Aan de slag in Ghana

Bedankt voor alle paas wensen! Wij hopen dat die voor jullie allemaal vrolijk is geweest.

De paasdagen hebben wij doorgebracht tussen de apen bij Dennis en Annet. Behalve dat we een paar eieren beschilderd hebben en tussen de bananen hadden verstopt, is het een beetje langs ons heen gegaan. Op de terugweg richting oost Ghana gingen we bij de Monkey forest kijken naar het nieuwe baby aapje en brachten we er weer een paar gezellige dagen door.
Via de supermarkt in Accra zouden we doorrijden naar Abor om in het Weeshuis van Father Joe te gaan werken. In Accra keken we onze ogen uit toen we in een soort van Hoog Catherijnen terecht kwamen. De supermarkt was westers, alles was er te koop maar de prijzen abnormaal hoog. Een kilo kaas omgerekend ongeveer €40,-. Aangezien ons koelkastje het aan het begeven is in deze hitte, kochten we maar een klein stukje.
De grote stad had ons verder niets te bieden dus dezelfde dag reden we verder.
Hij had die dag een beetje last van zijn voet. Een mug had zich tegoed gedaan aan zijn bloed en hij had het niet kunnen laten om er flink aan te krabben. Er was een klein rood puntje te zien en eromheen leek de huid geïrriteerd. Aangezien zout water helend kan werken leek het een goed excuus om nog eens een flinke duik in de Oceaan te nemen. Het strand rondom de hoofdstad is echter erg smerig en niet de ideale plaats om met blote voeten rond te lopen.
Waardoor het precies is gebeurd is niet duidelijk maar hij had in ieder geval de volgende dag moeite met lopen en er leek een kleine ontsteking te zitten. Ondanks dat hij direct met zijn voet in ontsmettingsmiddel ging zitten en zo min mogelijk liep werd het in 2 dagen tijd een hele vieze etterende wond. Ter grootte van een ouderwets kwartje en zo diep als 3 op elkaar.
Aan de vriendelijke mensen in het dorp waar we stonden vroegen we waar we een dokter konden vinden en we werden verwezen naar een ziekenhuis in de buurt. Daar kun je hier gewoon binnenwandelen en hoef je niet verwezen te worden door een huisarts.
Daar aangekomen hinkte hij naar de ingang waarop de portier meerdere malen “oh I am sorry” zei. We vroegen of er geen dokter was omdat we dachten dat de portier zich verontschuldigde. De dokter was er wel maar het was een afkorting van “I am sorry for you” met andere woorden hij betuigde uitgebreid zijn medeleven voor de hinkende blanke man.
De daar opvolgende dagen hoorden we dat nog heel vaak…
In de wachtkamer zaten zo’n 150 mensen geduldig te wachten. Nadat zijn bloeddruk tempratuur en gewicht was nagekeken voegde we ons bij hen. Ongeveer 3 uur later waren we dan toch eindelijk aan de beurt. De diagnose infectie was zo gesteld en er werd een antibiotica voorgeschreven. Zij verwachte eigenlijk dat de dokter de wond die er ondertussen uitzag als een strakgespannen gele paddenstoel, zou opensnijden. De dokter was van mening dat deze met behulp van de antibiotica kuur snel zou open springen. We moesten 2x per dag terugkomen om het schoon te maken en te verbinden. Aangezien we geen zin hadden om in het ziekenhuis te gaan wonen en zij ooit voor ziekenverzorgster heeft geleerd, gaven we aan dat zij dat voor hem zou doen. De dokter dacht dat het met een dag of 3 een heel eind genezen zou zijn. We kregen het telefoonnummer van de dokter mee voor noodgevallen en werden langs een zuster gestuurd om de wond schoon te maken en te verbinden. Helaas trof hij een erg hardhandige zuster die niet onder de indruk was van zijn uitroepen van pijn. Met een tas vol medicijnen en verband stonden we even later weer buiten.
Om zo bij het weeshuis aan te komen vonden we geen goed idee dus we zochten naar een rustige plek om een paar dagen te staan. We kregen advies van een politie agent en zij stuurde Wobbel weer richting zee. Als enige gasten in een leuke logde met heel vriendelijk personeel brachten we twee dagen door. Er was daar een lieve huisaap die het erg prettig vond om bij hem in de nek te kruipen. Hij ging ervan uit dat hij na drie dagen genezen zou zijn dus we belden Father Joe om een afspraak te maken. De ochtend dat we daar heen gingen zagen we beiden eigenlijk wel dat er nog niet veel verbetering was maar gingen toch op pad.
Na een warm onthaal en een kort kennismakingsgesprek met de staf trok fahter Joe en de manager Frank zich terug en kregen we een rondleiding van Steven (veld coördinator) en Henriette (Hoofd planning en administratie). Met deze twee mensen zouden we het meest gaan samenwerken. We waren onder de indruk van het instituut. Voor Afrikaanse begrippen zijn de faciliteiten voor de kinderen erg goed te noemen. Er is een school waar ook kinderen van de omliggende dorpen naartoe komen. Ze hebben een kippenfarm op het terrein en een metaalbewerking plaats en een houtbewerking plaats. De laatste twee worden op dit moment gebruikt om noodzakelijke spullen voor het weeshuis te maken en reparaties te verrichten. Zoals bedden etc. Er worden geen praktijklessen gegeven maar in de toekomst is dit wel de bedoeling. Het terrein is enorm groot maar aangezien er 114 kinderen wonen is dit ook wel nodig. Lang niet alle kinderen zijn echt wees. Vaak komen ze daar omdat de ouders niet voor ze kunnen zorgen vanwege geestelijke of financiële problemen. Voordat het kind hiernaartoe komt wordt dit wel onderzocht zodat de plaatsen bezet worden door kinderen die het echt heel hard nodig hebben.
Van ons willen ze graag dat we meekijken naar hoe ze de dingen georganiseerd hebben en hen helpen met plannen maken voor verbeteringen. Dit houdt ook vooral een stuk choachen van de personeelsleden en de oudere kinderen in. Verder zijn ze bezig met publicicatie om meer bekendheid te krijgen. Er is een website maar ook deze is aan verbetering toe ( www.imfhonline.com). Een groot probleem op dit moment is dat de organisatie financieel volledig afhankelijk is van sponsors uit Italië. Dit zijn allemaal connecties van pater Joe. Pater Joe is echter niet de jongste meer en zal zich terug gaan trekken wat waarschijnlijk zal betekenen dat de sponsors zich ook terug gaan trekken. In de praktijk is dit iets wat nogal veel gebeurd en voor het weeshuis zou dat het einde betekenen zoals de situatie nu is. Er wordt dus gezocht naar mogelijkheden om zelf inkomen te gaan verwerven om te kunnen blijven bestaan.
Daarnaast is een mankement dat ze voor 114 kinderen maar 5 “moeders” (wat bij ons groepsleidsters zijn) hebben. Deze moeders zijn 24 uur per dag aanwezig zonder onderbrekingen. Zij hebben niet genoeg tijd om elk kind heel veel persoonlijke aandacht te geven. In de ruimtes waar de jongeren vanaf 12 tot 22 wonen is geen leiding aanwezig maar worden de ouderen aangewezen als leiders. In de praktijk is dit erg ingewikkeld. Meer mensen aannemen is op dit moment geen optie vanwege het geld.
Pater Joe woont zelf niet meer in het instituut. Het is ook de bedoeling dat de Ghanezen het zelf draaiend houden. Er woont wel een Ghanese pater Emanuel, die zijn best doet om zoveel mogelijk tijd met de jongeren door te brengen.
Die eerste dag krijgen we heel veel informatie en doen veel indrukken op. We krijgen een sobere maar ruime kamer met badkamer toegewezen en ook de maaltijden worden voor ons verzorgd.
Na een dag over het terrein te hebben gelopen, wordt s’avonds pijnlijk duidelijk dat zijn voet teveel belast is. Er is een flinke zwelling en zij schrikt ook nogal van de kleur die grauw is.
De volgende ochtend geven we dan ook aan dat we eerst naar een dokter willen en meteen wordt de chauffeur ingeschakeld om ons naar de aan het weeshuis verbonden dokter te brengen. Dat voelde wel erg luxe om zo gereden te worden. We worden naar een goed uitziend mini ziekenhuis gebracht en de dokter daar maakt direct tijd voor ons. Wanneer blijkt dat hij de naamgenoot van Dokter Paul is krijgt hij eerst een dikke knuffel en zij een paar klapzoenen.
Zij probeert zich zoiets voor te stellen in een ziekenhuis in Nederland….
Wanneer de dokter naar de wond kijkt is het wel even schrikken. Er zit gangreen in en dat moet weggesneden worden. Zonder verdoving gaat dokter Paul genadeloos aan de slag. Gelukkig duurt het niet lang en nadat er een bijtend poeder in de nu helemaal open wond wordt gestrooid gaan we weer met een tas vol medicijnen en verband weg. Hij mag minsten 3 dagen niet lopen, moet zijn voet omhoog houden en zij moet hem 2 keer per dag kwellen met het bijtende poeder en een vers verbandje.
In het weeshuis leeft iedereen mee en bied hulp aan, zelfs de wat oudere kinderen staan klaar. Hij krijgt zijn kostje op de kamer en leest maar weer een paar boeken uit.
Het is hier nu schoolvakantie tot 12 mei en veel van de kinderen zijn uit logeren bij familieleden. Er zijn er echter nog zo’n 50 die geen plek hebben om te logeren en de dagen hier doorbrengen. Om ook hen een leuke tijd te bezorgen is er een uitje gepland. Hij kan niet meer omdat hij niet mag lopen. Zij gaat wel op de uitnodiging in en voor het eerst sinds vierenhalve maand brengen we de dag niet gezamenlijk door. Om 11 uur zou de bus vertrekken, ondertussen is er geen verbazing meer dat het uiteindelijk 1 uur s’middags wordt.
De kinderen gaan zelden uit en zijn dan ook enorm uitgelaten. Het lange wachten lijkt hun echter niet te deren. Als ze een signaal denken op te vangen wat op vertrek duidt zit de bus in 2 minuten vol. Wanneer blijkt dat we nog niet vertrekken drijft de hitte hen er weer uit. Dit gebeurt ongeveer 3 keer voordat we uiteindelijk echt vertrekken maar het bederft bij niemand het humeur. De djembe’s gaan mee de bus in en gedurende de rit van een uur wordt er onafgebroken muziek gemaakt. Zij is dol op het geluid van de Afrikaanse trommels en geniet er dan ook erg van. De muziekanten zitten vlak bij haar waardoor het geluid wel de hele dag in haar oren blijft suizen. De eerste stop is bij een oud slavenfort in Keta waar we door een gids worden rondgeleid. De vorige keer in Cape Coast was het fort indrukwekkender maar het feit om daar rond te lopen als enige blanke in een groep van 60 Ghanezen maakt haar stil. Hierna volgt een bezichtiging van een Kerk. De meest kleurrijke die ze tot nu toe in Afrika gezien heeft. Op de binnenplaatst worden zakjes water uitgedeeld en wat gekletst. Twee kinderen pakken ieder een hand van haar om die zo’n beetje de rest van de dag in hun bezit te houden. Weer op weg kreeg de bus een lekke band en helaas was de krik thuis blijven liggen. Langzaam reed de bus verder tot er een garage met een krik gevonden was. De kinderen werden langs de kant van de weg bezig gehouden met historische verhalen over de omgeving. Dit gebeurde in de lokale taal Ewe zodat zij het helaas niet kon volgen. Als laatste stoppen we bij een plaats waar een beeld staat en schilderingen zijn gemaakt over de slavenperiode. Ook dit ging in het Ewe, maar de uitbeeldingen spreken voor zich. Met een lach zegt de gids tegen haar “kijk wat je voorvaderen de onze aangedaan hebben” en wees naar het beeld waar een grote blanke twee Afrikanen afgetuigd. Even twijfelde ze of ze iets over de rol van de stamhoofden zal zeggen maar uiteindelijk gaf ze maar als antwoord dat ze er niet trots op is. Nadat iedereen een heel droog vlees taartje en een drankje om het mee weg te spoelen gekregen had begon het al te schemeren. Het plan om nog met de kinderen naar het strand te gaan kwam daardoor te vervallen. Op de terugweg werd er weer muziek gemaakt en luid gezongen. De kinderen hadden duidelijk genoten van het uitje en zij genoot vooral van al die lachende gezichten.
Toch voelde het nog wel erg onwennig de eerste dagen. Het leven in een instelling met een heel gehorige kamer is vreemd na zo lang op ons zelf geweest te zijn. De taal maakt het wat lastig om echt gesprekken aan te gaan. De kinderen krijgen les in het Engels maar de groep tot ongeveer 15 jaar spreken het slecht. Behalve het management spreekt de rest van het personeel matig Engels waardoor het steeds goed opletten is of je elkaar wel goed begrepen hebt.
Zij voelde zich ook een beetje opgelaten vanwege het feit dat het een erg Christelijke instelling is. In het e-mail contact van te voren waren we duidelijk dat wij ongelovige Thomassen zijn maar eenmaal hier waar twee maal per dag de klok luid voordat iedereen zich naar de kapel begeeft, vraagt zij zich af of hierin niets verwacht wordt van de vrijwilligers. We zijn de enige hier dus leggen we de vraag uiteindelijk bij Frank de manager neer.
Deze verteld ons dat er in Ghana het idee heerst dat alle blanken Katholiek zijn. Deze conclusie wordt getrokken omdat dit geloof met de blanken mee naar Afrika is gekomen.
Dus mensen kijken er raar van op als juist deze blanken niet naar de kerk gaan maar het is verder geen enkel probleem. Als we nieuwsgierig zijn naar de manier waarop de kinderen in de kapel bidden en muziek maken zijn we van harte welkom. Als we niet willen komen is het ook goed.
We hadden met Frank een heel prettig en open gesprek over geloof en over samenwerking van Europeanen en Afrikanen. Er wordt ons verzekerd dat alles bespreekbaar is en dat we nergens mee rond moeten blijven lopen als we ergens mee zitten. Dit gesprek en wat we hier de afgelopen dagen gezien hebben heeft ons goed gedaan.
We hadden tijdens onze toer door Ghana veel gehoord over commerciële ontwikkelingswerk projecten waar kinderen onder slechte omstandigheden worden opgevangen en het doel vooral is om er geld uit te slaan voor eigenbelang. Volgens de paters hier worden al die verschillende geloofsstromingen met hun eigen kerken hier ook voor gebruikt.
Het is ons heel duidelijk dat dit hier absoluut niet aan de orde is. Het management zet zich met hart en ziel in voor deze kinderen en we hopen dat we de aankomende maanden ons steentje bij kunnen dragen.
Het is nu goed zichtbaar dat de wond aan het herstellen is zodat ook hij weer naar buiten kan.
Samen met Henriette en Steve zijn we een plan aan het maken voor onze werkzaamheden en we staan te popelen om hiermee aan de slag te gaan.