
In het bos worden door de bewoners diverse dieren doodgemaakt om als maaltijd te dienen. Als er dan jonkies zijn worden die naar Dennis en Annet gebracht. Niet echt een prettige gedachten maar alles wordt hier zo’n beetje gegeten.
De dieren hebben allemaal een naam en ze gaan ermee om zoals wij dat met honden en katten doen. De apen zijn ook allemaal erg lief. Zij moet alleen steeds oppassen dat ze haar armbandjes niet afrukken en hij moet waken voor zijn bril.
Het is weer erg gezellig en drie dagen later vertrekken we pas weer met de afspraak nog eens terug te komen.
Strandhoppend rijden we richting Ivoorkust. Voordat we begin mei aan het werk gaan, willen we net over de grens naar een plek waar we 14 jaar eerder zijn geweest. Daar zijn we toen veel opgetrokken met een hele lieve Ivoriaan en we hopen dat hij er nog is. Aangezien we niet hard rijden is het plan om onderweg twee overnachtingen langs de kust te doen. We komen nu op een camping (ook van Nederlanders) waar we wel lekker kunnen zwemmen.
We ontdekken dat de bladveren van Wobbel doorgebroken zijn. Blijkbaar heeft ie toch teveel schokken moeten opvangen. In de eerste stad die we tegenkomen gaan we op zoek naar een autobedrijf. We komen op een soort van hele grote sloop terecht en vinden de spullen die we zoeken. De daar werkende Ghanezen zijn duidelijk niet gewend aan blanke bezoekers en lijken onze aanwezigheid daar nogal komisch te vinden. Voor weinig kunnen ze de veren er voor ons opzetten en we zijn er uiteindelijk de hele dag. Steeds komen er meer nieuwsgierige werkers even kijken wat we daar doen. Een jongen werpt in blik in de cabine waar zij rustig een boekje zit te lezen. De jongen kijkt naar de Boedha op het dashbord en zegt op een dwingend toontje; “dat poppetje vindt ik leuk, geef die aan mij.” Zij denkt bijdehand te zijn en zegt tegen hem; “ik vind je T-shirt leuk, geef dat aan mij,” met hetzelfde dwingende toontje. In een seconde heeft de jongen het T-shirt uitgetrokken en wil het aan haar geven..Dat was nu ook weer niet de bedoeling! De Boedha zit met 2 seconde lijn vast dus ze had een goed excuus…
De mannen leveren vakwerk en tegen het eind van de middag kunnen we weer verder. We hopen voor het donker een plek voor de nacht te vinden en rijden snel de stad uit. De zon zakt echter erg snel en tegen onze gewoonte in rijden we alsnog in het donker. De borden langs de kant van de weg zijn nauwelijks leesbaar en het voelt niet echt prettig. Wanneer we een reclamebord van een hotel wel zien volgen we dit dan ook direct. We komen uit in Axim en rijden een klif op. Het ziet er nogal sjiek uit. Het kan ons op dat moment weinig schelen en we besluiten te blijven. Een budgetkamertje is dezelfde prijs als kamperen dus we doen een keer of we op vakantie zijn… De kamer is s’nachts door de wind lekker koel en we slapen sinds tijden lang uit.
S’ochtends zien we dat we op de tot nu toe mooiste plek van Ghana zijn.
Het hotel bestaat uit allemaal Afrikaanse hutjes en is tegen de klif opgebouwd. Onderaan is er een strand wat heel goed gebruikt kan zijn voor de Bounty reclames.
Zowel in het restaurant op de klif als bij het strandtentje hebben ze heerlijk eten en allerlei cocktails. De cocktails hebben synistere namen als; point of no return and slave revenge. Zij is wel erg benieuwd naar de wraak van de slaven en besluit het erop te wagen.Als ze aan de ober vraagt of het gevaarlijk is begint deze te lachen. Daar komt u vanzelf achter, is het antwoord. Ze verwachtte op z’n minst de volgende dag een flinke hoofdpijn of diarree. De slaven zijn blijkbaar niet erg wraakzuchtig want behalve dat ze voor Ghanese begrippen
een veel te duur drankje verkopen is er niets aan de hand.
Aangezien we geen haast hebben genieten we 2 dagen van deze plek en gaan dan verder richting Ivoorkust. De Ghaneze kustlijn lijkt op sommige plaatsten wel de costa del sol zo toeristisch. Voor dat het land toch redelijk westers is zijn we wel verast dat het telefoon en internet systeem slechter werkt dan in de meer noordelijke landen. De internetverbindingen zijn werkelijk ontzettend traag. In de internetcafe’s moet je een wachtwoord kopen waar je een half uur of uur mee kunt internetten en dan wordt je er vanzelf uitgegooid. Misschien handig omdat niemand de tijd bij hoeft te houden maar als je na heel veel geduld eindelijk met iets bezig bent terwijl de tijd om is, kun je dus gezellig overnieuw beginnen…Gelukkig hebben we een usb stick bij ons zodat we thuis wat voorwerk kunnen doen.
Alles lijkt hier langzaam te zijn en zelf worden we ook steeds lomer..
De Ghanese grens is weer appeltje eitje en binnen een uur staan we met onze papieren in orde klaar om de Ivoorkust in te gaan. Helaas worden er aan de grens geen visa meer verkocht en zit er niks anders op dan de Ghanese formaliteiten in omgekeerde richting nog een keer door te lopen. We kunnen de visa alleen in Accra krijgen wat betekent dat we 600 km moeten rijden. Misschien doen we het op een later tijdstip nog wel voor nu laten we het maar zo. Ongeveer 20 km terug is een regenwoud wat met een gids te bezoeken is en waar ook een camping aanwezig is. Hiermee is de teleurstelling van het niet naar de Ivoorkust gaan zo verdreven. De camping is echt midden in het regenwoud en we worden zelf stil van de geluiden om ons heen. Om 6 uur s ‘ochtends gaan we met de gids op stap en lopen 2 uur door het woud. We zijn muisstil in de hoop dieren te spotten. Op een gegeven moment staat zij als een idioot te dansen zonder muziek. Ze was stil blijven staan op een mierenhoop en binnen de kortste keren zaten ze tot in haar bh. Zo zagen we in ieder geval een heleboel dieren van dichtbij want buiten een eekhoorn en een vrijend paartje miljoenpoten hebben we niets gezien. Toch genoten we van de tocht, want juist het horen van allerlei dieren die in het dichte bos niet te zien zijn maakt het spannend om daar te lopen.
We gaan strandhoppend op weg naar Adidome wat tegen Togo aanligt en waar we gaan werken. Het is ons opgevallen dat de mensen hier per streek anders zijn en we voelen ons al veel meer op ons gemak in Ghana. Door alles wat we gehoord en gezien hebben zijn onze gevoelens om hier te gaan werken wel een beetje dubbel. Het prettige idee om wat te gaan doen na heel veel geluierd te hebben heeft echter de overhand…
Er zijn hier ontzettend veel ontwikkelingswerk projecten. Overal komen we legers van jonge vrijwillig(st)ers tegen.
Ook hier zien we dorpjes waar de mensen het duidelijk niet breed hebben, tegelijkertijd zien we veel grote patserige huizen en auto’s . Het ziet ernaar uit dat het verschil tussen arm en rijk hier erg groot is maar van beiden een evenredige hoeveelheid aanwezig. Soms komen we door wijken die niets onder doen voor hoog-Baarn en kijken we onze ogen uit. We zijn ons ervan bewust dat dit oppervlakkige waarnemingen zijn van een voorbij rijdende toerist, maar toch. Wellicht zullen we straks als we aan het werk zijn hier een beter beeld krijgen. Het hoge aantal vrijwilligers hier zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat veel mensen, net zoals wij, het liefst naar een Engelstalig land met een goed klimaat gaan. Als we terugdenken aan Mali vinden we het beiden wel wat schrijnend.
Een ander groot verschil wat ons onmogelijk kan ontgaan is dat de Ghanezen behoorlijk anti roken zijn. Waar eerder op elke straathoek iemand om een sigaretje vroeg worden we nu vermanend aangesproken als ze ons zien roken. Een enkele keer wordt er zelfs heftig tegen ons tekeer gegaan vanwege rookoverlast…..in de buitenlucht. We hebben het idee dat Ghanezen sowieso veel schreeuwen en we moeten daar erg aan wennen.
Voordat we naar de kust gaan, trekken we ons een paar dagen terug op een fantastische plek bij een kratermeer. Het is er erg rustig en ondanks dat het lauwe water niet echt verfrissend is, is het lekker om weer eens te zwemmen. Het enige nadeel zijn de duizenden kleine vliegjes die s ávonds op het licht afkomen en door het muggengaas kunnen.
Na een paar boeken uitgelezen te hebben gaan we verder richting de zee om daar verder te luieren..
We komen uit in Cape Coast en vinden een plekje aan het strand. Het is een mooi palmen strand en de lodge is erg gezellig. Helaas is de zee zo wild dat zwemmen veel te gevaarlijk is. We planten onze voeten stevig in het zand bij de branding en laten de golven over ons heen spoelen, verder durven we niet te gaan. De tweede dag plannen we een bezoek aan het Cape Castel in het stadje. Eerst gaan we nog wat drinken aan de bar en daar komen we Dennis tegen. Een Nederlander die 30 km verderop woont en samen met zijn vrouw een apenopvang heeft. Het werd gezellig en uiteindelijk bleef het niet bij een drankje. Tegen de tijd dat Dennis huiswaarts ging was het laat in de middag. We beloofde te komen kijken naar zijn apen voordat we verder zouden trekken. Het kasteelbezoek lieten we voor die dag maar zitten.
Hij had aardig wat biertjes gedronken en moest nodig een dutje doen. Dit dutje duurde tot de volgende ochtend en toen gingen we gelijk na het ontbijt naar het kasteel. De gids die ons rondleidde sprak erg binnensmonds en we konden hem eigenlijk nauwelijks verstaan. Toch was het erg indrukwekkend om door de slavenkelders te lopen en was het niet moeilijk om voor te stellen hoe gruwelijk het geweest is om daar opgesloten te zitten. We zijn blij dat niemand vraagt waar we vandaan komen want op dat moment zijn we niet echt trots op de rol die onze voorvaderen hebben gespeeld in deze slavenhandel.
Het was een raar moment om door de “door of no return” te lopen maar gelukkig stond er nu aan de andere kant op de poort “door of return”. Dit bord is min of meer symbolisch bedoeld om de ex-slaven uit te nodigen om terug te keren naar hun geboortegrond.
Na de rondleiding staan een paar Ghanezen druk in gesprek over hoe er nu in Ghana tegen de slaventijd wordt aangekeken. Een man zegt dat het niet eerlijk is dat de blanken overal de schuld van krijgen aangezien de dorpshoofden ook een hele grote rol speelde bij de handel. En dat veel Ghanezen niet kunnen inzien dat het toen een andere tijd was.
Fijn dat deze man de blanken van deze tijd terecht vrijwaard van iedere verantwoordelijkheid. Door de heftigheid van het gesprek wordt echter wel heel duidelijk dat een groot deel van de Ghanezen in deze regio niet veel van blanken moeten hebben.
De volgende dag stonden we vroeg op en gingen richting “the Monkey Forrest” van Dennis en Annet. Vijf jaar geleden zijn ze in Ghana komen wonen en de opvang is eigenlijk spontaan ontstaan. De ene zieke aap kwam naar de andere en nu is het bijna een dierentuin. Behalve verschillende soorten apen hebben ze ook servetkatten, stekelvarkens en een Tri hyrex (een klein diertje wat verwant is aan de olifant).
In het bos worden door de bewoners diverse dieren doodgemaakt om als maaltijd te dienen. Als er dan jonkies zijn worden die naar Dennis en Annet gebracht. Niet echt een prettige gedachten maar alles wordt hier zo’n beetje gegeten.
De dieren hebben allemaal een naam en ze gaan ermee om zoals wij dat met honden en katten doen. De apen zijn ook allemaal erg lief. Zij moet alleen steeds oppassen dat ze haar armbandjes niet afrukken en hij moet waken voor zijn bril.
Het is weer erg gezellig en drie dagen later vertrekken we pas weer met de afspraak nog eens terug te komen.
Strandhoppend rijden we richting Ivoorkust. Voordat we begin mei aan het werk gaan, willen we net over de grens naar een plek waar we 14 jaar eerder zijn geweest. Daar zijn we toen veel opgetrokken met een hele lieve Ivoriaan en we hopen dat hij er nog is. Aangezien we niet hard rijden is het plan om onderweg twee overnachtingen langs de kust te doen. We komen nu op een camping (ook van Nederlanders) waar we wel lekker kunnen zwemmen.
We ontdekken dat de bladveren van Wobbel doorgebroken zijn. Blijkbaar heeft ie toch teveel schokken moeten opvangen. In de eerste stad die we tegenkomen gaan we op zoek naar een autobedrijf. We komen op een soort van hele grote sloop terecht en vinden de spullen die we zoeken. De daar werkende Ghanezen zijn duidelijk niet gewend aan blanke bezoekers en lijken onze aanwezigheid daar nogal komisch te vinden. Voor weinig kunnen ze de veren er voor ons opzetten en we zijn er uiteindelijk de hele dag. Steeds komen er meer nieuwsgierige werkers even kijken wat we daar doen. Een jongen werpt in blik in de cabine waar zij rustig een boekje zit te lezen. De jongen kijkt naar de Boedha op het dashbord en zegt op een dwingend toontje; “dat poppetje vindt ik leuk, geef die aan mij.” Zij denkt bijdehand te zijn en zegt tegen hem; “ik vind je T-shirt leuk, geef dat aan mij,” met hetzelfde dwingende toontje. In een seconde heeft de jongen het T-shirt uitgetrokken en wil het aan haar geven..Dat was nu ook weer niet de bedoeling! De Boedha zit met 2 seconde lijn vast dus ze had een goed excuus…
De mannen leveren vakwerk en tegen het eind van de middag kunnen we weer verder. We hopen voor het donker een plek voor de nacht te vinden en rijden snel de stad uit. De zon zakt echter erg snel en tegen onze gewoonte in rijden we alsnog in het donker. De borden langs de kant van de weg zijn nauwelijks leesbaar en het voelt niet echt prettig. Wanneer we een reclamebord van een hotel wel zien volgen we dit dan ook direct. We komen uit in Axim en rijden een klif op. Het ziet er nogal sjiek uit. Het kan ons op dat moment weinig schelen en we besluiten te blijven. Een budgetkamertje is dezelfde prijs als kamperen dus we doen een keer of we op vakantie zijn… De kamer is s’nachts door de wind lekker koel en we slapen sinds tijden lang uit.
S’ochtends zien we dat we op de tot nu toe mooiste plek van Ghana zijn.
Het hotel bestaat uit allemaal Afrikaanse hutjes en is tegen de klif opgebouwd. Onderaan is er een strand wat heel goed gebruikt kan zijn voor de Bounty reclames.
Zowel in het restaurant op de klif als bij het strandtentje hebben ze heerlijk eten en allerlei cocktails. De cocktails hebben synistere namen als; point of no return and slave revenge. Zij is wel erg benieuwd naar de wraak van de slaven en besluit het erop te wagen.Als ze aan de ober vraagt of het gevaarlijk is begint deze te lachen. Daar komt u vanzelf achter, is het antwoord. Ze verwachtte op z’n minst de volgende dag een flinke hoofdpijn of diarree. De slaven zijn blijkbaar niet erg wraakzuchtig want behalve dat ze voor Ghanese begrippen
een veel te duur drankje verkopen is er niets aan de hand.
Aangezien we geen haast hebben genieten we 2 dagen van deze plek en gaan dan verder richting Ivoorkust. De Ghaneze kustlijn lijkt op sommige plaatsten wel de costa del sol zo toeristisch. Voor dat het land toch redelijk westers is zijn we wel verast dat het telefoon en internet systeem slechter werkt dan in de meer noordelijke landen. De internetverbindingen zijn werkelijk ontzettend traag. In de internetcafe’s moet je een wachtwoord kopen waar je een half uur of uur mee kunt internetten en dan wordt je er vanzelf uitgegooid. Misschien handig omdat niemand de tijd bij hoeft te houden maar als je na heel veel geduld eindelijk met iets bezig bent terwijl de tijd om is, kun je dus gezellig overnieuw beginnen…Gelukkig hebben we een usb stick bij ons zodat we thuis wat voorwerk kunnen doen.
Alles lijkt hier langzaam te zijn en zelf worden we ook steeds lomer..
De Ghanese grens is weer appeltje eitje en binnen een uur staan we met onze papieren in orde klaar om de Ivoorkust in te gaan. Helaas worden er aan de grens geen visa meer verkocht en zit er niks anders op dan de Ghanese formaliteiten in omgekeerde richting nog een keer door te lopen. We kunnen de visa alleen in Accra krijgen wat betekent dat we 600 km moeten rijden. Misschien doen we het op een later tijdstip nog wel voor nu laten we het maar zo. Ongeveer 20 km terug is een regenwoud wat met een gids te bezoeken is en waar ook een camping aanwezig is. Hiermee is de teleurstelling van het niet naar de Ivoorkust gaan zo verdreven. De camping is echt midden in het regenwoud en we worden zelf stil van de geluiden om ons heen. Om 6 uur s ‘ochtends gaan we met de gids op stap en lopen 2 uur door het woud. We zijn muisstil in de hoop dieren te spotten. Op een gegeven moment staat zij als een idioot te dansen zonder muziek. Ze was stil blijven staan op een mierenhoop en binnen de kortste keren zaten ze tot in haar bh. Zo zagen we in ieder geval een heleboel dieren van dichtbij want buiten een eekhoorn en een vrijend paartje miljoenpoten hebben we niets gezien. Toch genoten we van de tocht, want juist het horen van allerlei dieren die in het dichte bos niet te zien zijn maakt het spannend om daar te lopen.
We gaan strandhoppend op weg naar Adidome wat tegen Togo aanligt en waar we gaan werken. Het is ons opgevallen dat de mensen hier per streek anders zijn en we voelen ons al veel meer op ons gemak in Ghana. Door alles wat we gehoord en gezien hebben zijn onze gevoelens om hier te gaan werken wel een beetje dubbel. Het prettige idee om wat te gaan doen na heel veel geluierd te hebben heeft echter de overhand…
-
10 April 2009 - 14:34
Elo:
dank lieve allebei alweer voor een verslag (op een moment dat ik me al af begon te vragen waar jullie uithingen ...) Fijne paasdagen n heel heel veel liefs van ons ui Curacao
Elo, Louis, Jesse en merijn
ps: brief (internet) volgt -
10 April 2009 - 14:46
Relinde & Corwin:
Hoi, wat leuk weer die verhalen.
BTW waar gaan jullie werken en wat voor werk?
Geniet ervan? -
10 April 2009 - 18:11
Ad,Liesbeth En Nina:
Heerlijk weer om te lezen en goed om steeds wat van jullie te horen,
fijne paasdagen en we kijken uit naar jullie volgende bericht,
Veel liefs van ons xxx -
11 April 2009 - 09:58
Mama.:
Weer genoten van jullie bericht,Het duurde deze keer wel heel lang.Fijn dat alles goed gaat,met mij ook hoor.Morgen Eerste Paasdag,Doen ze er daar ook wat aan?Blijf goed oppassen!!!Liefs en knuffel,Mama -
11 April 2009 - 14:41
Jan:
hallo marja en paulus,
het blijven prachtige verhalen en schitterende foto's... het is wel goed om te lezen,dat jullie het luieren zat worden en willen werken.. denk er om dat dat wel veel vrije tijd kost!!
fijne paasdagen in dat verre land,
jan en marg uit zoys -
12 April 2009 - 10:52
Marij En Jac Willems:
Hallo Marja en Paul,
Wij, de ouders van Koen uit Mali,lezen zo af en toe jullie verhalen. Wat een geweldige dingen beleven en zien jullie toch!
Wij kunnen ons een beetje voorstellen, wat jullie steeds weer op iedere plek doormaken.
Wij zijn nu alweer 6 weken thuis, maar onze gedachten dwalen nog vaak af naar Mali. Wij hebben het als zeer indrukwekkend en enerverend ervaren. Een onvergetelijke herinnering op onze harde schijf, die wel een beetje wegzakt, maar nooit uit te wissen zal zijn.
En wat was het fijn om met jullie oom Pater Jan kennis te maken, een zeer vriendelijke en integere man, die daar in Mali heel goed werk verricht. Een eer om hem te mogen leren kennen.
Wij wensen jullie heel veel reisplezier en ook binnenkort "werkplezier".
Wie weet, zien we elkaar nog wel eens ergens op de wereld!
Een hartelijke groet,
Marij en Jac Willems.
-
12 April 2009 - 11:28
Fam Born :
hallo paul en marja wat fyn weer om iets van jullie te horen wat heb je toch mooie verhalen en mooie fotos ik kryg zin in vacantie als ik het zie nog hele fyne paasdagen en wy denken aan jullie lieve groetjes jan karine kimberly en dennnis -
14 April 2009 - 06:48
Fam.Degen:
Reactie hierboven;
Zeg dat wel ja,je krijgt zin in vakantie bij het zien van die prachtige foto's en verhalen,wij kunnen er nu alleen nog maar bij weg dromen...
Petra. -
14 April 2009 - 18:59
Toon & Monique:
Hoi hoi!!!
Ik was me ook al aan het afvragen waar jullie toch waren.... heerlijk aan het relaxen in hele mooie oorden! Weer heerlijk om te lezen en ben heel benieuwd naar jullie 'werkplek'. Hier is het nu ook lekker weer (22 graden, ongeveer de helft als bij jullie ;-)?? Maar dat is na morgen weer verleden tijd!
Dikke knuffel van ons alle 4!
Monique -
15 April 2009 - 20:03
Annemarie:
hoy paul en marja.
het gaat jullie goed zoals ik lees,ik lees telkens jullie verslag..zou best willen ruilen, prachtig avontuur,mooi land,, groetjes van roos en potter..
-
24 April 2009 - 17:55
Tamara Piels:
hallo marja en paul..
alles goed?
met ons wel.
leuk dat jullie op jullie website bijhouden waar jullie zijn geweest enzo.
erg leuk om te lezen allemaal.
ik ben nu bij tante riekie.
samen met papa,mama,ivo en ome jan.
Maar nog veel plezier en een leuke reis !!
Groetjes..
Hans,jose
ivo & tamara piels.
ook groetjes van ome jan en van tante riekie. -
26 April 2009 - 15:11
San & Ellen:
Een dikke knuffel uit Utrecht & poot van Listo (doet ie nog steeds niet ;-)). De zomer is hier volop aan de gang dus wij dragen ook luchtige niemendalletjes! Verder geen gelijkenis met jullie bestaan; heerlijk klinkt het!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
