Noord Togo en Benin

Over een heel slecht wegdek reden we van Lome naar het noorden van Togo. Er zaten diepe gaten in de weg zodat we als een schildpad vooruit kwamen. Onderweg werden we ingehaald door een brommertje waarvan de passagier achterstevoren ging zitten om naar ons te zwaaien.
Even later stond deze jongeman langs de kant van de weg en gebaarde dat we stil moesten blijven staan. Aangezien hij net voor een diepe kuil stond was onze gang al niet veel meer als stilstand. De jongeman kwam met een serieus gezicht aan haar raampje en begon uit te leggen dat hij zo graag vrienden met Europeanen wilde worden. Of we ons adres konden geven om door middel van correspondentie met elkaar van gedachten te wisselen. We legden uit dat we geen vast adres meer hebben. Of we dan geen e-mail adres hadden? Een aardige jongen maar een beetje vreemd vonden we het wel om op straat mensen aan te gaan houden om vrienden mee te worden.
In het plaatsje Kara besloten we te stoppen en we vonden daar zelfs een heuse camping. Op de muur was een afbeelding van een caravan geschilderd wat op ons nogal grappig overkwam. Het is toch wel het laatst in Marokko geweest dat wij een sleurhut hadden gezien.
Het personeel van het hotel/ de camping had in ieder geval nog nooit een camper gezien, om de beurt kwamen ze kijken en waren erg verbaasd over het feit dat er een compleet huis in een auto zat. We gingen het levendige stadje bekijken en belandde uiteindelijk in een bruin cafeetje wat in Europa niet zou misstaan. Het was lang geleden dat we in zo’n leuk ingericht kroegje waren geweest, waar de sfeer niet overheerst werd door veel te harde muziek. Hij voelde zich gelijk thuis en zij ging op zoek naar een Internet café.
In het Internet café werd zij behoorlijk nors ontvangen en zij was dan ook erg verrast toen de norse jongen die daar werkte ineens om haar e-mail adres kwam vragen…. Deze jongen sprak geen woord engels en aangezien zij met haar hoofd in haar emailbox zat kwam er nauwelijks een zinnig woord Frans uit haar mond. Gemakkelijk corresponderen wanneer je elkaars taal niet kunt lezen…Toen het begon te schemeren haastte zij zich terug naar het gezellige cafeetje om nog wat samen te drinken. Zij is niet zo’n beste postduif en liep eerst de verkeerde kant op om vervolgens weer in het pikkedonker de weg terug te vinden.
En het donker verbergt wellicht een aantal van haar rimpels maar niet haar huidskleur. Wederom is daar ineens een jongeman die zo graag een Europeaanse vrouw beter wil leren kennen. Het tempo waarin de mensen hier vriendschappen sluiten gaat haar toch net een tikkeltje te snel.
Het is het niet alleen in Togo dat we heel snel tot iemands vriend gebombardeerd worden, hier is er echter niet eens een inleiding. In de eerder gepasseerde landen vroegen ze ons vaker om een cadeau of geld dan om ons adres. Dit is niet altijd prettig maar wel te begrijpen aangezien alleen het feit dat we in Afrika zijn al duidelijk maakt dat we veel ruimere financiële middelen hebben dan de gemiddelde Afrikaan.
We krijgen het vermoeden dat het in Togo een statussymbool is om blanke mensen in je vriendenkring te hebben.
Even overweegt zij om een pot zwarte verf te kopen en over zichzelf heen te gooien zodat contacten niets met haar huidskleur te maken zouden hebben.
In het café is kijkt er niemand speciaal naar ons om en we brengen er een gezellige avond door. Bij terugkeer op de camping worden we verrast met de aanwezigheid van Paul en Vicky die we van Lome kennen en die nu met een groep toeristen onderweg zijn. Ons voornemen om op tijd naar bed te gaan werd naar de achtergrond verschoven en tot in de nacht zaten we te kletsen.
Na een dag met onze neus rustig in een leesboek, rijden we weer verder naar het noorden want daar is de grootste toeristische attractie van Togo; de Tamberma Valley. Dit gebied begint in Togo en loopt door in Benin, wat de reden is dat we deze grensovergang hebben gekozen. De huizen in dit gebied zijn heel bijzonder, het zijn de enige huizen van klei die twee verdiepingen hebben. Het zijn een soort van vestigingen zodat de bewoners zichzelf konden verdedigen in tijden van oorlog.
We “krijgen” een gids mee en worden rondgeleid in een van de dorpen. Het is werkelijk een aparte beleving om in zo’n huis te lopen en we zijn ervan onder de indruk. Maar net zoals in de meeste plaatsten waar veel toeristen komen zijn de mensen hier vrij opdringerig. Souvenirs worden bijna letterlijk door onze strot heen geduwd zodat we weinig zin meer hebben om te kijken of er iets leuks tussen zit. Wanneer we achter onze gids aanlopen pakken vrouwen en kinderen ons bij de arm en vragen fluisterend om geld. Het is blijkbaar niet de bedoeling dat de gids het ook hoort. Dit bezoek was de moeite waard maar zeker niet ontspannen. Een stukje verderop stoppen we om een kop soep te maken en als we met z’n drieën zitten te eten en te kletsen gaat er een oude vrouw vlakbij ons op een steen zitten om te rusten. Met handen en voeten vragen we of ze ook een kop soep lust en even later zit ze lekker te smikkelen. Zowel de gids als de oude vrouw kennen de soepen van honig niet maar ook in Togo wordt de Indiaasche kerriesoep gewaardeerd!
Als we willen vertrekken komt er een man en vrouw met een brommer die een lekker band heeft langs. Hij haalt zijn compressor tevoorschijn en in een paar tellen zit er weer lucht in de band en rijdt de man alleen verder. Zonder overleg staat onze gids zijn plaatst in Wobbel af aan de vrouw en verteld ons waar deze eruit moet.
Zij is nogal overdonderd omdat ze dacht dat de toer met de gids wat langer zou duren voor dat geld. Bij navraag verzekerd de gids ons de volgende ochtend weer present te zijn op de grensplaats en dat de toer in Benin vervolgd wordt. Aangezien het al tegen het eind van de middag loopt vinden we het ook prima, we moeten nog een plek voor de nacht vinden.
Net achter de grenspost in een stukje niemandsland zien we op een muur met koeienletters auberge/bar/restaurant staan, dus daar moesten we wezen. De douane beambte noteerde onze gegevens in het grote schift waarbij hij de geboortedatum 29-08-2008 kreeg toebedeeld…Daarna moesten we nog even uitleggen wat er met ons Carnet de Passage moest gebeuren en toen mochten we erdoor. Nadat we Wobbel op een schaduwrijke plek hadden neergezet wilden we eerst wat drinken. Op de muur stond tenslotte ook het woord bar. Helaas drinken hadden ze niet maar een van de jongens die er liep sprong op z’n fiets en ging wat voor ons halen. We vroegen de eigenaar of we onze bus daar konden stallen voor de nacht en legde uit dat het een camper was. Deze werd wederom door alle aanwezige onder een heleboel oh en ah’s van binnen bewonderd. Toen we even later zagen dat er een bed uit de schuur werd gehaald vroeg zij zich wel even af voor wie dat bedoeld werd. Afgezien van ons waren er geen andere gasten te bekennen. Nadat we wat door het dorpje gewandeld hadden was het tijd om te gaan kijken wat het woord restaurant op de muur betekende. We vroegen de eigenaar of we er konden eten en dat kon, we konden kiezen uit spaghetti.
Met een romantisch kaarsje erbij hebben we genoten van de Italiaanse pasta waar een blikje vis in tomatensaus overheen gedrapeerd was. Toen we ons na het eten terug wilde trekken in Wobbel reageerde de eigenaar toch heel verbaasd dat we niet in de muffe hotelkamer met het gammele bed en het muggennet vol met gaten wilde slapen, ondanks dat dezelfde man eerder die dag ons huisje als perfect betitelde.
De volgende dag was onze gids er anderhalf uur na de afgesproken tijd nog niet en we besloten de rest van de toer maar te laten voor wat het was.

De grens bij Benin ging net zo snel als Togo uit en we genoten van de mooie rit en bewonderden de huisjes onderweg.
Benin is een land vol cultuur, voodoo en bezienswaardigheden waarvan we veel wilde zien.
In Abomey bezochten we het paleis van de oude koning wat nu als museum functioneert. Vergleken met Soestdijk stelt het als paleis misschien niet veel voor maar voor Afrikaanse begrippen was het indrukwekkend. De geschiedenis er achter was erg interessant en begon te leven terwijl we door het paleis dwaalde.
Abomey is een vrij rustige uitgestrekte stad. Vanwege de afstanden van de bezienswaardigheden heeft het “nooit meer op een brommertaxi stappen” uiteindelijk 3 weken geduurd. Wel gaven we nu met nadruk van te voren aan dat de chauffeurs rustig moesten rijden waar ze ook gehoor aangaven zodat we onze angst overwonnen.
Vervolgens gingen we naar Grand Popo om een paar dagen aan het strand te zijn en even alle indrukken te verwerken. Uiteindelijk bleven we een week in dit relaxte plaatsje en zij heeft dan ook weer de huidskleur van een Aziaat.
Op onze trouwdag stapte we in een beetje wankel bootje om een tocht over de lagoon te maken en een voodoo eiland te bezoeken. We vonden gauw ons evenwicht terug en genoten van de verhalen van de gids.
Helaas hebben we geen voodoo ritueel mee kunnen maken maar we kregen een indruk van hoe het werkt. In Benin wordt voodoo vooral voor positieve zaken gebruikt, wat dan toch wel weer een geruststelling was.
Na dit weekje gingen we richting de grote stad Cotonou. Hier gingen we pater Paul die we uit Mali kennen opzoeken. Net zoals bij de andere missieposten die we bezocht hebben, werden we weer met open armen ontvangen en stond er een bedje voor ons klaar. We gingen een dagje met 2 paters op stap waarbij we een bezoek brachten aan een heel vriendelijke bisschop.
De volgende dag gingen we naar een eiland op “stelten”, Ganvie. Met een bootje voeren we door de “straten” van dit eiland waar ongeveer 30.000 mensen wonen. Deze bewoners hebben geen auto’s nodig maar zonder bootje komen ze nergens. Het was heel apart om te zien hoe deze mensen daar leefden op het water en zeker de moeite van het bezoek waard.
Als laatste cultureel uitje in Benin gingen we nog naar Quida waar een slangen tempel is en een museum over de slaventijd. Zowel pater Paul als zij had toch wel een beetje de kriebels bij de aanblik van een klein donker hol met ongeveer 40 Pythons. Maar hij vond de slangen een beetje klein….
Het bezoek aan het kleine museum was bijzonder. Temeer omdat na de bezichtiging de vriendelijke vrouwelijke gids ons naar een heilige Baobab boom bracht voor een warme afsluitende voodoo ceremonie die bij ons allebei een beetje kippenvel teweeg bracht.
We reden over een lange strandweg terug naar de grote stad waar Pater Paul als onze gids functioneerde.
Een paar dagen later zou Pater Paul naar het noorden verhuizen, vlakbij waar wij de grens naar Nigeria over zullen gaan. Al gauw was besloten dat Wobbel zijn oude beroep van verhuiswagen nog wel een keer kon beoefenen en werden er koffers en dozen ingeladen.
Wij gingen eerst nog naar Porto Novo waarvan we hadden gehoord dat het een leuk stadje was. Na uren rondgedoold te hebben op zoek naar een plek voor de nacht stopte we voor de zoveelste keer om het aan iemand te vragen.
De Beninees die haar te woord stond bleek een hele rijke man te zijn die wel een plekje tegenover zijn huis had. Eenmaal daar nam hij ons mee in zijn grote Lincoln, eerst naar een bijeenkomst van vrienden en vervolgens het nachtleven van Porto Novo in. Het was erg gezellig maar ook vermoeiend want steeds na één drankje werden we weer ergens anders mee naar toe gesleept. Zo hadden we wel gelijk in een avond heel Porto Novo gezien en de volgende dag gingen we dan ook weer terug naar Cotonou. Dit keer overnachtte we aan het strand waar een groot reggae feest was.
Overdag kregen we een demonstratie van een man die T-shirts met batik maakt en hiervan leeft. Er zaten erg mooie exemplaren tussen en ondanks dat zij nog lang niet door haar kleren heen is, kon ze het niet laten om er een te kopen.
Het feest op het strand werd druk bezocht door Beninezen en allerlei buitenlanders, de sfeer was erg goed. De Beninse mannen kunnen over het algemeen erg goed dansen. Het lijkt een wedstrijd waarbij ze elkaar aanmoedigen en het is een genot om naar te kijken. Ook wij werden uitgedaagd terwijl we de “dansvloer” op werden getrokken. Hoe de Afrikanen het zolang volhouden met hun voeten in het zware zand was ons een raadsel want naar 2 nummers hadden we het gevoel alsof we zwaar gesport hadden, wat toch niet onze hobby is.
Tot vroeg in de ochtend klonk de reggae muziek naast het geluid van de golven. De volgende dag sliepen we wat bij op het strand. Die avond was het strand uitgestorven en de bars waren dicht. Buiten ons was er alleen een verliefd Beninse stelletje en een Duitser met een gitaar. Met z’n vijven begeleiden we onder de sterrenhemel uit volle borst de klassiekers die uit de gitaar tevoorschijn getoverd werden…en het werd een avond om niet snel te vergeten.
Ons visa van Benin was bijna verlopen dus we moesten richting noorden om Pater Paul zijn bagage te brengen en op tijd de grens over te kunnen gaan. We brachten nog 2 leuke dagen in een heel klein plaatsje Toko Toko bij pater Paul door. Het is een volledig nieuwe missiepost en er zal een landbouw project voor jongeren worden gestart. We wandelen heel wat af om de uitgestrekte omgeving te verkennen. En dan verlaten we het gezellige Benin. Het was ons een waar genoegen…………….