Wachten in Kenia

Uiteindelijk zijn we 5 weken aan het strand in Tiwi beach geweest. De kruiskoppeling kwam met de gewone post en dat duurde even. In de tussentijd hebben we ons prima vermaakt. Doordat we lang op dezelfde plek waren leerden we veel mensen kennen. Luchi kwam dagelijks een babbeltje maken en ook Rudi liet zijn gezicht elke dag even zien. In het weekend trad er een acrobaten groep op in de lodge en ook met deze fanatieke jongens kregen we een leuke band. Een aantal keren huurden we de motor van Luchi om ermee naar Mombasa te gaan. Even wennen in het drukke verkeer op een motor maar hij reed veilig door de stad. Bij het postkantoor gingen we informeren naar het pakje. Nadat we 2 en half uur zaten te wachten werd ons dan eindelijk verteld dat er niets was. Oke het was ramadan dus waarschijnlijk was menig werknemer slaperig van de honger. In Afrika gaat veel een stuk langzamer dan in Nederland maar dit keer leek het wel alsof iedereen zich in slow motion bewoog. In de stad zochten we een terasje om tegen beter weten in met een taartje haar moeders verjaardag te vieren. Zoals elke keer tot nu toe was het taartje ook dit keer weer ontzettend droog. Ach met een lekkere capicinno en een colaatje kregen we ze toch helemaal weg.
Op het strand hadden we Duiste buren die op reis zijn met een 41 jaar oude Hanomag vrachtwagen). S’avonds hadden we regelmatig een gezellig kampvuurtje met ze en af en toe gitaar en jembé (afrikaanse trommel) muziek erbij. En deze Duitsers houden net zoals wij van spelletjes doen waar we ook aardig wat uurtjes mee gevuld hebben.
Hij kan van nature een aardig geluid uit een jembé krijgen. Zij vond na 2 en half jaar Afrika dat het tijd werd om dit ook te leren. Van een hele oude man die alleen Swahili sprak nam ze 3 dagen les. Dat was erg leuk om te doen en nu kunnen we samen een beetje jammen. Alles valt hier vanaf het strand te regelen. Als je een massage wil komen ze daarvoor langs. En we hebben ons gek gegeten aan verse garnalen. Ook de kapster kwam langs en zij liet haar haar dan ook maar eens voor één keer helemaal invlechten. Met het witte hoofdhuidje is dit geen gezicht dus dezelfde avond gingen de vlechten er weer uit. Maar met wat speciale vloeistof erin heeft ze nu wel wat golfjes in haar haar.
Na 3 weken vertrokken de Duitsers weer richting Tanzania en voor even was het erg rustig op de camping. We vonden het dan ook erg gezellig toen we een leuk Nederlands en Zuid Afrikaans stel als buren kregen. Met de Nederlanders gingen we een boottocht maken. Hij wilde nog altijd een keer op de zee vissen...Vroeg in de ochtend vertrokken we met een dhow (een niet al te stabiel uitziend houten zeilbootje) de zee op. Het water was wild en omdat er een klein gaatje in het hout zat moest er constant gehoosd worden. Nog voordat we klaar waren om te vissen en/of te snorkelen, was behalve de kapitein iedereen een beetje zeeziek. Luchi begon als eerste over te geven en hij volgde al gauw. Met al deze geluiden om zich heen begon ook haar maag te draaien. Zij ging nog even het water in om te snorkelen maar door de ruige zee was ook onder water niks te zien. Al snel besloten we terug te gaan zonder dat er echt gevist was. Gelukkig is er genoeg vis te koop zodat we die avond toch te eten hadden. Omdat we niet met Wobbel konden rijden kwamen we weinig van de camping af. Af en toe liepen we via het strand naar het dichtbijzijnde stadje. Dit kon alleen als het laag water was omdat we door een rivier heen moesten. Op een van deze tochten begon het te stortregenen en natuurlijk hadden we geen paraplu meegenomen. We konden schuilen bij een souvenirs kraam en daar leerden we rastaman kennen. Deze had bijzondere en mooie houtsnijwerken. Na lang onderhandelen kochten we een aantal dingen die we later met Wobbel op zouden halen.

Ondanks dat we het prima naar ons zin hadden op het strand begonnen we ons na 4 weken toch een beetje zorgen te maken over de kruiskoppeling. Er raakt nogal eens wat zoek in Afrika. We dicuseerden er al over hoelang we nog zouden wachten voordat we een nieuwe via DHL zouden laten komen. Voordat het zover was kwam dan toch het telefoontje van het postkantoor dat ons pakje gearriveerd was. Beiden waren we erg blij want de reiskriebels begonnen de kop aardig op te steken. Deze keer ging hij op de motor met de aandrijfas en kruiskoppeling naar een lasser. Een dag later maakten we een proefritje en gingen gelijk onze souvenirs op halen. We hoorden nog steeds af en toe een geluid wat er niet zou moeten zijn. Alles leek toch goed vast te zitten dus de volgende ochtend besloten we te vertrekken. Voordat we in Mombasa waren werd het geluid harder en we stopten toch maar voor de zekerheid bij een garage. Er bleek ook speling op de voorste kruiskoppeling te zitten. De monteur was erg behulpzaam en aan het eind van de dag was het gerepareerd. Ondertussen was het al donker en we twijfelde of we terug zouden gaan naar de camping of op de gok naar de andere kant van Momasa te rijden en een slaapplek te zoeken. We besloten voor het laatste en eindigde op een vrachtwagen stop. Na wat geklets met een vrachtwagenchauffeur kropen we doodmoe ons bed in.
De volgende ochtend waren we erg vroeg wakker door de herrie zodat we om half acht al op weg waren. Alles ging sneller dan we verwacht hadden en nog dezelfde dag bereikten we Nairobi.

Terug bij Jungle Junction was het een stuk rustiger dan de vorige keer. Alle reizigers die er waren gingen naar het zuiden ipv naar het noorden. Van meerdere mensen hadden we gehoord dat het visum voor Ethiopie erg moeilijk te krijgen is. De keuze was of het paspoort terug naar Europa sturen voor het visum of naar Ethiopie vliegen om daar bij de luchthaven zonder problemen een visa te krijgen. Beiden opties stonden ons wat tegen en omdat er nogal eens wat veranderd gingen we het toch proberen bij de Ethiopische ambassade. De erg onvriendelijke dame daar vertelde ons dat we niet in aanmerking kwamen. We moesten een re-entry stempel hebben voor Kenia. Deze krijg je normaal gesproken alleen als je hier langere tijd verblijft. Wat teleurgesteld gingen we weer terug naar de Jungle Junction. We vroegen de eigenaar of deze geen andere oplossing wist. De eigenaar heeft deze stempel in het paspoort en maakte een kopie voor ons zodat we de stempel na konden laten maken. Het is niet erg moeilijk om een stempelmaker te vinden hier in de stad en we hadden het dan ook zo geregeld. De stempel zag er erg proffesioneel uit. Aan een andere reiziger vroegen we of deze de gegevens hierop in wilde vullen. We wilden niet het risico lopen dat ons handschrift werd herkend. Met een perfecte vervalsing gingen we, een beetje zenuwachtig, terug naar de ambassade.
Dezelfde onvriendelijke vrouw zat er weer en even dachten we weer zonder visa te moeten vertrekken. Er werden over de stempel echter geen vragen gesteld en we konden de formulieren invullen. Daarna moesten we eerst naar de bank om daar de betaling over te maken. Op de parkeerplaats in de stad was weinig plek en de medewerkers daar lieten ons dwars voor 4 andere auto’s parkeren. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was vroeg de medewerker onze autosleutels voor het geval Wobbel aan de kant moest. Dit vonden we niet zo’n goed idee dus zij bleef op de parkeerplaats achter terwijl hij naar de bank ging. De parkeerwacht was een vriendelijke man die graag een praatje maakte. Zoals heel vaak werd haar gevraagd hoeveel kinderen ze had. Uit ervaring wist ze ondertussen dat 0 een heleboel vragen en ongeloof teweeg zou brengen. Om het zichzelf makkelijk te maken zei ze ; vier. Normaal gesproken is dit een bevredigend antwoord maar deze man was echt geintresseerd en wilde alles over deze kinderen weten! Na een half uurtje kletsen beschouwde deze man haar als een goede vriendin. Zij schaamde zich een klein beetje over al haar leugens en was blij toen hij terug kwam van de bank. Terug bij de Ambassade leverden we het betaal bewijs in en zei de onvriendelijke dame zonder ons aan te kijken; kom het paspoort morgen maar ophalen. Dat was veel sneller dan we verwacht hadden.
Doordat we een erg gezellige avond met andere reizigers hadden gehad konden we de volgende ochtend moeilijk ons bed uit. Net voor sluitingstijd waren we bij de ambassade en zonder een woord kregen we onze paspoorten terug. Met visa! Helaas gaat het per direct in zodat we zo snel mogelijk de grens over moeten. Het is nog ongeveer 700km waarvan 200km erg slecht wegdek dus daar gaan we nog wel even over doen.

Na een weekje vrij internetten en luxe winkels om ons heen zijn we weer van alles op de hoogte en hebben we de voorraad kasten vol.We gaan richting een erg afgelegen gebied. Wat we er van anderen over gehoord hebben wordt het weer een avontuur en we hebben er zin in.