Congo en Congo..........

Na een gezellige week in Okoyo bij Michell was Wobbel weer opgelapt zodat we verder konden. We moesten nog 113 kilometer piste wat goed te doen was omdat hier niet constant vrachtwagens overheen reden en we redde het in een dag tot aan het asfalt. Met maar een keer de schep nodig te hebben gehad. Na bijna 2 weken in de zandbak was het weer even wennen om met zoveel gemak de weg over te glijden. .
We voelden ons die avond wel weer erg vies want het zand zat overal en het was een hete dag geweest. In het stadje Oyo aangekomen namen we een kamer in een hotelletje waar de manager trots vertelde dat er een warme douche was.
Uitgeput als we waren wilden we alleen maar douchen en slapen. Helaas kwam er geen warm en geen koud water uit de douche toen hij er onder stond. Zij ging naar de manager om te vragen hoe het zat . De generator moest eerst even aangezet worden voordat er gedouched kon worden. Onze vermoeide en vieze gezichten waren blijkbaar niet voldoende geweest om zelf op dit idee te komen. Nadat de generator aangezet was moest de boiler namelijk ook nog even op gang komen. Dan eerst maar even wat eten op de kamer. We doezelden al half weg toen we bedachten dat we toch nog wel wilden genieten van die warme douche. Hij was halverwege met het schrobben van zijn lijf toen het water weer verdween. Een uurtje de generator aan voor goed betalende gasten was waarschijnlijk ruim voldoende volgens de manager…Deze kreeg de volgende ochtend dan ook flink de wind van voren van de normaal gesproken zeer zachtaardige reiziger.
Oyo was verder niets bijzonders en we reden verder richting natuurpark, ongeveer halverwege op de route naar Brazzaville. Onderweg kwamen we een vrachtwagenchauffeur tegen met een lekke band en zonder reserve. We gaven hem met zijn band een lift tot het volgende stadje. Dit bleek erg handig te zijn want Wobbel begon te sputteren en was niet meer vooruit te branden. Dieselfilter verstopt was de gezamenlijke conclusie. Helaas hadden we geen reserve filter meer bij ons dus moesten we op zoek naar een nieuwe. Tegen de tijd dat we in het stadje aankwamen regende het pijpenstelen. En in de meeste Afrikaanse landen ligt alles stil als het pijpenstelen regent. Er lijkt bijna niemand te werken als het regent, of het nu binnen is of buiten. De garage was dan ook volledig verlaten. Gelukkig kende onze lifter het stadje en wist de eigenaar van de garage te vinden zodat we onze dieselfilter konden laten schoonmaken. Een nieuwe was er niet te koop. Daarna had Wobbel er weer zin in en gingen we op zoek naar de ingang van het park. Dit bleek niet zo makkelijk als het op de kaart leek. Nergens een bord of een fatsoenlijke zijweg te vinden en de inwoners van de dorpen hadden nog nooit van het park gehoord. Uiteindelijk werd het donker en hielden we het maar voor gezien tot de volgende dag. Toen we door een dorpje heen reden werden we aangehouden door de dienst ter bescherming van de natuur. De stickers van het wereldnatuurfonds met daarop de afbeelding van een papegaai en een antilope op onze auto had de aandacht getrokken. Of we jaagden op deze dieren? Wobbel werd binnenste buiten gekeerd totdat de beambte ervan overtuigd was dat we geen dode beschermde dieren bij ons hadden. Pas toen kregen we de gelegenheid om uit te leggen wat het wereldnatuurfonds voor een organisatie is en werd de man erg vriendelijk. Met op een stuk papier de route naar het Gorillapark geschreven vertrokken we een uurtje later weer.
Het park lag ongeveer 10 kilometer van de hoofdweg en nadat ons verzekerd was dat het goed te doen was zonder 4x4 reden we de landweg over. Eenmaal bij het park aangekomen aarzelde de manager behoorlijk of de route in het park wel te doen was zonder 4x4. Het had er dagen niet geregend en het was niet al te steil volgens de manager. Na wat overleg besloten we het erop te wagen want we wilden toch wel heel graag Gorilla’s zien. De weg werd ons uitgelegd en we konden zonder begeleiding naar binnen, waar we ook zouden overnachten.
Nog maar nauwelijks een kilometer verder kwamen we echter bij een hele steile afdaling, we gingen eerst te voet op onderzoek uit. Het werd ons snel duidelijk dat we er wellicht zonder problemen naar beneden zouden kunnen maar niet meer omhoog, zeker niet als het nog zou gaan regenen. We reden terug naar het wachthuisje waar niemand meer te vinden was.
Boven op de berg zochten we een mooi plekje en zodra we goed geïnstalleerd waren begon het heel hard te regenen. De dag was ook al bijna om zodat we geen bezoek aan het Gorillabos meer brachten. We zetten onze wekker heel vroeg en trokken er vol verwachting op uit. Hij dacht nog dat we lopend rechtstreeks naar beneden konden en zodoende een stuk afsnijden. Maar aangezien we beiden geen echte bergbeklimmers zijn ging dit niet door.
De heenweg ging vooral naar beneden en het was nog erg vroeg dus niet zo warm. Na anderhalf uur kwamen we bij het Gorillabos waar we ons muisstil hielden. Regelmatig dachten we vlakbij geritsel tussen de bomen te horen en hielden we onze adem in.
Behalve hele mooie vogels en vlinders zagen we niets. Na een poosje liepen we om het bos heen al turend tussen de bomen. Op een gegeven moment zagen we door de verrekijker een zwarte vlek tussen de bomen wat een rug van een gorilla geweest zou kunnen zijn…Zeker weten zullen we het nooit. We wilden voor het donker terug zijn en we gaven het op. De berg op was een stuk zwaarder en de hitte maakte de klimpartij er niet makkelijker op.
We bleven er nog een nachtje slapen om de volgende dag naar Brazzaville te vertrekken.
Van andere reizigers hadden we gehoord dat daar een Fransman een hotel heeft die overlanders er gratis laat staan. We hadden al email contact gehad met deze Fransman, Olivier en we werden verwacht. Zelf is deze Olivier ooit fietsend door Afrika in Congo gestrand. Toen we het eenmaal gevonden hadden in de grote stad, bleek er nog een gepensioneerd Frans echtpaar te staan die al 3 jaar door Afrika aan het toeren zijn. Zodat we weer een bron vol informatie konden uitwisselen.
Ons nieuwe Carnet du passage (wat je in diverse landen nodig hebt om met een buitenlandse auto te mogen rijden) zou naar Brazzaville opgestuurd worden. Het was er niet toen we aankwamen maar we moesten nog allerlei reserve onderdelen kopen in de stad zodat we genoeg te doen hadden. Dit gaat namelijk niet zo makkelijk als in Nederland waar je gewoon naar de winkel gaat waarvan je weet dat ze het hebben. Hier is het nooit zeker waar ze wat verkopen en meestal is het een zoektocht van minstens een dag. Uiteindelijk hebben we op diverse plaatsten verspreid over de stad en met behulp van een aantal vriendelijke stadsbewoners alles gevonden wat we nodig hadden. Ondertussen hadden we het postnummer van het Carnet ook en gingen we zelf maar eens bij het postkantoor op onderzoek uit.
Een van de postbeambte was erg bereidwillig om ons te helpen en sloeg het grote schrift met de administratie open om het nummer te zoeken. We zagen dat het boek openlag op 8 oktober en dat daar rijen nummers achter stonden. De beambte lieten we zien dat de enveloppe op 10 oktober in Nederland verzonden was en dus nooit de 8ste ingeschreven kon zijn als ontvangen. “ja maar voor de zekerheid’ was zijn antwoord wat geen tegenspraak duldde. We wachtten maar geduldig tot het nummer uiteindelijk bij 22 oktober gevonden werd.
Toen moest de enveloppe zelf nog tevoorschijn getoverd worden. Dit postkantoor bestaat uit ongeveer 5 gebouwen met daarin ongeveer 10 afdelingen en die hebben we allemaal gezien. Tot onze grote opluchting kregen we anderhalf uur later ons nieuwe Carnet in de handen gedrukt.
Uiteindelijk zijn we een week in Brazzaville geweest waar we ons prima vermaakten met Jean-Paul en Mado (het Franse echtpaar). Daarnaast leerde we een ander Frans echtpaar kennen dat in Brazzaville woont en werkt . Deze kwamen ons lekkernijen brengen en we werden voor een Barbecue uitgenodigd.
Toen gingen Jean-Paul en Mado verder naar het noorden en wij naar het zuiden, een volgende grens over. De beruchtste grens van Afrika, Congo Kinshasa (oftewel DRC, vroeger Zaire)
Deze grens staat bekend om zijn corruptheid en agressieve behandeling. Wat voor ons het belangrijkste punt was, was dat we nog geen visa voor Angola hadden. Dit is erg moeilijk tot niet te krijgen in voorgaande landen en naar de informatie die we hadden gehad is het in Matadi, onderin DRC heel makkelijk te krijgen. Het aanschaffen hadden we dus uitgesteld, alleen mochten we nu volgens de verhalen bij de grens van DRC niet zeggen dat we naar Angola gingen. De kans dat ze ons terug zouden sturen zou erg groot zijn. Waarom is ons nog steeds niet duidelijk want voor hun land hadden we wel een visum. Maar ook Olivier waarschuwde ons dat we een verhaal moesten verzinnen over wat we in DRC gingen doen en zelfs dan verwachtte Olivier half dat we terug zouden moeten keren. Dit was namelijk al veel reizigers gebeurd.
Beiden waren we wel een beetje gespannen voor deze overgang en we hadden wat afspraken gemaakt. Het zou kunnen dat we apart genomen zouden worden en om te voorkomen dat de verhalen niet gelijk zouden zijn, sprak zij voor die dag geen woord Frans. Hij was van beroep bioloog en wilde graag naar DRC om de bonobo apen te bekijken die erg veel menselijk gedrag vertonen en alleen in dat land voorkomen..
Voordat we met de boot de rivier de Congo overstaken moesten we de formaliteiten regelen om Congo Brazzaville uit te kunnen. Daar was het een drukte van jewelste en wemelde het van de regel-mannetjes die de neiging hebben om documenten uit je handen te rukken, daarmee naar de douane te hollen en vervolgens geld te vragen omdat ze je zo goed geholpen hadden.
Met een zo’n mannetje naast ons liet de rest ons wel met rust dus uiteindelijk stemde we er maar mee in. De corruptie begon al aan deze kant van de grens waar een douanier geld wilde hebben voor de uitstempel zonder daarvoor een reçu te willen geven. Hij was behoorlijk boos en dreigde naar de chef te gaan, de douanier was echter niet onder de indruk en bleef voet bij stuk houden. “Ons” mannetje was wel onder de indruk van zijn opstandigheid en bij de andere posten werd het in geuren en kleuren verteld. Het was wel duidelijk dat iedere werknemer een beetje zijn schouders ophaalt voor de corruptie.
Eenmaal op de boot was ons mannetje niet gauw tevreden met zijn aangeboden beloning en waren er nog een paar andere mannetjes die in hun beleving iets voor ons gedaan hadden waarvan wij helemaal niets gemerkt hadden. Maar ondertussen zijn we aardig getraind in het spelletje en na niet al te lange tijd werden we met rust gelaten.
Op de boot was het enorm druk met voetgangers, Wobbel was de enige auto en stond aardig in de belangstelling. Aan de andere kant gekomen stonden de mensen te dringen om van de boot af te komen waarbij ze soms hardhandig in bedwang werden gehouden door agenten.
Deze hardhandige aanpak was nogal vreemd om te zien maar we moesten allebei wel lachen om het overal voorkomende, blijkbaar menselijk, gedrag om overal als eerste in en uit te willen.
Zij moest met een agent mee die haar door de mensenmassa heen loosde en zij verwachtte in een verhoorkamertje gezet te worden. Niet veel later werd ze echter op een pleintje met hem en Wobbel herenigd, het enige wat ontbrak waren de paspoorten en het carnet wat door een van de agenten meegenomen was. We wisten niet waar we deze moesten zoeken en gingen eerst maar even wat drinken. Op een gegeven moment kwam een aardige vrouw naar ons toe die van de toeristenafdeling was. We moesten meekomen om de papieren te regelen en werden naar een kamertje gebracht waar 3 mannen zaten en onze papieren op het bureau lagen. Op de vraag wat we in DCR kwamen doen begon hij vol enthousiasme te vertellen over de Bonobo apen en de evolutie. De mannen hingen aan zijn lippen en hij was werkelijk een bioloog die dag. Op een gegeven moment gaf een van de mannen aan dat het toch wel tijd werd om verder te gaan met het regelen van de stempels. Die werden snel in onze paspoorten en ons carnet gezet en toen hoefden we alleen nog langs de gezondheidsdienst. Vier mannen in lange witte jassen stonden al bij Wobbel op ons te wachten. Onze inentingsboekjes werden gecontroleerd en akkoord bevonden. Een van de mannen legde uit dat het een verplichting is in DCR dat de voertuigen gedesinfecteerd worden en hier hing een prijskaartje van 100 dollar aan. We waren hiervan al op hoogte maar moesten toch ons best doen om niet in lachen uit te barsten.
Hij discussieerde nog wat over het nut van desinfectie van de auto in een nogal smerig land als dit. Het was tegen de griep zei de man in de witte jas. Toen proestte we het echt beiden uit maar de man bleef bloedserieus. Hij wilde graag het desinfecteer middel bekijken en de vrouw van de toeristenafdeling waarschuwde de mannen dat ze met een bioloog te doen hadden.
Beiden roken we aan het middel en konden ons niet aan de indruk ontrekken dat we met een mengeling van afwasmiddel en groene zeep te doen hadden.
Er onderuit kwamen we niet, maar na heel veel geklets en dankzij de aanblik van een bijna lege portemonnee werd het bedrag verminderd tot 35 dollar. Een van de mannen ging met een landbouwgifspuit aan de slag en we bedachten dat we het dan maar als een beetje dure wasbeurt moesten zien. Alleen werd Wobbel er eerder viezer dan schoner van zodat we later onze ramen moesten wassen om er weer fatsoenlijk door te kunnen kijken. Maar we waren de grens over, het was alles bij elkaar een dure grensovergang maar verder was ons allemaal erg meegevallen…
We bleven die nacht in Kinshasa een stad vol leuke terrasjes en restaurantjes. Aan de grens hadden we geld gewisseld waarbij we voor onze CFA’s een heel dik pak Congolese francs kregen. Het grootste biljet is daar namelijk 500 franc wat omgerekend ongeveer 35 eurocent is. Toen we naar de bank gingen dachten we dan ook een boodschappentas nodig te hebben. Er bleken dollars uit de automaat te komen en daar konden we ook overal mee betalen. Het wisselgeld kregen we helaas wel weer in de Congelese frank zodat het met geen mogelijkheid in de portemonnee paste.
Na een avondje in de grote stad zochten we met alle plezier de rust weer op.
Door het enthousiasme bij de grens kregen we eigenlijk zin om echt op zoek te gaan naar de Bonobo apen. Een onderzoek op de kaart gaf aan dat we daarvoor vrij diep het oerwoud in zouden moeten en een behoorlijk aantal kilometers om rijden.
Eind december komt een gedeelte van de familie Baarslag kerstmis met ons vieren in Kaapstad, waar we ons erg op verheugen. Omdat we het risico niet willen lopen daar niet tijdig te zijn door een zware route, besloten we door te rijden naar het zuiden. Naar Matadi waar we het visa voor Angola moeten regelen. Onderweg werden we in elke plaats aangehouden omdat we volgens de agenten een nummerplaat uit DCR moesten hebben. Het koste iedere keer wat tijd om uit te leggen dat we toeristen waren en niet in elk land een ander nummerbord kunnen aanschaffen. Daarna kwam er steeds een verzoek om geld maar met dezelfde houding als in Nigeria kwamen we er vrij makkelijk doorheen.
Na 2 dagen kwamen we in Matadi aan, een charmant stadje tussen de bergen. Na wat zoeken vonden we een hotel waar we Wobbel konden parkeren. Dit hotel bleek een Congolese eigenaar te hebben die 22 jaar in Nederland gewoond en gewerkt had. Zowel voor hem als voor ons was het erg leuk om Nederlands te kunnen praten. En het was ontzettend lachen om te horen welke dingen voor een Afrikaan in Nederland allemaal heel vreemd zijn. Het was erg gezellig en s’avonds liet deze Nederlandse Congolees ons samen met een vriend die in Engeland woont de leukste uitgaansplek van Matadi zien.
De volgende dag was een Angolese feestdag zodat het consulaat dicht was en we nog een dagje langer in dit leuke stadje bleven. Als er niet zoveel rotzooi langs de wegen zou liggen zou het werkelijk een top locatie zijn zo tussen de bergen en aan de grootste rivier van Afrika.
Het was een kort bezoek aan DCR waardoor we het land niet echt hebben leren kennen. De indruk was wel veel positiever als we van te voren verwacht hadden.
We krijgen voor Angola alleen een transit visa voor 5 dagen. Wobbel staat weer voor een zware taak; 2700 kilometer waarvan 1000 slecht begaanbare weg in 5 dagen….
De uitdaging lokt….........