Afscheid van Mali

De dagen vlogen voorbij sinds we terug zijn uit Dogon land. Bij terugkomst stond ons een verassing te wachten op onze kamer. Voor vertrek was er al een pakje met lekkernijen uit Nederland binnengekomen en nu stond er weer èèn uit Nederland en èèn helemaal uit Curaçao. Het is hier altijd maar afwachten of brieven en pakjes aankomen dus we hadden echt het gevoel dat de postengel ons goed gezind was. Er zaten erg grappige en lekkere dingen in, een heuse rookworst, wat lief en leuk leesvoer, een remedie tegen haar heel snel ouder wordende huid en T-shirts met een wel heel origineel bedachte tekst! Dank, danki!!
We hadden nog wat afspraakjes op de planning staan en moesten nog visa regelen voor de aankomende grenzen. Het zoeken naar iets kost hier enorm veel tijd aangezien de inwoners van Bamako hun stad niet echt goed lijken te kennen worden we van de ene kant van de stad naar de andere kant gestuurd. Dit levert wel weer leuke gesprekjes op die meestal eindigen in geplaag over familienamen. We hebben al Malinese namen, sinds we de eerste keer hier waren is onze achternaam omgedoopt naar Coulibaly. Er is hier echter ook een rondtrekkende stam ‘de Peul’ genaamd die altijd koeien bij zich heeft voor de melk omdat ze daar verzot op zijn. Aangezien hij bij elk tentje stopt waar verse melk te koop is en een rijdend huis heeft wordt hij tegenwoordig ook wel veel Paul de Peul genoemd.
De Ambassade vinden we echter niet die dag.
Als we s’avonds met alle paters uit de wijk eten is er een die de Ghanese Ambassade wel weet te vinden en hij biedt aan om de volgende ochtend voor ons uit te rijden. Om 6 uur s’ochtends opstaan is niet echt onze hobby maar toen we anderhalf uur later in een heel klein steegje uitkwamen waren toch erg blij dat we van zijn aanbod gebruik gemaakt hadden. Nog eens anderhalf uur en 4 formulieren verder stonden we weer buiten.
Hij ging s’middags lekker slapen en zij ging naar het centrum feminin om ze daar te leren hoe ze van een heel slap plastic tasje een hele stevige plastic tas kunnen haken. Vlak voor vertrek in Nederland had haar creatieve Tante dit voorgedaan. En aangezien er plastic tasjes in overvloed zijn is het materiaal gratis. Tevens helpt het tegen vervuiling omdat het plastic dan niet verbrand wordt maar hergebruikt..
Helemaal overtuigd dat zij het nog goed in haar hoofd had zitten vertrok ze naar de buren waar de leraressen vol verwachting zaten te wachten. Toen ze begon te knippen zag ze al gauw dat het niet helemaal goed ging met het zakje en het schaamrood steeg naar haar kaken. In haar hoofd zocht ze naarstig naar hetgeen haar tante voorgedaan had. Zakje een kwartslagdraaien en toen kwam het gelukkig allemaal weer terug. Een zakje wordt door een bepaalde manier van knippen een hele lange draad zodat je er mee kunt haken..Als je kunt haken tenminste..
Op het vrouwencentrum kunnen ze heel goed haken dus ze dacht alleen het foefje van het knippen voor te hoeven doen. 4 paar ogen keken echter leergierig van haar naar het stevige plastic telefoonhoesje want dat was toch anders als met garen. In haar beste Frans legde ze nog eens uit dat het werk niet van haar was en haken niet haar beste kwaliteit. Toch ging zij vervolgens klungelen met de plasticdraad en haaknaald. Al snel volgende de vrouwen haar voorbeeld en werd duidelijk zichtbaar dat hun zakjes veel mooier werden. Uiteindelijk waren de rollen omgedraaid en kreeg zij haakles. De vrouwen waren erg enthousiast over plastic gebeuren en als ze in dat tempo doorgaan is er volgend jaar geen slap plastic tasje meer te vinden in Bamako..
Voor ze het in de gaten had was het 5 uur en moest ze zich haasten om mee naar een jaarlijks feest van de paters en zusters van Bamako te gaan. Zweterig van de verhitte middag handwerken maar geen tijd meer om te douchen op pad naar de andere kant van de stad.
Er waren ongeveer 70 paters en zusters op de grote binnenplaats en de warme begroeting volgende na de andere. De rolverdeling is bij hen niet anders dan bij andere mannen en vrouwen. De zusters zorgen voor het eten en de mannen voor de drank. Er werden heerlijke pannenkoeken gebakken en het viel hem op dat een gerecht een keer smaakte zoals het hoort te smaken.
In Bamako lijkt het met de dag heter te worden en met ongeveer 40 graden in de schaduw blijven we tussen 12 en 3 uur zoveel mogelijk binnen. Terwijl we rustig op een stoel zitten gutst het zweet omlaag. S’morgens zijn onze kussen drijfnat en ruiken niet meer al te fris.
We doen wat kleine herstelklusjes in huis om ons nuttig te maken. S’ochtends en in de namiddag trekken we eropuit om ergens op bezoek te gaan of een terrasje te pikken.
Terwijl hij Wobbel klaarmaakt voor vertrek geeft zij Jack op verzoek wat computerles.
Aangezien Jack aangaf een email adres te hebben was zij wel lichtelijk verbaasd toen bleek dat de ervaring om een muis vast te houden, volkomen nieuw leek te zijn. Wat zij dacht in een uurtje uit te leggen werd uiteindelijk twee volledige middagen..
Bij de buren bestelden we gordijnen in een mooie Malinese stof en een leuk pakje voor haar. Het is maar goed dat Wobbel geen inloopkast heeft zodat ze zich een beetje inhoudt.Het kost hier namelijk bijna niks en met een voorbeeldje maken de vrouwen in een rap tempo hele mooie kleren…
Op zondagavond legt Ome Jan zijn werk voor een keer opzij en gaan we met zijn drieën lekker uit eten. Het is ons een raadsel hoe Ome Jan op 78 jarige leeftijd nog zo fit is gebleven terwijl het leven hier in meerdere opzichten zwaar is. “Dat komt omdat ik in die 51 jaar in Mali veel meer heb gekregen dan gegeven” is het antwoord van deze bijzondere man. Aangezien we onze ogen goed de kost hebben gegeven hier, begrijpen we precies wat ome Jan bedoelt en we voelen ons rijk dat we dit hebben mogen ervaren.
Een laatste keer eten we met alle paters en zusters uit de wijk en we verassen ze met een Indonesisch gerecht. De allerlaatste avond met Ome Jan, Pater Pierre en Pater Paul eten we hutspot met gehaktballen…
Er komen nog een aantal handjes op de kont van Wobbel en dan is het echt tijd om te vertrekken. En met de zegening van 6 paters kan er eigenlijk niets meer fout gaan onderweg!! Weer een afscheid en nog steeds is dit niet haar sterkste kant, we zijn ons hier een beetje gaan nestelen de afgelopen maanden.
De warmte in Mali is in alle opzichten overweldigend. De letterlijke warmte in Bamako laten we graag achter ons maar de figuurlijke warmte nemen we mee op het vervolg van onze reis…..

Het is nog een paar honderd kilometer tot aan de grens met Burkina faso en onze eerste stop is een schiereiland aan een meer waar gezwommen kan worden! Er is hier een klein dorpje zonder elektriciteit. Als we op zoek zijn naar een plekje om Wobbel te installeren worden we door een voorbijganger aangesproken. We mogen bij een alleenstaande man (Ramon) op leeftijd op het terrein staan vlak langs de waterkant. Het is er heerlijk rustig en voor ons gevoel 10 graden koeler als in Bamako. S’nachts is het zelfs zo fris dat we 2 lakens over ons heen trokken. We waren bijna vergeten hoe kippenvel voelde.
Zij zwemt veel en leest een boek terwijl hij een maaltje bij elkaar probeert te vissen. Zonder succes maar daar gaat het ook niet om.Ramon komt ons regelmatig een kopje Malinese thee brengen en andersom serveren wij Nederlandse thee in het moestuintje waar Ramon de hele dag aan het werk is. Als we niet richting grens hadden gemoeten vanwege het verlopen van ons visa hadden we het op deze plek nog heel lang vol kunnen houden.We nemen na 2 nachten echter afscheid van de gastvrije Ramon en vertrekken richting Sikasso. De laatste grote plaats in Mali. In dit stadje heeft Ome Jan jaren geleden ook gewerkt en gewoond en we hebben hem beloofd een goede vriend van hem te gaan groeten. Dit is pater Emilio en deze heeft een museum opgericht in Sikasso. Als we tegen de avond met wat lokale hulp voor de poort staan verteld de bewaker ons dat pater Emilio ziek op bed ligt. Jammer maar dan komen we morgen toch terug is ons antwoord. De behulpzame Malinees die voor ons uit op zijn brommertje de hele stad was door gecrossed wis wel een kampement voor de nacht. Op het moment dat de bewaker hoort dat we pas net in de stad zijn aangekomen begint hij druk te bellen en zegt dat we moeten wachten. We willen niet onbeleefd zijn dus gaan rustig op de aangeboden stoelen zitten in afwachting wat er gaat gebeuren. Er komt weer een ander op een brommertje aangereden en die verteld ons dat pater Emilio aan het infuus ligt vanwege een malaria aanval maar dat hij morgenvroeg richting Burkina gaat voor zijn werk. We leggen uit dat we alleen de groeten komen doen van Ome Jan en vragen de man dit voor ons over te brengen. We moeten echter mee naar binnen komen en even later staan we bij de zieke pater aan bed. Wanneer deze hoort dat we familie zijn van pater Jan van Haandel lijkt het alsof er een verloren dochter en zoon is teruggevonden. Pater Emilio staat erop dat wij in zijn huis blijven overnachten. We voelen ons wat opgelaten en geven te kennen dat we geen overlast wil bezorgen en dat we ons eigen huisje bij ons hebben. Pater Emilio duldt echter geen tegenspraak en is bijna verontwaardigd dat we dit voorstellen. Familie van Pater Jan is familie van pater Emilio. We beloven te blijven tot pater Emilio anderhalve dag later weer terug is.
Zo krijgen we 2 dagen de woning op het museumterrein ter beschikking en worden we verzorgd door de kok van het huis. We krijgen een interessante rondleiding door het museum en bekijken de stad voordat we Mali dan echt gaan verlaten.
Het staat bekend als het meest gastvrije land van heel Afrika en we hebben ervaren dat we praktisch overal zonder reserves worden begroet en geholpen.
De vergelijking met de rest van Afrika kunnen we natuurlijk nog niet maken, we zijn benieuwd. Vanaf Burkina faso wordt alles nieuw voor ons omdat we daar niet eerder zijn geweest. We zijn nieuwsgierig naar de verschillen en de overeenkomsten…………