Tijdens het regenseizoen in Kameroen

De grensovergang naar Kameroen in het noorden bleek niet veel meer als een geitenpad te zijn en we weten nu dat Wobbel ook bergen kan beklimmen.
Het was er echter droog in tegenstelling met het zuiden en hierdoor kwamen we er makkelijk doorheen. De agenten langs de weg noemden het een heel goede weg en dat vonden we beiden wel wat overdreven uitgedrukt.
Na ongeveer honderd kilometer kwamen we ineens op een gloednieuwe weg van het soort dat we al heel lang niet meer gezien hadden. Voor Wobbel was het heerlijk om weer eens een gladde ondergrond te hebben.
We waren nieuwsgierig naar het land waarvan we heel veel positieve verhalen hadden gehoord. In het Noorden reden we door een mooi groen bergachtig gebied. Helaas waren alle natuurparken gesloten vanwege het regenseizoen, dus we reden direct na de grensovergang richting zuiden. Ook waren we nieuwsgierig naar de bevolking, want net zoals de Nederlanders als zuinig bekend staan heeft elk Afrikaans volk ook een eigen etiketje opgeplakt gekregen. In Kameroen is dit arrogantie…De starende blik in hun ogen lijkt dit inderdaad vaak uit te stralen. Het was wel verfrissend na veel landen waarin er toch vaak behoorlijk nederig gedrag wordt vertoond richting mensen met een blanke huidskleur. Als er eenmaal contact gelegd was waren de meeste Kameroenezen erg vriendelijk en net zo behulpzaam als in andere landen.
We passeren vele dorpjes en merken dat we weer in een ander land zijn. In heel West Afrika speelt uiterlijke vertoning een belangrijke rol, die vaak in tegenstrijd lijkt met de heersende armoede. Van de meeste landen heeft het overgrote deel van de vrouwen een pruik of een haarstukje. De in bijna ieders bezit zijnde mobieltjes moeten er stoer en luxe uitzien anders wordt je ook hier uitgelachen. Kameroen is echter het eerste land waar er ook aandacht besteed wordt aan sfeer om het huis. Veel huizen hebben een knusse veranda en zelf kleine scheve lemen hutjes hebben regelmatig een aantal sierplanten in de tuin. Het ziet er gezellig uit.
In de eerste grote plaats, Garoua, bleven we een paar dagen om een autoverzekering af te sluiten en weer eens flink boodschappen te doen. De weg bleef erg goed tot N’Gaoundere een stad ongeveer in het midden van het land. We wisten dat de weg daarna een stuk slechter zou worden dus uit voorzorg lieten we bij een “garage” de vermoeide schokdempers van Wobbel controleren. Een van de bladveren bleek gebroken te zijn. Die werd gelast en er werd wat extra versteviging opgelast zodat we er weer even tegen konden. Het was een gezellige middag waarbij we veel over het land en de wegen te horen kregen. Hij kreeg na een paar uur trek en ging voor onszelf en de aan Wobbel werkende jongens vleesspiesjes halen. De jongens reageerde hier erg enthousiast op zodat hij het nogal vreemd vond dat de monteurs al het warme goed ingepakt in een plastic zakje stopte en weglegde. Toen het tot hem doordrong dat het Ramadan was en er in het noorden nogal veel Moslims wonen, bood hij een klein beetje opgelaten zijn excuus aan. De jongens verzekerde hem echter dat na zonsondergang het vlees opgewarmd en opgesmikkeld zou worden.
In de namiddag kwam er voor haar een grote verassing langs. In de lonleyplanet hadden we namelijk gelezen dat er in de buurt een paarden ranch was, maar dat ook deze tijdens het regenseizoen gesloten was. Terwijl we bij de garage waren zag hij echter een jeep van de “Ranch de N’Gaoundaba` staan aan de overkant van de weg. Door de stromende regen haastte zij zich om de eigenaar van de jeep op te sporen. Deze vertelde haar dat de ranch helemaal niet gesloten was en regelde iemand die ons de goede kant op zou wijzen. Zij was helemaal in de wolken omdat ze na 9 maanden eindelijk weer eens op de rug van een paard zou komen te zitten.
De jongen die een stuk met ons mee reed door de stad heen was minder goed op hoogte van de weg dan we dachten. We kwamen bij een missiepost uit en werden hartelijk verwelkomd door een aantal paters die dachten dat we hen een bezoek kwamen brengen. Na uitleg te hebben gegeven sprong er direct een pater in zijn auto om ons de juiste weg uit de stad te wijzen.
Het begon al te schemeren en de weg ging over in een modderpad maar we hadden nog hoop het voor het donker te redden. Toen stuitte we op een regenbarrière en konden we niet meer verder. Deze barrières zijn bedoeld voor vrachtwagens zodat de weg met slecht weer niet kapot gereden word, helaas is Wobbel net te breed voor de personenauto doorgang. Er zat niets anders op dan om te keren en een plekje voor de nacht te zoeken.
De volgende ochtend scheen de zon volop en we gingen kijken of dit ook betekende dat de slagboom weer open was. Dit was het geval en zij zag zichzelf al op een paard door de bergen en bossen scheuren. Aangezien de weg erg slecht was deden we 2 uur over de af te leggen 40 kilometer, maar het was de moeite waard! We kwamen op een prachtige plek in een bebost berggebied met een meer erbij. Het was wel een grote teleurstelling voor haar toen bleek dat de paarden vanwege het regenseizoen naar de stad waren gebracht.. Maar omdat we beiden op slag verliefd waren op dit afgelegen mooie plekje, waren de wandelingen een goed alternatief.
Hij zocht zijn ontspanning bij het meer met zijn vishengel, waar wederom niets aan de haak kwam. Zij struinde door de bergen met haar camera en genoot van de mooie vlinders en vogels.
Als we niet naar Yaounde hadden gehoeven voor de visa van Gabon en beiden Kongo’s hadden we het daar wel weken uit kunnen houden.
Na meerdere malen advies te hebben gevraagd over de beste route naar Yaoundé vervolgde we onze weg. Deze beste route is zo ongeveer de slechtste weg die we tot nu toe hebben gehad. Over 350 kilometer hebben we 4 dagen gedaan en de opgelapte schokbrekers van Wobbel waren na deze tocht niet meer moe maar uitgeput! En dan hadden we nog geluk dat het deze dagen weinig regende. We kwamen nog wel een enkele barrière tegen waar een bewaker bijstond. De personenbusjes werden wel doorgelaten dus zij liep naar de bewaker toe om te vragen of de slagboom even open kon. Het was een aardige jongeman die gelijk met haar wilde trouwen. Toen ze vertelde dat ze al getrouwd was kreeg ze het verzoek om de volgende keer wat vrijgezelle vrouwen mee te brengen. (dit is overigens een veelvoorkomend verzoek in West-Afrika). Na een gezellig kletspraatje werden we doorgelaten.
Dankzij het feit dat hij een fantastische chauffeur is zat Wobbel maar 1 keer vast en toen reed zij. Soms was er een grote plas waar we met voldoende snelheid doorheen moesten, waarbij het water tot op het dak spetterde. Dan weer moesten we half door de berm en kieperden we net niet om. Jammer genoeg dacht geen van ons er tijdens de meest spectaculaire manoeuvres aan om dit op film vast te leggen. Dit zwoegen, geeft ons beiden wel een kick en we hebben er dan ook van genoten.
We vragen ons wel af waarom er in zo’n groot land ergens in het noorden een heel goed wegdek ligt wat vervolgens richting hoofdstad 350 km onderbroken wordt om daarna weer perfect te worden. Moe maar voldaan kwamen we aan in Yaoundé en gingen op zoek naar de favoriete overlander plek waar we over gelezen hadden. We moesten de hele stad door die doordat het tussen de bergen gebouwd is, wel een achtbaan leek. Sommige hellingen zijn zo steil (ongeveer 20%) dat we ze zelfs in de eerste versnelling niet konden nemen.
Wat de plek betreft begrijpen we waarom deze favoriet is. Midden in een drukke stad staat daar op een terp een herberg met een heel groot kampeerterrein waarop we ons op het platteland waande. Daarnaast was er ook nog eens een draadloze internetverbinding zodat we lekker buiten of op de veranda op het Internet konden. De Zwitserse manager en zijn Kameroenese vrouw leken niet echt enthousiast over hun baantje en dat gaf het geheel wel een beetje een vreemde sfeer. De enige die wel blij leek te zijn met onze komst was hun 3 jarige kleindochter An-Sofie die nieuwsgierig was naar alles.
Na 2 dagen arriveerde er een Duits stel van onze leeftijd die al 3 jaar in Afrika aan het reizen zijn. We hadden al maanden geen andere reizigers gezien dus we vonden het erg leuk. Het feit dat Kim en Tanja van de andere kant af kwamen maakte het ook nog heel handig want beiden partijen hebben nu enkele bladzijden vol met tips en leuke overnachting plaatsen. Via hen zagen we nog een filmpje van de grensovergang Nigeria-Kameroen in het zuiden op http://www.taleoftwotravellers.com/videoclips.html Als we nog enige twijfel hadden gehad dat we deze weg wel hadden kunnen nemen, was die na het zien van dat filmpje in ieder geval verdwenen..
Ondertussen kostte het aanvragen van de visa meer tijd dan we verwachtten. Voor Gabon moesten we behoorlijk veel extra bij betalen als we het binnen een dag geregeld wilde hebben. We kozen ervoor om dit niet te doen en de 4 dagen te wachten. Toen hij 4 dagen later de paspoorten weer op ging halen bleken ze echter nog niet klaar te zijn. Er was een feestje op de ambassade waardoor er geen visa afgegeven werden die dag. Hij is normaal gesproken een vredelievend mens en zelden boos maar nu sprong hij bijna uit zijn vel. Koppig deelde hij mee dat hij de ambassade niet zou verlaten zonder paspoort. Het werkte want twee uurtjes later kwam de ambassadeur in actie en liet hij een grote groep verontwaardigde Afrikaanse mannen achter die niet geholpen werden….
Op zich zijn we beiden helemaal geen stadsmensen en leek anderhalve week wat lang om daar te zijn maar de week vloog voorbij met al het regelwerk, over de kaart gebogen zitten met het Duitse stel, internetten en vooral het sinds 9 maanden weer eens Chinees eten was een feest.
Hij ging met Wobbel naar de garage om de schokdempers te vervangen, wat nog eens 2 dagen in beslag nam. De stabilisator in het midden van de aandrijfas bleek gescheurd te zijn dus deze moest ook vervangen worden.
En ondanks dat we bewondering hebben voor het feit dat de Afrikanen zoveel wrakken aan het rijden houden, durven we Wobbel niet alleen bij een garage achter te laten. Nu heeft hij ook meer gereedschap bij zich dan de gemiddelde Afrikaanse monteur in zijn bezit heeft dus het was heel handig dat hij erbij bleef.
Met 3 visa extra en een opgeknapte Wobbel reden we vol goede moed richting kust. Al gauw voelde we een trilling en dachten we nieuwe geluidjes te horen. Met een beetje schaamte bekende we aan elkaar dat onze extra alertheid ook met ons gebrek aan vertrouwen in de professionaliteit van de Afrikaanse monteurs te maken had. Hij weet de geluidjes en het getril optimistisch aan de nieuwe onderdelen. Toch stopte we om het kwartier om even onder de auto te kijken.
Na zo´n 40 kilometer veranderde de vage geluidjes in een oorverdovend lawaai wat duidelijk onder Wobbel vandaan kwam. Telkens als we stopten was het lawaai weg zodat we niet konden zien waar het vandaan kwam. De oplossing was heel langzaam rijden en zodat zij eruit kon springen om te kijken. Hij stelde nog voor om het andersom te doen, gezien haar handigheid…En ja hoor na de sprong wist ze nog niet waar het vandaan kwam en was een verzwikte enkel rijker.
Toch maar andersom en toen werd snel duidelijk dat ons gebrek aan vertrouwen terecht was geweest want het lawaai kwam van de nieuwe aandrijfas. We parkeerde bij een groot grasveld met een klein restaurantje en hij kroop onder Wobbel om te zien wat hij eraan kon doen. Nog geen 10 minuten later kwam een Kameroenees kijken en na enkele vragen van zijn kant kwamen we erachter dat we met een heuse automonteur te maken hadden. Als een geschenk kwam deze man uit de lucht vallen, na een paar uur samen sleutelen zat de aandrijfas vast zoals deze vast hoort te zitten en konden we verder.
We aten nog een erg lekker omeletje bij het familie restaurantje en kregen een aantal Guave vruchten cadeau om te proeven. Meestal als zij foto’s wil maken van mensen vraagt ze dit van te voren. In Kameroen is het opvallend dat de mensen eerst vragen wat we ermee gaan doen. Wanneer we zeiden dat we ze thuis aan vrienden en familieleden willen laten zien kregen we meestal een weigering. “Onze” monteur poseert echter trots voor ons en wil dat we een hele reportage maken.
Die dag brandde de zon de hele dag op onze lijven waardoor we ons extra op de zee verheugde. De kampeerplaats op het strand in Kribi tussen de zee en een meertje in was schitterend. Het weer echter niet, maar ja het heet ook niet voor niks regenseizoen. Nadat we de Duitsers met hun jeep plus tentje op hun dak hadden bekeken waren we extra blij met ons mini huisje waar we gewoon lekker comfortabel in kunnen zitten. Het leek wel herfst ondanks dat het toch zo´n 25 tot 28 graden was. Doordat we eigenlijk nooit echt ver vooruit plannen lopen we ook nog wel eens wat mis. Zoals het einde van de Ramadan wat ongetwijfeld in heel veel Afrikaanse streken een enorm feest is. In het zuiden van Kameroen waar meer kerken dan moskees staan merkten we er helemaal niets van.
Het was rustig in de nu vrijwel uitgestorven badplaats maar we vermaakte ons prima.
Hij was een trotse jager, onder een afdakje met zijn hengel ving hij dit keer wel een avondmaal bij elkaar. Deze vangst van ongeveer 20 Talapia’s gaf hij echter af aan de nachtwaker omdat hij meer zin in Pizza had.
De volgende dag beloofde hij voor haar een lekkere vismaaltijd bij elkaar te vangen, toen was zijn vangst echter als vanouds en aten we macaroni.
Naast Talapia vissen in het meertje liepen er ook Slijkspringers aan de rand van het meertje. Heel vreemd zo´n op vinnen lopende vis met een soort longen waarop je ook met pijl en boog zou kunnen jagen.
Niet ver van de camping is een waterval die de zee in loopt. Normaal gesproken zou dit een mooie strandwandeling zijn van een paar uur maar met de hele dag regen namen we toch maar de auto. Eenmaal daar aangekomen brak de zon door en werd het lekker strandweer voor een paar uur. Het bijzondere aan deze waterval is dat je er met een voet in zoet water en met de andere in zout water kunt staan.
Na 5 dagen met veel regen aan het mooie palmenstrand rijden we richting Gabon. De weg naar de stad Ebolowa is weer een uitdaging met modder en kuilen. Wobbel raakt halverwege lichtgewond en omdat we geen lasser in de buurt hadden, slijpen we de bumper eraf die half afgebroken was. Waarschijnlijk doet dit stukje Wobbel binnenkort dienst als ondersteuning voor een dak van een hutje…
In Ebolowa slaan we nog een flink rantsoen in omdat we gehoord hebben dat er in Gabon weinig te koop is. Dan verlaten we Kameroen met zijn geweldige natuur. Ooit hopen we er terug te komen in het droge seizoen zodat we de nu onbegaanbare wegen kunnen nemen en nog meer mooie plaatsen van dit prachtige land kunnen bezoeken..