Weerzien en afscheid

Bij de Monkey forrest waren ze blij met onze terugkeer en we waren klaar om onze handen uit de mouwen te steken. Hij kon zich weer even uitleven in zijn oude vak want er lag een berg bananenplanten klaar die de grond in moesten en een boom die in stukken gezaagd moest worden. Zij zag dat alle paden onder de bladeren lagen en nam een Afrikaanse sweeper waarmee zij haar energie kwijt kon in de volle zon.
Wanneer het regende kreeg hij allerlei ideeën over manieren om regenwater nuttig te gebruiken en hij maakte daar met tuinslangen, tonnen en dakplaten systemen voor. Al gauw kreeg hij van Annet de bijnaam Willy Wortel waterwerken en deze naam deed hij eer aan.
Geen spatje leek er verloren te mogen gaan. S’avonds werd er heerlijk voor ons gekookt en Dennis zorgde ervoor dat zij geen kans kreeg om van haar pindasaus verslaving af te kicken.
In Ghana beleefde aardig wat gezellige Hollandse spelletjesavonden en zongen we oud Hollandse liedjes.
Zij zat nog steeds met een afgebroken kies waar ze wat aan wilde doen en ging naar de tandarts in Cape Coast. Dat er een kroon op moest was wel duidelijk maar eerst zou er een wortelkanaal behandeling moeten gebeuren. Annet adviseerde haar een boek mee te nemen en zij was erg blij dat ze daarna geluisterd had. Ondanks dat er een afspraak werd gemaakt was het 2 en half uur wachten. In Nederland is zij al bang voor de tandarts en dit is in het buitenland toch net een tikje erger, gelukkig leidde het spannende boek haar af. Toen ze eindelijk aan de beurt was ging het vrij snel. Een beetje boren waarbij het rook zoals het ruikt als er in een garage geboord wordt. Daarna werd heel vies spul in haar kleine overgebleven stukje kies gestopt en kon ze gaan met een nieuwe afspraak voor de week erop. Terwijl zij haar ochtend op deze toch wat onprettige manier doorbracht had hij de ochtend van zijn leven op de Monkey Forrest. Hij was druk met het controleren van een van zijn watersystemen toen een cobra zijn pad kruiste. En hoewel hij een grote liefhebber is van alle leden van deze koudbloedige reptielenfamilie wilde hij natuurlijk niet gebeten worden.
Hij stampte op de grond om de cobra aan het schrikken te maken en het dier vluchtte recht de kooi van twee cervet katten in. Het gevecht wat daarna volgde leek wel een dans waarvan hij het gruwelijke einde van de cobra niet meer heeft kunnen vastleggen. De cervet katten hebben beiden een evenredig groot tussendoortje gehad..
In het regenwoud barst het van de slangen en Dennis en Annet hebben ondertussen vele foto’s van deze door hen niet bepaald geliefde dieren.
Het was voor hem echter geweldig om getuige te zijn van deze toch niet allerdaagse gebeurtenis. Helaas kruiste later die dag twee wespen zijn pad en was hij de rest van de dag ziek vanwege zijn allergie voor deze veel minder indrukwekkende beesten.
Gelukkig was hij de volgende dag weer helemaal de oude en smaakte het biertje weer prima.
De ouders van Dennis kwamen naar Ghana en natuurlijk wilden ze graag een paar dagen gezamenlijk naar het strand. Overdag waakte wij over de Monky Forrest en ondertussen goed geïnformeerd leiden we toeristen rond.
De meeste apen zijn als baby bij Dennis en Annet gekomen zodat ze helemaal gewend zijn aan hen. Langzaam maar zeker leken ze ons toch ook een beetje te leren kennen en tijdens de afwezigheid van papa en mama aap zochten enkele apen troost bij ons. We hadden op een gegeven moment ook allebei een favoriete aap. Hij was dol op Spock, een grote patas aap die het heerlijk vond om alle harige plekjes van hem te onderzoeken. Zij had een soort haat liefde verhouding met mister Mooney die bij de deur van het huis zit. Mr. Mooney pakte altijd als ze langs kwam haar hand even vast en ze kreeg zelfs een keer een omhelzing en een kusje. Als zij echter in haar vrouwelijke ongemakkelijke periode van de maand zat, werd mr. Mooney een stuk hardhandiger en leek deze schattige mona aap haar de kooi in te willen trekken.
Het was een bijzondere ervaring de eigen karaktertjes van de apen en hun eigen taal te leren kennen.
De ouders van Dennis waren met een hele voedselbank gekomen en wij mochten meegenieten van al die lekkere Hollandse dingen zoals asperges, witlof en uiteraard kaas.
Toen de vakantiegangers weer vertrokken waren ging zij terug naar de tandarts in de hoop een kroon te hebben voordat haar vriendin Petra zou komen. Na weer heel veel bladzijden lezen in de wachtkamer kwam ze echter voor een verassing te staan. Het vieze spul in haar kies had niet het werk gedaan wat de tandarts verwachtte en er kon daardoor geen kroon op. Zij vroeg de tandarts of deze niet gewoon onder verdoving verder kon boren tot het genoeg was. Daar bleek deze praktijk niet de juiste boortjes voor te hebben dus na 2 halve dagen daar doorgebracht hebben was ze nog niets opgeschoten. Volgens de tandarts is de (voor haar gevoel) Europese wortelkanaal behandeling in heel Ghana niet mogelijk. Er zal dus nog een derde land bijkomen waar zij naar de tandarts zal moeten………
In de laatste week op de Monkey Forrest heeft hij een dak gelegd op het toekomstige restaurant boven op de berg en zij speelde met cement en steentjes waarvan het resultaat een mooi pad werd.
In de vier weken dat we daar verbleven kwamen we weinig in de bewoonde wereld die ongeveer 15 kilometer verderop begint. Soms om trossen bananen etc te halen op de levendige markt. Het was heerlijk om dan weer terug te komen in de oase van rust in het regenwoud. We zagen wel heel vaak andere mensen. Bijna dagelijks kwamen er toeristen om de Monkey forrest te bekijken maar aangezien het vaak kleine groepjes waren leidde dat vaak tot leuke gesprekken. Daarnaast was Chalie, een Ghanese huisvriend, er vaak en met hem voerde we leuke discussies over allerlei levensvisies.
Maar we keken ook heel erg uit naar het moment dat we Petra van het vliegveld konden halen.
We vertokken een dag van tevoren richting Accra maar namen nog niet echt afscheid omdat we samen met Petra nog op bezoek zouden komen. We brachten een leuke avond met z’n tweetjes door op een resort/camping waar we vlakbij een lekkere pizza konden eten.
Aangezien Petra s’avonds pas aankwam gingen we eerst in Accra boodschappen doen. Zij kocht een nieuwe bikini en was helemaal klaar voor een weekje strand. Het hotel waar we zouden overnachten was helemaal aan de andere kant van de stad en helaas is er in Accra zelfs op zondag file. Als schildpadden kwamen we vooruit en dat alleen dankzij zijn brutale karakter. Alleen voor grotere auto’s stopt hij en dat zijn er niet zo heel veel. In tegenstelling tot Nederland is het hier wel gezellig in de file. Van alle kanten komen auto’s die ertussen willen en we verbaasden ons erover dat dit allemaal goed ging. Van veel chauffeurs die bijna tegen ons aanzaten kregen we een vette glimlach en zij regelmatig een knipoog.
Ondanks dat we ook nog een poos moesten zoeken naar het hotel vanwaar we met de taxi verder zouden gaan, stonden we ruim op tijd op het vliegveld om Petra in de armen te sluiten.
Na een prettige vlucht kwam deze al kletsend met een leuke Ghanese man door de deur lopen terwijl zij stond te springen van blijdschap. Met de taxi gingen we gedrieën weer terug naar het hotel waar we een kamer met drie grote tegen elkaar aanstaande bedden hadden. Wij storten ons gulzig op de kersen en de aardbeien en Petra keek lachend toe. Op het terras konden we onder het genot van een borrel lekker bijkletsen. Niet al te vroeg gingen we naar bed en sliep zij lekker tussen haar geliefde man en geliefde vriendin in.
De volgende dag vertrokken we op tijd uit Accra om nog wat aan de dag rondom Cape Coast te hebben. Eerst naar de Monkey Forrest om Petra te laten zien waar we de afgelopen maand hadden doorgebracht. Eenmaal daar waren de tien meegebrachte frikadellen in een mum van tijd verdwenen.Voor Petra was het een kennismaking en voor ons een afscheid na een ruime maand op een plek waar we ons welkom en thuis gevoeld hebben. We zullen Dennis en Annet en al hun “kinderen” niet snel vergeten.
We zouden naar Axim gaan waarvan wij vinden dat het mooiste stukje strand van Ghana zich bevindt. In Ghana wordt het om half 7 al donker en aangezien het nog ver rijden was gingen we onderweg slapen bij KO-SA. Een leuke overnachtingsplek aan zee die gerund word door twee gastvrije Nederlandse stellen. Daar werd na het eten de koffer van Sinterklaas geopend, tenminste zo voelde het. Petra had allerlei lekkere, leuke en handige dingen meegenomen en ook van familie en vrienden leuke en praktische pakjes, lieve briefjes en zelfs een boodschap op film meegekregen. Nederland kwam een beetje naar ons toe en we zijn daar erg blij mee!!
Petra sliep die nacht als tweede gast in ons logeerbed en heeft een goede nachtrust gehad. Hij lag dit keer “in het midden” wat zijn mannelijke ego natuurlijk erg streelde.
De volgende dag begon erg warm en terwijl de oceaan verleidelijk naast ons lag stapten wij na een overheerlijk Hollands ontbijtje met bruin brood kaas en verse aardbeien, in Wobbel om op tijd in Axim te zijn.
Het was nog ruim twee uur rijden maar er was onderweg uiteraard van alles te zien zodat het zeker niet saai was. De rit duurde ook wat langer omdat we nogal wat oponthoud hadden bij een politiestop. Hij zegt regelmatig dat hij de politie met lasergun ruim te voren ziet staan maar toch was dit al de derde keer in Ghana dat deze regel niet opging. Op zich is het niet zo erg om een bekeuring te krijgen alleen moet je er hier voor naar de rechtbank. Hoe klein het vergrijp ook is, er wordt een rechtszaak van gemaakt. De andere twee keer lukte het ons om onszelf er uit te kletsen maar deze politieagent was vrij hardnekkig. Zij speelde wat op zijn gevoel dat haar vriendin een weekje op bezoek was en vroeg de agent of deze dat weekje toch niet wilde verpesten met een bezoek aan de rechtbank kilometers verderop. Hij probeerde de agent duidelijk te maken dat we met onze oude Wobbel nooit 75 km per uur dat bergje op hadden kunnen rijden en dat er dus iets mis moest zijn met de lasergun. Wat de doorslag heeft gegeven weten we niet maar na een half uur mochten we dan toch verder zonder bekeuring.
Bij een andere politiepost werd ons gevraagd waarom de dames hun gordel niet omhadden, wat ook een bekeuring kan opleveren. De verklaring dat de gordel niet paste omdat we met z’n tweeën een gordel zouden moeten gebruiken, werd zonder meer geaccepteerd. Want met z’n drieën voorin zitten mag dan weer wel…..
Toen we uiteindelijk bij het Axim Beach hotel aankwamen hingen er donkere wolken in de lucht en de zon hebben we de hele week niet meer terug gezien.
Ondanks dat was Petra net zo enthousiast als wij over dit mooie idyllische plekje aan zee.
Ons mini huisje was erg knus. Eigenlijk bedoeld voor twee mensen maar op verzoek kon er een matras bij gelegd worden. Petra lag weliswaar een verdieping lager maar toch lag hij weer heel stoer tussen twee vrouwen in.
We werden op onze wenken bediend in het hotel en het personeel is er erg vriendelijk. Ze hadden ongeveer de helft van wat er op de menukaart stond steeds niet en dat was helaas steeds wel hetgeen waar we zin in hadden. Wat ze wel hadden smaakte echter heerlijk, vooral de pinacolada’s. De bikini’s kwamen de tas helaas niet uit. Toch week vloog voorbij want gelukkig tast slecht weer de stembanden niet aan. Een dag regende het echt de hele dag en de rest van de dagen was er veel bewolking maar was het weer goed genoeg om aan het strand wandelend uit te waaien of er gewoon lekker te zitten en ons te laten bedienen. Terwijl er door de dames veel gekletst werd las hij de Nederlandse kranten en tijdschriften. Ook leerde hij zeevissen van een Zuid Afrikaan maar meer als plastic tasjes kreeg hij jammer genoeg niet aan zijn haak.
Veel te snel kwam de dag dat we weer richting Accra moesten om Petra naar het vliegveld te brengen. Halverwege maakte we nu een stop in Elmina om het slavenfort te bezichtigen. Het is een indrukwekkend fort wat lange tijd van Nederlanders is geweest. Er zijn nog oude Nederlandse teksten te zien en er liggen Nederlanders begraven. We namen na de rondleiding nog een lunch op het terras en toen was het toch echt tijd om verder te rijden.
In Accra kwamen we weer in de file en we keken weer onze ogen uit. Petra vertrok laat op de avond zodat wij besloten hadden om in Accra te blijven overnachten. Bij een bewaakt bankgebouw waar we elke keer als we in Accra waren hadden gepind vroegen we aan de bewaking of het mogelijk was dat we op dit terrein zouden overnachten. Dit was geen enkel probleem dus we parkeerde Wobbel en vertrokken met een taxi richting vliegveld. We hadden nog tijd genoeg om samen daar in het restaurant te eten en de dames bestelden een fles wijn ter afsluiting en om het verdriet van het afscheid een beetje te verzachten..
Afscheid nemen blijft voor haar een moeilijkheid maar het grote voordeel is dat er bij dit afscheid een ontzettend fijn weerzien hoort wat er aan voorafging.
We hebben beiden erg genoten van het bezoek van Petra!!

Met z’n tweeën trekken we in de stromende regen weer verder in Wobbel om via de Volta regio naar Togo te gaan.
De Volta regio is de enige hoek van Ghana waar we nog niet waren geweest. Ghana is een mooi land en in het zuiden erg groen, toch verbazen we ons over de schoonheid van deze regio. Het lijkt bijna alsof we in de Franse Alpen terecht zijn gekomen. Een grote Baviaan langs de weg herinnert ons eraan dat we in Afrika zijn.
Na bijna vier maanden Ghana hebben we het gevoel dat we weer nieuwe dingen gaan zien en meemaken, en we hebben er zin in….