Van noord Kenia naar Addis Ababa

Vlak voordat we uit Nairobi vertrokken vroegen twee motorrijders aan ons om samen te rijden naar Ethiopie. De beruchte Moyale route is een erg slechte wasbord weg van 340 km. De Engelse Rupert en zijn Chineze vriendin Fanny wilden graag hun bagage in onze Wobbel zetten voor dit stuk. Voordat we op deze weg waren hadden we echter nog 500 km asfalt te gaan waarop de motoren een stuk harder gaan als wij. Ook wilden we nog een bezoek brengen aan de Mount Kenia waarvan we gehoord hadden dat dit een erg mooi gebied is. Rupert wilde deze 5199 meter hoge berg beklimmen wat 5 dagen zou duren. Wij bleven 4 dagen in dit bosrijke gebied. Zij ging een paardrijtocht maken naar de Manu grot. Vanwege haar ervaringen met manage paarden vroeg zij om het wildste paard. Wild was Tusker niet maar wel ongelovelijk snel! Fanny ging ook paardrijden maar wilde langzaam gaan. De afstand was hetzelfde maar Fanny was anderhalf uur later terug. Met de Keniaanse Mike scheurde zij door de bossen, voordurend overhangende takken ontwijkend.. Op de camping stonden ook twee Zuid Afrikaanse stellen met caravan. Een van de stellen ging met Rupert mee de berg op. Met Fanny en het andere stel hadden we een leuke tijd. Wel koud en veel regen in de bergen. Op de laatste dag vroegen Paula en Steve ons mee naar het nationale park. In hun landrover reden we door de blubber een stuk de berg op. De entree was zo hoog dat we besloten weer om te keren. Op de terugweg beef de landrover steken in een van de grote modderpoelen. Het hele dorp liep uit en de lier kwam te voorschijn. Voor haar de eerste keer dat ze een lier in gebruik zag en ze was onder de indruk. Ondanks dit praktische aparaat en alle mankracht duurde het zeker 2 uur voordat de landrover uit de modder was.
Twee dagen voor Rupert en Fanny vertrokken we richting noorden met de afspraak dat we aan het eind van het asfalt op hen zouden wachten. Al snel kwamen we in een heel andere omgeving. Het groen veranderde in geel en er stonden nauwelijks bomen meer. We overnachte op een camping in savanne achtig gebied en het was ineens erg warm. In deze omgeving wonen vooral mensen van de Sambura stam. Een heel kleurrijk volk wat hoofd, nek en enkels van kralen voorziet. Helaas waren er weinig mensen die Engels spraken zodat we niet echt veel over hun cultuur te weten kwamen. De volgende dag werd de omgeving nog droger en verlatener. Er was een dorpje aan het einde van het asfalt en we vroegen of we daar de nacht konden doorbrengen. We waren welkom en wederom keken we onze ogen uit bij het zien van al de bijzonder geklede en met sieraden beklede mensen. In dit dorp had het al 2 jaar niet meer geregend. Onvoorstelbaar dat we 2 dagen ervoor nog in een stortbui zaten. Regelmatig stopte er een vrachtwagen vol met mensen om even de benen te strekken en wat te eten. Dit ging de hele nacht door zodat we een wat onrustige nacht hadden. Vanwege de hitte waren we ook vroeg op. Rupert en Fanny arriveerde na het middaguur zodat we laat aan de slechte weg begonnen. Er was geen gevaar om vast te komen zitten want de grond was hard en droog. Het constante gerammel is echter slecht voor de auto en voor onze oren. Fanny had pas een half jaar het motorrijbewijs en nog niet veel off-road rij ervaring. De 1000 CC KTM motor was ook een beetje zwaar voor een kleine vrouw. De eerste dag maakte Fanny twee keer een flinke smak waarbij gelukkig alleen de motor wat schade had. Na 4 uur rijden waren we allevier doodmoe en stopte bij een dorpje voor de nacht. Bij een politiepost werden we hartelijk ontvangen en installeerden ons voor de nacht. Er waren een stuk of 7 agenten uit het hele land die voor enkele maanden in dit afgelegen gebied gestationeerd waren. Nadat we gegeten hadden en het stof van onze lijven afgespoeld hadden gingen de ogen al vroeg dicht. In de ochtend kwamen nieuwsgierige dorpsbewoners ons begroetten en vooral de kinderen leken het erg spannend te vinden. Vroeg gingen we weer op pad om kilometers te maken. Veel harder dan 25 km per uur gingen we niet en het landschap werd een beetje saai. We maakten een lange dag en Fanny kreeg meer zelfvertrouwen want de motor bleef dit keer rechtop. Halverwege komen we in een grotere plaats waar we kunnen tanken en lunchen. Na zoveel niks lijkt het enorm druk in dit plaatsje. De meeste mensen blijven hier overnachten maar wij vinden het nog te vroeg om te stoppen en gingen weer op pad. Die avond vonden we weer een plekje voor de nacht bij een politiepost. Op het terrein stond een hele oude Daf met een Nederlandse nummerplaat. Aan de wielen in het zand konden we zien dat deze Daf er al een poosje stond. Bij navraag bleek dat deze daar 3 jaar geleden gestrand was. Waarschijnlijk zal deze camper hier de rest van z’n leven slijten....... Het lijkt een vredig dorpje. Later horen we dat enkele jaren geleden de orginele bevolking is uitgemoord door de huidige bewoners. Weer zijn we de dag erop vroeg uit de veren voor weer een vermoeiende dag. Op een stuk waar allemaal stenen lagen kregen we een lekke band. De eerste van een lange rij maar dat wisten we toen nog niet. Eind van de middag kwamen we dan eindelijk aan in het grensplaatsje Moyale. De helft ligt in Kenia en de andere helft in Ethiopie. In de eerste instantie wilden we aan de Keniaanse kant overnachten. We vroegen eerst bij een hotel of we daar op de parkeerplaats konden overnachten. Dit kon wel maar dan moesten we Wobbel in een overvolle straat neerzetten. Uiteindelijk kwam er iemand die ons de weg wees naar een camping en we dachten dat we de rest van de dag konden relaxen. De prijs was erg hoog en we twijfelden wat we zouden doen. Een Ethiopische jongen vertelde ons dat er aan de andere kant van de grens ene veel goedkopere camping was en dat de grensformaliteiten niet lang duurde. Dus we belsoten toch diezelfde dag nog de grens over te gaan. Ons visa bleek in te gaan op de dag dat we dit in Nairobi hadden aangevraagd. Dat betekende dat we nog maar 16 dagen hadden in plaats van een maand. Ook bij Fanny was dit het geval waarvan Rupert nogal sjagerijnig werd. Toen wij bij customs het gebouw uitliepen hoorden we Rupert op straat schreeuwen. Onze anders zo vrolijke reisgezel was erg kwaad. De bewoners verzamelende zich al snel rond de schreeuwende Engelsman en leken ervan overstuur te raken. Een aantal kwam aan ons vragen wat er aan de hand was. We probeerden zijn gedrag met vermoeidheid te verklaren maar we waren er zelf ook erg door verrast. Niet echt een goede binnenkomer in een nieuw land.
De camping/hotel was erg gezellig ingericht en we zakten vermoeid op het terras neer met een drankje. Een half uurtje later kwamen er twee grote Italiaanse camper vrachtwagens binnen rijden. In de ene een Italiaans gezinnetje en in de ander een man alleen. Ze voegden zich bij ons op het terras en we hoorden dat ze al drie dagen naar ons uit hadden gekeken. Onderweg werd hen overal verteld dat er een stel Nederlander s 4 uur voor hen uit reden. Het was een leuke ontmoeting. De Italianen waren al eerder in Ethiopie geweest en hadden alleen een loep door Kenia gemaakt. Walter de man alleen vertrok de volgende dag vroeg om een vleigtuig in Addis Ababa te halen. Ook namen we afscheid van Rupert en Fanny die wat meer haast hadden dan wij. We beleven achter met het gezin. Luca uit Italie en Sameena; half Duits, half Pakistaans en de helft van haar jeugd in Nederland doorgebracht en de andere helft in Engeland. Met hun kinderen Lusira van 5 en Giulio van 2 reizen ze in anderhalf jaar door Afrika en Azie. Na de lunch vertrokken we gezamelijk richting Addis Ababa. We wilden wat meer van het land zien en besloten niet over de hoofdweg te rijden. Er zijn nauwelijks campings in Ethiopie dus we kampeerden voornamelijk in het wild. De omgeving werd steeds bergachtiger en groener. Er rijden niet veel auto’s in Ethiopie maar de wegen zijn bevolkt met mensen, ezels, koeien, paarden, schapen en geiten. Regelmatig moesten we op het laaste moment een van deze weggebruikers ontwijken. Omdat het zo druk bevolkt is zijn rustige plekjes voor de nacht zeldzaam. Eigenlijk alleen de eerste nacht zagen we niemand. De tweede dag aten we voor het eerst in een Ethiopisch restaurantje. Erg goedkoop en erg lekker! We reden over een redelijke goede zandweg door de bergen en kregen weer een lekke band. De tweede nacht sliepen we in een droge rivier bedding waar veel mensen voorbij kwamen wandelen. En uiteraard trokken we de aandacht met onze wagens. Lusira en Giulio waren met hun donkere en blanke babypoppen buiten aan het spelen. De vrouwen die langskwamen werden helemaal wild bij het zien van deze poppen. Vooral de donkere pop maakte vele kreten los. Een vrouw bleef de pop maar kussen alsof het een echte baby was. We konden niet verstaan wat er werd gezegd maar het was erg duidelijk dat ze enorme lol hadden. Een jongen was er van het begin af aan en leek ons met vanalles te willen helpen. We nodigde de jongen uit om met ons te eten en daarna werd ons met handen en voeten gevraagd of we de resten wilden inpakken voor de familie. Totdat we naar bed gingen werden we bekeken en bij het eerste zonlicht hadden we alweer bezoek. Dit zijn we wel gewend uit anderen landen. In Ethiopie lijken de mensen echter minder drempels te hebben. Er werd al vroeg op onze deur gebonkt en er werd geprobeerd deze te openen. Waarschijnlijk uit nieuwsgierigheid maar we moesten er wel aan wennen. Wobbel is nog nergens zoveel betast als hier.
De nacht die volgde stopten we aan een afgelegen zandpad op een berg. Er was geen dorp te zien, toch waren er snel mensen. S’avonds hadden we weer een kampvuurtje en hoorde mensen naderen die wat muziek maakte. Het waren muziekanten die op weg waren naar een feestje 5 kilometer verderop. Voor een half uurtje stopten ze bij ons vuurtje en nadat Hij onze Jembee te voorschijn haalde werd er erg leuke muziek gemaakt en gezongen. Praten konden we nauwelijks met hen vanwege de taalbariere. Samen muziek maken ging echter prima. De twee nachten erna sliepen we in een Nationaal park aan een meer. De weg ernaartoe was erg modderig en slecht. Op de heenweg hadden we weer een lekker band. Deze was zo verwisseld, het was alleen vervelend dat we geen reserve band meer hadden. In het meer zaten veel nijlpaarden en krokodillen. Met de vrachtwagen van de Italianen konden we aan de rand van eht meer komen en vanaf het dak de dieren rustig bekijken. S’avonds zaten we bij een kampvuurtje te kletsen. Toen we de volgende ochten vlakbij onze voertuigen pootafdrukken van leeuwen zagen waren we erg blij dat we op tijd naar bed waren gegaan. Voordat we vertrokken ontdekten we dat we weer een slappe band hadden. Er zat nog wel wat lucht in en we hoopten dat we het met regelmatig oppompen zouden redden tot het stadje. Helaas was de band halverwege echt helemaal kapot. Met een lekke band gingen we met de Italianen mee in de vrachtwagen om deze te laten reparen. Wobbel lieten we voor een paar uur in het park achter. In het stadje hadden we snel een banden reperateur gevonden en terwijl de band gemaakt werd gingen we lunchen. Het is erg opvallend dat de restaurantjes in Ethiopie erg gezellig zijn ingericht. Dit hebben we in andere landen niet veel gezien. Met een gerepareerde en een nieuwe band gingen we Wobbel weer ophalen. Inmiddels was het zo laat dat we in het stadje Arba Minch bleven slapen. Ethiopie heeft een andere kalender en terwijl wij van de rust hadden genoten was er een groot nieuwjaarsfeest geweest. De meesten mensen liepen nog met een kater rond.........
Onze volgende bestemming was een plek met 3 watervallen. De weg ernaartoe was alleen al een hele belevenis. Overal bij de dorpjes kwamen vooral kinderen heel hard naar de weg rennen om naar ons te zwaaien. Er werd gejoeld en geschreeuwd alsof er een heel balngrijk persoon langskwam. De watervallen waren de moeite waard en we hadden direct een mooi plekje voor de nacht. Sóchtend werd zij vroeg wakker en terwijl ze koffie stond te maken hoorde ze een bekende taal. Drie meiden lazen onze namen op de deur en vonden het nogal Nederlands klinken. Het is bizar dat we echt overal Nederlanders tegenkomen! Nadat we een paar uur hadden gereden stopten we in een dorp voor de lunch. Het was duidelijk marktdag in deze plaats en het krioelde van de mensen. We stonden nog een seconde stil of Wobbel werd omringd door starende mensen. Het viel niet mee om de auto uit te komen en ons door de menigte heen te werken. Nadat we weer lekker hadden gegeten ontdekte hij dat zijn sleutels waren gerold. Dit was op zich al vervelend maar des te meer omdat we nadat de sleutels een dagof wat eerder in de auto waren blijven zitten, vergeten waren om de reserve sleutel op Wobbel zijn buik te plakken. Binnen hadden we nog wel reservesleutels en er zat niks anders op dan de huisdeur open te wrikken. Gelukkig viel de schade mee en had de zakkenroller de sleutels ook niet gebruikt om in te breken. Vlak voor het donker werd parkeerde we voor de nacht bij een heel klein dorpje. Al gauw kwamen de bewoners en de kinderen werden meegenomen voor een ritje op een muilezel. Toen het echt donker werd vertrokken de mensen naar hun huis met de mededeling dat het s’nachts gevaarlijk was in dit gebied. Later hoorden we Hyena’s en begrepen we pas wat ze bedoelden. In de ochtend was het weer een drukte van jewelste om onze mobiele huizen heen. Hij raakte behoorlijk geririteerd en probeerde de mensen zonder succes uit de buurt te houden. Voordat we naar Addis Abeba gingen bezochten we nog een kleine ondergrondse kerk. Een voorproefje op het beroemde Lalibele in het noorden van Ethiopie. In een nabij gelegen dorpje vonden we een stukje grasveld om te overnachten. Er waren een paar jongens die Engels spraken en we vroegen of we verse melk konden kopen. Onder begeleiding van veel kinderen en enkele volwassenen gingen we een paar boerderijen af. Een boer had melk van de ochtend en we kochten twee liter. Zonder koelkast blijft dit echter geen uren goed en het was al niet meer drinkbaar. Luka maakte er in een mum van tijd lekkere ricotta kaas van zodat we en hapje bij de borrel hadden. Dit keer bleven we niet buiten zitten in het donker nadat ons wederom verteld werd dat er Hyena’s zaten.
Na 10 dagen kwamen we in Addis Ababa aan. Een drukke stad vol met kraampjes. Vrij centraal ligt de camping van de Nederlandse Wim. Het heet met recht “Holland house”. Overal oranje vlaggen en zelfs een foto van onze kroonprins aan de muur! De gezellige bar en het restaurant wordt veel bezocht door Nederlanders die in Addis Abeba wonen en we hoorde onze moedertaal dan ook volop. Op het menu ontdekten we kroketten!! En al smaken ze niet zo als in een Nederlandse snackbar, we genoten er vollop van. Ondertussen zijn onze plannen weer wat gewijzigd vanwege de nieuwsberichten die we doorkrijgen. We gaan niet over Pakistan rijden maar verschepen Wobbel vanaf Djibouti naar India. Hiervoor moeten we in deze stad nog het een en ader aan voorbereidingen treffen. En als eerste moeten we ons visa voor Ethiopie verlengen. We zullen zeker een week in Nederlandse sfeerdoorbrengen voordat we het Noorden van Ethiopie gaan bekijken.