Beetje thuiskomen in Mali

ALLEMAAL WEER BEDANKT VOOR DE LEUKE BERICHTJES EN FELICITATIES!!! VER WEG MEZELF ERG JARIG GEVOELD MEDE DANKZIJ JULLIE!!!

-------------------------------------

Vergeleken bij de eerdere grenzen was Senegal uit en Mali in appeltje eitje…Na een uur en een kwartier hadden we 4 posten gehad en stonden we in Mali! En tot onze grote verbazing kwamen we op een Tolweg terecht. Deze was niet geheel zonder gaten maar Wobbel zoefde er toch aardig snel overheen. We bleven een dagje in Kayes op een leuk kampement met een bar erbij. Het was wel een beetje jammer dat de barman geen Frans sprak en dit is wellicht ook niet echt handig op een plek waar voornamelijk toeristen komen. Maar goed, het woord logica hebben ze waarschijnlijk ook niet in Afrika uitgevonden..
Vandaar uit nog zo’n 600 kilometer naar Bamako wat voorlopig ons einddoel is. Het was een mooie rit met hier en daar een politiestop. De agenten wilde graag weten waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gingen en hoe het met ons ging. En het ging ontzettend goed uiteraard, we waren weer in Mali het land waar we een deel van ons hart hebben laten liggen.
Niet ver over de grens vond hij dat het na de 4de keer in Mali te zijn hoog tijd werd om een spoor achter te laten. Zij twijfelde even of ze de natuur wel zoveel geweld aan wilde doen maar vond het toch ook wel een erg leuk idee. Nu ligt er ergens langs de weg naar Bamako een grote redelijk lichtblauwe steen…
Na anderhalve dag rijden kwamen we in Bamako aan en door de vele veranderingen was hij even de weg kwijt. Maar dat duurde niet lang en voor zij het in de gaten had stopte hij en vroeg haar of ze even wilde gaan kijken of Alphonse thuis was.. Pas toen ze op zij keek zag ze dat hij pal voor het huis van Alphonse gestopt was!
Aangezien het siësta tijd was en we de paters op leeftijd niet in hun middag dutje wilde storen gingen we eerst bij Alphonse op bezoek. Die kneep eerst hem en daarna haar helemaal fijn van blijdschap. Het was erg leuk en onder het genot van een colaatje praatte we wat bij. Alphons was niks veranderd en zag blijkbaar de toegenomen rimpels op onze gezichten niet want zijn conclusie was hetzelfde. Nadat we afspraken elkaar gauw weer te ontmoeten gingen we richting Bounanzana, de wijk waar Ome Jan woont helemaal aan de andere kant van de stad. Zij wist weer waarom ze nooit in het centrum van Bamako reed want de chaos is er compleet. Na een dik half uur toeteren, stilstaan, optrekken, brommertjes en voetgangers ontwijken stonden we voor de poort van Ome Jan. Daar wachtte ons een heel warm weerzien met Ome Jan en pater Pierre.Later voegde de andere twee bewoners zich bij ons; pater Laurent en pater Paul (klinkt best goed hè, dat laatste). Er werd een feestje van gemaakt en de flessen drank en de hapjes kwamen op tafel. Er zat zelfs port bij tot haar grote verassing.
Het voelde een beetje als thuiskomen zo vertrouwd was het om daar te zijn.
We haalden al een aantal uit Nederland meegebrachte cadeau’s tevoorschijn die dankbaar in ontvangst werden genomen. Jack de geweldige kok kwam om de hoek kijken en begroette ons met eenzelfde enthousiasme, zoals later ook Phillipe de nachtwaker.
We namen tijdelijk afscheid van ons huisje op wielen en installeerde ons in een kamer van het priesterhuis. De volgende dag zochten we al onze meegebrachte spullen uit en hadden we ineens zeeën van ruimte over zodat we alles wat praktischer in kunnen richten.
Ome Jan was erg blij met de cadeaus van ons en zijn zussen maar dat was wel te verwachtten aangezien het iemand is die erg makkelijk blij te maken is.
Het is gezellig in het priesterhuis met 4 mannen met een flinke dosis humor, die elkaar en ons regelmatig in de maling nemen.
De eerste dagen rustten we vooral veel uit want eenmaal aangekomen merkten we toch wel dat we wat vermoeid waren van de reis. We moeten ook wat wennen aan de nachtelijke geluiden van de stad waar het leven niet stil lijkt te staan tot een uur of 4. En het is koud!! We hebben s’nachts wel2 lakens nodig…

Samen met Ome Jan leggen we bezoekjes af bij mensen die we nog kennen van de vorige keren maar ook zien we veel nieuwe gezichten. We worden voorgesteld als dochter en haar man. Ze doen hier niet aan ooms en tantes en dus is het hier helemaal niet vreemd dat een priester een dochter heeft….
De priester en zusters die in deze wijk wonen zijn een grote familie en 2 keer per week eten ze gezamenlijk en wisselen ze nieuwtjes uit.
Het Frans begrijpen en praten gaat steeds beter al blijft het opletten en denken, wat soms wel wat vermoeiend is. Af en toe leid het tot communicatie stoornissen en geeft een van ons een antwoord op een niet gestelde vraag, of begrijpen we het antwoord op een door ons gestelde vraag niet. Maar over het algemeen komen we er uiteindelijk wel uit.
Bamako is behoorlijk uitgedijd en de straten zijn nog drukker geworden in de afgelopen jaren.
Iedereen lijkt hier een brommertje te hebben en ze komen van alle kanten maar heel lang duurt het niet voordat we er weer aan gewend zijn.
Wobbel moet nog opgesierd worden aan de buitenkant en hij blijkt ook erg creatief te zijn met spuitbussen…na een paar uur staat Afrika en Azië op de zijkant. Voor Zuid Amerika is er niet genoeg van de zelfde kleur dus dat laten we even zitten.
Daarna gaat hij aan de slag met de badkamer en blijkt nog een paar dingen te missen. Het zoeken van materialen hier is steeds een avontuur op zich. Na een halve dag van de ene naar de andere “winkel” te zijn gestuurd heeft hij eindelijk gevonden waar hij wezen moet…helaas te laat voor die dag want de eigenaar is al naar huis..
Uiteindelijk vindt hij de meeste spullen voor de badkamer op een klein marktje vlak bij huis waar hij toevallig terecht komt. Hij is als een kind zo blij en gaat fanatiek met de badkamer aan de slag. Terwijl hij druk aan het werk is komen er regelmatig jonge dames van het educatieve centrum van de buren, om de hoek kijken. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig naar de binnenkant van ons huisje. Later zegt een van de zusters waarschuwend tegen haar dat hij wel 10 giechelende jonge dames op bezoek had tijdens haar afwezigheid….
Aangezien we bij priesters verblijven bezoeken we op de eerste zondag uiteraard de kerk.
Zij vindt het naar de kerk gaan in Mali overigens absoluut geen straf want ze geniet met volle teugen van de Afrikaanse muziek en heeft de neiging om te gaan dansen. Het gaat er allemaal wat anders aan toe als in de Nederlandse kerk. Van wat er gesproken wordt kunnen we niet veel verstaan aangezien het overgrote deel in de Malinese taal, het Bambara, is , maar de sfeer lijkt meer ongedwongen. Halverwege de dienst worden er druk handen geschud en wenst iedereen, iedereen vrede. Wij worden door de priester voorgesteld en door de zo’n 800 kerkbezoekers met een applaus welkom geheten….

Via Ome Jan leren we een Nederlands stel kennen die hier sinds 9 maanden wonen en werken. Marjolein en Koen. Ook zij lijken verliefd te zijn geworden op dit land en vermaken zich prima. Van hun horen we over een bandje in de stad en na anderhalve week duiken we voor de eerste keer van dit verblijf het uitgaansleven van Bamako in. Het is een leuke band en we kletsen wat met deze en gene. Het zijn voornamelijk blanke gasten in de voor Malinese begrippen redelijk chique bar. Na afloop besluiten wij nog eens verder te kijken aangezien het nog vroeg is. Zo komen we terecht in een grote danstent met een gemengd publiek. Even heeft zij spijt dat ze haar dansschoenen thuis gelaten heeft want door de boxen klinkt de ene mooie salsa na de andere!! Op slippertjes gaat het ook al is het wat ongemakkelijker. Als we goed om ons heen kijken valt het ons wel op dat er veel schaars geklede Malinese dames rondlopen die contact zoeken met blanke mannen in de bar. Geen tentje om de priesters mee naar toe te nemen denken we…..
Bij de priesters is het een zoete inval en elke dag komen er wel mensen op bezoek. Zo zaten we met de speech van Obama met ongeveer 20 Malinezen vrouwen en wat kinderen voor de televisie. Allemaal zijn ze nieuwsgierig naar ons huis op wielen en vol trots laten we het keer op keer zien. Er wordt gegild en gelachen van verbazing en bewondering.
De eerste paar keer voelden we ons nog wat opgelaten omdat ons reishuis er beter uit ziet dan het permanente huis van de gemiddelde bewoner hier, we haasten ons steeds om te zeggen dat dit ook ons enige huis is en dat hij het helemaal zelf gebouwd heeft. Inmiddels zijn we dit stadium voorbij. Niet in de laatste plaats door het enthousiasme waarmee ome Jan elke nieuwe bezoeker verteld over onze reis en Wobbel.
Aan het eind van de week heeft hij een fantastische badkamer gemaakt en de waterdruk is zelfs beter als in het priesterhuis!!
Zaterdag tegen de middag gaan we bij Marjolein en Koen op bezoek die ons voor de lunch hebben uitgenodigd. Het water loopt spontaan uit haar mond als ze bruine boterhammen met kaas ziet liggen. Zij wonen hier voor een paar jaar en hebben een mooi onderkomen met een zwembadje in de tuin waar ze in de hete periode ongetwijfeld veel gebruik van zullen maken. We brengen er een paar gezellige uren door en wisselen boeken en films uit voor de broodnodige terugtrek uurtjes.
Die avond nemen we de paters mee uit eten naar een leuk restaurantje en het voelt echt even als weekend, terwijl het dat voor ons natuurlijk de hele week is.
Zij eet voor het eerst van haar leven duif omdat ze toch wel nieuwsgierig is naar de smaak maar onder het eten moet ze toch regelmatig aan het duivennestje in het badkamerraam denken….Misschien dat dit de smaak beïnvloede, het viel in ieder geval wat tegen.
De dag erna slaapt hij lekker uit en zij is heel vroeg uit de veren om met ome Jan mee naar een mis te gaan in een heel klein dorpje buiten de stad. Het laatste stuk er naartoe gaat over pistes en door kuilen. Als ze even vergeet dat Wobbel een stuk hoger op de wielen staat dan het oude autootje van ome Jan, komt er van de onderkant een raar schavend geluid. Maar gelukkig kan deze auto ook wel een stootje hebben en na een kwartiertje hobbelen bereiken we het dorp. De kapel is in een soort van schuurtje wat met verdorde bladeren, al dan niet in kruisvorm, versierd is. De kerkgangers komen uit de uitgestrekte rimboe en het begintijdstip staat hierdoor niet helemaal vast. Na jaren in Mali wonen is ome Jan zo’n beetje het geduld zelf geworden dus wacht hij rustig tot het aantal mensen gestegen is tot ongeveer 20. Het is een kapel van 4 bij 5 dus heel veel meer kunnen er ook niet in. Tijdens de hele mis tot het laatste kwartier toe komen er toch nog redelijk wat mensen binnendruppelen. Een jongen wordt regelmatig met gebaren het dorpje ingestuurd om er een stoel bij te halen. Een kindje staat tijdens de mis te plassen en niemand lijkt dit raar te vinden. Na de mis wordt er uiteraard nog even nagekletst en iemand probeert haar Bobo te leren..Na al het Frans en de belangrijkste woordjes in het Bamara kan het er echter niet meer bij. Zij schaamt zich wel een beetje maar na 10 minuten is ze het goedendag in Bobo alweer vergeten.
Dat blijft toch wel erg jammer dat we in de kleine dorpen met de mensen die niet naar school zijn geweest en dus geen Frans kunnen, niet echt een gesprek kunnen voeren. Maar de warmte die uit hun ogen straalt is vaak wel goed te lezen en wordt niet gauw vergeten.
De rest van de zondag blijft hij in de buurt van zijn bed en vooral van de wc. Vroeg of laat zat het eraan te komen en bij hem is het meestal vroeg dat de tropen vat op zijn ingewanden krijgen. Zij vertrekt met haar laptopje naar het internet cafe en heeft voor het eerst sinds het vertrek uit Nederland over en weer beeld en geluid met skype zodat ze lekker een poosje met haar zus, zwager en neefje kan kletsen. Terwijl ze nog met haar koptelefoon op een mail verstuurt, wordt er op haar schouder getikt. Of ze mee wil eten…ze kijkt om en op de grond staat een hele grote schaal met rijst en saus waar een man of zeven lekker van zit te smikkelen. Haar maag was al goed gevuld dus ze bedankte vriendelijk voor het aanbod. Gastvrijheid staat erg hoog in het vaandel hier in Mali..

En toen was het afgelopen met haar gepest tegen hem dat hij een oude man was geworden en werd zij zelf 40…Een mijlpaal en een bijzondere verjaardag in de zon. S’ochtends al heel vroeg telefoon uit Nederland en er volgden er veel die dag. Zelfs in Curaçao Hij had de huiskamer versierd en gaf haar een speciaal cadeau. De priesters hadden ook hun hoofd gebogen over waar ze haar blij mee konden maken en slaagden hier glansrijk in met een cd met hele mooie foto’s en begeleidende muziek. Ze voelde zich ontzettend jarig de hele dag. In een westerse winkel kocht hij ook nog een fles port voor haar om het feest compleet te maken.
S ‘avonds kwamen alle zusters en paters uit de wijk om zoals iedere mandag gezamenlijk te eten. Dit keer werd er een echt feest van gemaakt. Ze hadden taart meegenomen en werd er uitgebreid gezongen.
Hij dook samen met Jack de keuken in om zijn beroemde Pilaf te maken voor de 16 gasten.
Alphonse kwam met een heel mooi Afrikaans wandkleedje wat een mooi plaatsje in ons huisje gaat krijgen. En ten slotte kwamen ook Marjolein en Koen hun felicitaties brengen met 2 stukken kaas (waarvan 1 mosterd kaas!!). Ze hadden blijkbaar tijdens de gezamenlijke lunch haar gulzige ogen goed bekeken..
Met Alphonse hebben we buiten onder het genot van een portje en een biertje tot diep in de nacht zitten kletsen.
En nu gaan we ons voorbereiden om weer een weekje met Wobbel op pad te gaan.
Er is een 3 daags festival in Mali zo’n 300 kilometer verderop. We zijn benieuwd wat de 10 verschillen met de festivals in België en Nederland zijn. We verwachten dat die niet moeilijk te vinden zullen zijn, maar dat zullen jullie over een poosje kunnen lezen…

Voor de ongeruste lezer: Waar de 4 toeristen zijn ontvoerd is in een streek waar het al sinds jaar en dag rommelt. Dit is 800 kilometer verderop en wij zijn niet van plan om daar in de buurt te komen..