via Burkina naar Ghana

Via Burkina naar Ghana

Bij de grens van Burkina werden we enthousiast welkom geheten en er werd ons gevraagd of we al eerder in hun land geweest waren. Nee dit was de eerste keer en we zijn erg nieuwsgierig. Het grote schrift werd gevuld met onze gegevens en toen de douane beambte daarmee klaar was vroeg hij hoe we het in Burkina vonden….Nou die eerste 5 minuten vonden we prima. De douanier verzekerde ons dat het in heel het land hetzelfde was als daar bij de grens.De volgende twee posten gingen ook vlot en we reden richting Bobo Dioulasso voor de eerste overnachting. Daar kwamen we op een heel leuk klein kampement terecht en dat is ook eigenlijk het enige wat we van de stad hebben gezien. We kwamen Peter tegen die we ook in Mali al eens ontmoet hadden. Peter is een arts zonder grenzen en werkt in Burkina maar heeft behalve Burkina zo’n beetje de hele wereld gezien. We hebben dan ook heel wat tips gekregen over plaatsen die de moeite van het bezoeken waard zijn.
Uiteindelijk beleven we twee dagen op het kampement en kletsten en lazen veel. De ochtend van vertrek kwam er een Burkinese man bij ons aan het ontbijttafeltje zitten en was erg geïnteresseerd in onze plannen. De geijkte vraag of we geen kinderen hadden kwam ook weer over de tafel rollen. Toen we aangaven dat we dat niet wilde kwam de man met een hele preek over hoe fijn het is om kinderen te hebben, om er volgens een ter adoptie aan te bieden. Er waren al meer kinderen van deze man zo naar Europa gegaan zodat ze konden studeren. Een van de zoons was na 24 jaar een keer op visite gekomen en kon niet eens zijn moedertaal spreken, vertelde de man verontwaardigd. Niet zo heel vreemd naar onze mening. Dit was niet de eerste keer dat dit ons gebeurde maar toch krijgen we elke keer het gevoel alsof we in een slechte film terecht zijn gekomen.
We storten ons weer op ons ontbijt en de man haalde een tijd schift uit zijn zak. Heel aandachtig keek de man hierna en zij kon haar lachen niet inhouden toen ze zag dat het tijdschrift op zijn kop werd vastgehouden. Dit hebben we zelfs bij grensposten meegemaakt waar beambte goedkeurend zitten te knikken terwijl ze onze autopapieren of paspoorten op de kop zitten te lezen. En zo schoten we van de slechte film in het candid camera gevoel.
We gingen op pad naar Gregeoir, een pater die tijdens ons bezoek van 7 jaar geleden bij Ome Jan woonde. We kwamen op een priesterschool terecht en moesten uiteraard blijven eten. Als we wilden konden we ook een paar dagen blijven en een kamer krijgen. We sloegen het vriendelijke aanbod af omdat we niet te lang in Burkina wilde blijven vanwege de hitte. We reden naar Banfora zo’n 100 kilometer verderop waar een paar mooie dingen te zien waren. Als eerste bezochten we het meer Tengrèla, waar nijlpaarden zitten. In een pirogue gingen we het water op en bleven op 30 meter afstand een poosje kijken. Alhoewel de nijlpaarden niet ver boven het water uitkwamen was het fantastisch. De piroque jongen heette Ibrahim, makkelijk te onthouden aangezien die naam hier veel voorkomt. Deze Ibrahim bleef ons de rest van de avond gezelschap houden en at met ons mee. We kletsen gezellig over allerlei simpele en minder simpele verschillen tussen Nederland en Burkina. Zoals de groente en het fruit en het verschil in het schoolsysteem. Op een gegeven moment vroeg Ibrahim of we behoefte hadden aan gezelschap bij onze trip van de volgende dag. We gaven aan dat we geen gids nodig hadden maar Ibrahim verzekerde ons dat het puur voor de gezelligheid was.
Zij vond dit eigenlijk een beetje vreemd aangezien er hier met de piroque geld te verdienen was maar hij vond dat de jongen het voordeel van de twijfel moest hebben.
De volgende ochtend stond deze al vroeg voor onze deur en we maakten aanstalten om te gaan. Er was echter in de buurt van waar we stonden nog een heilige Baobab die volgens Ibrahim eigenlijk nog bekeken moest worden. Wij hadden er weinig zin in, we hadden al zoveel baobabs gezien en zouden er nog veel meer te zien krijgen. Maar deze was heilig en maar een klein stukje weg bleef Ibrahim aandringen.Uiteindelijk gingen we overstag en inderdaad niet ver weg stond een hele grote boabab met een gat erin en heel veel kippenveren eromheen. Er werden zo te zien legio kippen geofferd aan deze boom, verafgoding of misschien gewoon voor de toeristen. Binnen een paar minuten hadden we het wel gezien en wilden we vertrekken. Op dat moment deelde Ibrahim ons mede dat we moesten betalen omdat we naar deze o zo bijzondere boom hadden gekeken.
Dat was wel even een afknapper en hij had er spijt van dat hij Ibrahim het voordeel van de twijfel had gegeven. Pisnijdig was hij en terug bij Wobbel gaf hij Ibrahim een duidelijk ter afscheid bedoelde hand en kroop achter het stuur. Ibrahim stond beduusd te kijken en zei bijna smekend tegen madam dat hij het niet begreep. Zij legde hem uit dat we door het gebeuren bij de boom toch het idee hadden dat een dagje samen op stap niet voor het plezier was bedoeld. Het ging niet eens zozeer om het geld, maar om het principe dat we ergens mee naar toe gesleurd werden waar we eigenlijk niet naartoe wilden en dat er niet bij werd verteld dat dit ook nog geld kosten. Dit leek Ibrahim toch wel te snappen en keek ons gelaten na.
Nog maar net weer op pad komt Peter ons tegen moet fietsen, die in zijn vakantie ook een rondje bezienswaardigheden aan het doen was. Al vrij snel stond de fiets achter in Wobbel en gingen we met zijn drie-een richting Sindou peaks. In de lonley planet werd het beschreven als een onaards stukje natuur. En dat was het ook, het leek wel alsof we op de maan beland waren.
We liepen door en over hele spitse rotspartijen en een aantal hadden duidelijk de vorm van gezichten. Uren liepen we er rond in de overweldigende rust en pracht.
Tegen de avond reden we weer richting Banfora en we waren het erover eens dat er na deze derde ontmoeting met Peter getrakteerd moest worden.
In Banfora is een restaurant wat MCdonald heet en bekend staat om het goede en goedkope eten. Het was bepaald geen hamburger tent en het eten was inderdaad heerlijk. De enige teleurstelling voor ons was dat er zelfs al in Afrika restaurants zijn waar niet gerookt mag worden. En dat terwijl de tafeltjes eigenlijk gewoon buiten staan. Het subtiel opgehangen Amerikaanse vlaggetje gaf ons een indruk van welke nationaliteit de eigenaar van dit restaurant is en dat verklaarde wel het een en ander.
De volgende dag zouden we voor we met z’n drieën terug naar Bobo zouden rijden, langs de watervallen gaan. Na een paar uur zoeken en heen en weer gestuurd te zijn over hobbelige pistes gaven we het op. Wel kwamen we nog langs de Domes wat een beetje op de peaks leek. Alleen waren deze rotsen niet spits maar ze leken van boven af gezien op opgedroogde koeienvlaaien.
In Bobo gebruikten we de rest van de dag om Wobbel van binnen een beetje te kuisen en de was te doen. De volgende dag namen we afscheid van Peter en gingen naar Bomoro waar er olifanten te vinden moesten zijn. Twee dagen reden we rond in het natuurpark zonder een mens tegen te komen. Helaas ook geen olifanten, alhoewel de sporen duidelijk aanwezig waren. Het park is enorm groot en we zouden er nog wel weken kunnen dwalen in de hitte zonder garantie dat we een kudde olifanten tegen zouden komen. De wetenschap dat er in Ghana ook olifanten zijn maakte dat we het voor gezien hielden en verder naar het zuiden gingen. Zij wilde graag haar jarige zus bellen maar ons wereld simkaartje bleek minder wereldwijd te zijn dan het doet voorkomen. We maakten een kleine omweg naar de hoofdstad Ouagadougou die we eigenlijk hadden willen mijden. Daar aangekomen zag het er wel heel gezellig uit met brede straten en overal gezellige terrasjes. We stelden ons plan bij en gingen op zoek naar een kampement om te overnachten. Zoeken is echter een geduldvragende bezigheid in Afrika en dat had hij die dag niet. Na een keer de stad doorgestuurd te zijn maakten we een stop bij een telefooncel en een supermarkt om vervolgens de gezellige uitziende stad toch weer achter ons te laten en richting Ghana te rijden. In zijn haast om voor het donker een plek voor de nacht te vinden reed hij iets te hard door een diep gat in de weg. Beiden zaten we stijf van de schrik na de harde knal maar gelukkig was de schade beperkt. In een iets rustiger tempo reden we richting grens.
Tussen Mali en Burkina zijn ons weinig verschillen opgevallen. Burkina faso is iets schoner. De natuur de mensen en het klimaat zijn vergelijkbaar.

Weken verheugden we er ons op om Engels te kunnen praten. Niet meer steeds na te hoeven denken wat iets betekent of hoe je het zegt. Bij de grens is alles in mum van tijd geregeld en we rijden de eerste dag tot Tamale. Nu vallen ons wel gelijk verschillen op. Ghana lijkt minder arm te zijn. We zien veel grote huizen en meer tractors dan ezelkarretjes. Er zijn veel politieposten waar we moeten stoppen en na 3 maanden Franstalig blijft de eerste dagen het bonjour en merci toch hardnekkig over onze lippen komen. En ook hier kunnen we niet alles verstaan..Nu schijnt het Afrikaans Engels ook niet helemaal hetzelfde te zijn als in Europa of Amerika. Het Afrikaans Franstalig ook niet maar vanwege ons eigen gebrekkig Frans hoorde we dat nooit.
Tamale is ons te druk, te heet en geen zwemplek dus we bleven er maar èèn nacht. We rijden naar een natuurpark in het noorden van Ghana waar ook olifanten schijnen te zitten. Hiervoor moeten we wel 83 kilometer over een wasbord weg waar we met 15 a 20 kilometer per uur overheen kruipen. Net voor het donker komen we aan en de eerste grote verassing is dat er bij het motel/camping een heus zwembad is!
S’avonds zitten we met een groepje camping gangers bij een knus kampvuur als het ineens begint te onweren en de regen met bakken uit de lucht komt. Voor ons alleen een groot geschenk want Wobbel koelt hier lekker vanaf zodat we slapen als een roos.
Twee keer per dag konden we met een gewapende gids mee een wandeling door het park maken. De eerste twee dagen zien we veel antilopen, knobbelzwijnen en bavianen. Erg mooi om te zien maar we willen nu echt een olifant. En aangezien we er zo’n slechte weg voor doorstaan hebben besluiten we niet eerder weg te gaan voordat we er een gezien hebben. Tussen de wandelingen door liggen we lekker in en naast het zwembad waar de tweede dag ook ineens een hele groep Bavianen vlakbij zit. Alle toeristen stonden richting bos te kijken en maakten foto’s. Ineens roept hij tegen haar “kijk uit achter je”. Zij draait zich om en kijkt recht in de boze ogen van een grote Baviaan. Voordat ze er erg in heeft wat er gebeurd grist de baviaan een van onze kostbare pakjes drum van het tafeltje en rent ermee vandoor. Een klein stukje verderop probeert de Baviaan de Nederlandse shag uit Aangezien bavianen best gevaarlijk kunnen worden ontstaat er lichte paniek om het zwembad en het personeel jaagt uiteindelijk de baviaan met stenen weg.
Wanneer het tijd is voor de volgende wandeling en we ons gaan omkleden blijkt er ook een groep Bavianen bij de camping te zitten. We zetten zoveel mogelijk spullen binnen.
Dan gaan we op weg naar het verzamelpunt. Een Duitser vraagt of we er interesse in hebben om gezamenlijk een jeepsafari te doen.Dit moet per auto betaald worden en al gauw zijn we met zijn achten zodat het bijna niets kost. Wij gaan op het dak, daar hebben we goed uitzicht en is het lekker koel. Na bijna twee uur rondrijden hebben we de hoop op een olifant eigenlijk al opgegeven. Dan ziet zij vlak naast de weg tussen de struiken door een groot grijs vlak wat de kont van een olifant blijkt te zijn! Na ons gebonk op het dak stopt de jeep en staan we zo’n 15 meter afstand te kijken naar de takken etende olifant. Juist omdat ze in West Afrika bijna niet meer voorkomen is het zo bijzonder om er hier een te zien. We zijn voor de vierde keer in Afrika en dit was de eerste olifant die we in het wild hebben gezien. We genoten er met volle teugen van. Na een minuut of tien hielden zowel de gids als de olifant het bijna gelijktijdig voor gezien en gingen we terug naar de camping.
Daar aangekomen zagen we al gauw dat er iets niet helemaal klopte. De Bavianen vonden onze was blijkbaar ook interessant. Een bh van haar was aan flarden, alles lag over de grond verspreid en er miste zelfs een badhanddoek. Wellicht voor het volgende zwembad bezoek van de grote baviaan. En als toetje had er een op de motorkap van Wobbel gescheten…terwijl er toch genoeg bos is om ergens privé te gaan zitten..
Onze missie was geslaagd, we hadden een olifant gezien. We namen er s’avonds een biertje op en vertrokken de volgende dag richting groen zuid Ghana..
We hadden gehoord dat het groen is in zuidelijk Ghana maar zo groen hadden we niet verwacht. Ontzettend mooi is het hier!! We bezoeken een nachtje de chaotische stad Kumasi om de bank en een internet cafe gte bezoeken. Bamako en Cassablanca zijn niets vergeleken bij deze stad. Vier uur lang zochten we naar een plek om te slapen en kwamen van de ene verkeers opstopping in de andere. Toen we uiteindelijk een plek hadden gevonden stond Wobbel zo schuin geparkeerd dat we er niet in konden slapen. Voor een nachtje trakteerden we onszelf op een hotelkamertje. De dag erop is het zondag en de straten zijn uitgestorven, heel vreemd na zo'n dag vastzitten in het verkeer. Ghana is erg Christelijk en het lijkt erop dat er zondags niet gewerkt wordt hier.We maken er gebruik van om de stad weer uit te rijden. We gaan de rust en het water weer op zoeken...