Chaos in Lome

Onze laatste bestemming in Ghana was Wli waar we genoten van de mooie waterval.
Het was een zware klim naar het bovenste gedeelte en zij dacht dat ze het niet zou redden.
Tegen hem zei ze dan ook meerdere malen dat hij maar samen met de gids verder moest gaan om haar op de terugweg op te pikken. Hier wilde hij echter niets over horen en hij kletste haar uiteindelijk naar de top. We hadden deze hele mooie plek voor onszelf en zij was blij dat ze doorgezet had. Op de terugweg leidde de gids ons naar het onderste gedeelte waar het mogelijk was om even af te koelen in het meertje bij de waterval. Daar aangekomen stond er echter een rij mensen die allemaal het water in wilde. Het was een van de vele Ghanese Nationale feestdagen en veel van hen hadden deze plek uitgekozen om te feesten.
Grote groepen mensen waren er uitgebreid aan het picknicken en dansten in het water. We beleven er wat drinken en keken naar de uitgelaten mannen, vrouwen en kinderen.
Aangezien het heel hard begon te regenen was de behoefte om te zwemmen voor ons verdwenen. De Ghanezen beklommen geen van allen de berg, volgens de gids omdat ze dit te zwaar vinden. Onderweg het bos uit kwamen we echter wel heel veel mensen tegen met grote koelboxen en zelfs gasflessen op hun hoofd waar ze kilometers mee moesten lopen om bij de onderste verdieping van de waterval te komen……Over zwaar gesproken.
Na een paar dagen genieten van dit mooie volta gebied zeiden we Ghana vaarwel en gingen Togo binnen. Aan de grens verliep alles erg soepel en binnen anderhalf uur stonden we in het Franstalige land waar ze weer lekker stokbrood verkopen.
Ghana staat erom bekend dat het in West Afrika het land is met de meeste auto’s en de meeste verkeersongevallen. We dachten het dus wat rustiger op de weg te krijgen. Niets was minder waar. In Togo zijn wellicht minder auto’s maar nog steeds meer dan genoeg. Daarnaast krioelt het van de brommertjes en lijken ze er nog minder verkeersregels te hebben dan in de overige West Afrikaanse landen. We moesten naar de hoofdstad Lome om er visa te regelen en we hadden een camping uitgekozen aan de andere kant van de stad. 12 kilometer en 2 en half uur later over de hoofdweg van Togo (die eigenlijk de naam weg niet verdient) kwamen we dan eindelijk aan bij Chez Alice.
Een leuke camping/lodge die gerund wordt door een pittige 76 jarige Zwitserse vrouw. Het was er erg rustig, aangezien het regentijd is zijn er weinig toeristen en nauwelijks overlanders.
Erg strategische was de plek eigenlijk niet omdat we elke dag naar de stad moesten voor de visa. Eerst de verlening van de Togolese omdat we aan de grens maar een visum voor 7 dagen kregen, daarna het visum voor Nigeria en ten slotte voor Benin. Steeds gaat er een dag overheen dus we hebben heel wat uurtjes op en neer gewobbeld.
De eerste keer naar het Togolese consulaat konden we een stuk meerijden met de chauffeur van Chez Alice. We werden bij de taxi’s afgezet zodat we over konden stappen. Dit bleken tot haar grote schrik brommer taxi’s te zijn. Ze sputterde tegen maar hij zei stellig dat dit nu eenmaal het Togolese openbaar vervoer is. Ieder achterop een brommertje vlogen we stad met de glibberige natte wegen door. Haar hart bonkte in haar keel en eigenlijk wilde ze het liefst haar ogen dicht doen. Aangezien ze dan de bochten niet aan zou zien komen en niet op tijd mee kon hangen durven ze dit ook niet. We zagen elkaar steeds voorbij schieten en ook hij had spijt van deze keuze voor vervoer. Met trillende benen stapten we ongedeerd een half uurtje later af en riepen in koor “dit nooit meer” . De terugweg betaalde we dan ook met alle plezier veel meer voor een gewone auto taxi die er uiteraard veel langer over deed omdat deze niet overal tussendoor kon schieten. We voelden ons in ieder geval een stuk veiliger en spraken af de volgende ritten gewoon lekker met onze eigen vertrouwde Wobbel te doen.
De ritten duurde meestal erg lang omdat er nogal eens een kapotte vrachtwagen midden op de weg stond.
Op zoek naar de Ambassade van Nigeria stopte we op een gegeven moment aan de kant van de straat om de weg te vragen. Twee Togolese mannen begonnen heftig te discussiëren omdat ze het niet met elkaar eens waren over de juiste richting. Een van de twee wilde ongevraagd bij ons in de auto stappen. Zij zei dat het niet nodig was maar de man liet de deur niet los. Zij was dan ook blij toen er een politie agent zich er mee bemoeide en de man aan de kant duwde. De politieman wist de weg maar wilde wel even onze papieren zien. De agent keek de papieren niet in maar omklemde ze stevig en zei vervolgens dat we geld moesten betalen omdat we daar niet hadden mogen stoppen. Hij moest de auto een eindje verderop zetten en zij liep achter de agent aan die onder een boom ging schuilen voor de regen. Er werd een andere agent gewenkt die even een geweer kwam brengen. Het bedrag van de bekeuring was absurd hoog en ook was er nergens een bord te bekennen waaruit op te maken was dat we daar niet hadden mogen stoppen. De agent legde de weg naar de ambassade uit maar bleef de papieren vast houden. Zonder papieren gaan we natuurlijk niet verder rijden. Zij gaf aan dat er pas betaald zou worden als er een bekeuring uitgeschreven werd. Daar leek de agent nog nooit van gehoord te hebben en begon opnieuw de weg uit te leggen. De ambassade bleek precies om de hoek te zitten. Nogmaals vroeg ze om de papieren dan wel een bekeuring. De agent stond maar een beetje waterig te glimlachen en met zijn geweer te zwaaien. Van binnen begon ze te trillen van woede door dit intimiderende gedrag en zij dacht dat het verstandiger was om de agent naar haar echtgenoot te verwijzen. Tenslotte had hij ook de portemonnee in zijn zak.
Ondertussen stond hij met een andere agent in gesprek die hem uitlegde dat het erg lastig was om een bekeuring uit te schrijven. De agenten hadden geen bonnen die waren alleen op het politiebureau. Geen probleem wij hebben de tijd dus laten we daar maar naartoe gaan, was ons antwoord. Met veel moeite kregen we onze papieren terug omdat hij aangaf toch echt geen meter te gaan rijden zonder deze in zijn bezit te hebben. De ene agent wilde de man die eerder bij ons in auto had willen stappen met ons mee sturen. Zij gaf aan dit niet te willen en zei dat de agent zelf maar met ons mee naar het bureau moest gaan.
Wij waren in de veronderstelling dat we meegenomen werden naar het politiebureau en waren dan ook erg verbaasd dat de agent ons de hoek om leidde naar de ambassade van Nigeria. Terwijl de ambassade eigenlijk al gesloten was hielp de agent ons toch naar binnen en bleef op ons wachten. Helaas konden we onze aanvraag niet inleveren want er moesten een aantal kopieën gemaakt worden en we moesten een brief schrijven over het waarom we het visa niet in ons thuisland hadden aangevraagd. We konden de volgende dag weer terugkomen.
Nu dan naar het politiebureau dachten we, maar bij de auto vroeg de agent ons om een kleine vergoeding voor bewezen diensten en toen konden we vertrekken….
Door het kruipende verkeer gingen we weer terug naar de camping en dit herhaalde zich dus zo’n 6 keer. Gelukkig hadden we van de politie niet veel last meer. We werden die week nog een keer aangehouden door een agent die ons een bekeuring wilde geven omdat Wobbel te veel wiebelde. We konden het niet helpen dat we alle twee heel hard in de lach schoten en dat had natuurlijk wel eens verkeerd kunnen vallen bij oom agent. Deze kon onze humor blijkbaar wel waarderen meer bleef volhouden dat we in overtreding waren. De reden van het wiebelen was volgens deze agent dat we te zwaar beladen waren. Hij legde de man de wet van de zwaartekracht uit om aan te geven dat we juist wiebelen omdat we bijna leeg zijn. En het slechte wegdek speelde ook geen onbelangrijke rol in ons heen en weer geschud. Toen hij vervolgens de achterdeur open te maakte zodat duidelijk werd dat we niet over beladen waren, mochten we dan ook zonder problemen doorrijden. Nu komt het bestaan van een bekeuring voor te zwaar beladen zijn Afrika ons hoe dan ook als een 1 april grap voor..
De ritten naar de stad waren erg vermoeiend over de weg met diepe gaten en aangezien het ook nog eens abnormaal veel regende stonden de straten blank. In de 30 jaar dat Alice hier woont, heeft ze nog nooit zoveel regen meegemaakt en Lome is hier duidelijk niet op bedacht.
In de loneley planet staat deze stad beschreven als het Parijs van West-Afrika maar wij kunnen niets van deze vergelijking herkennen. Of misschien wordt er een achterstandswijk van Parijs bedoeld die wij niet kennen.
We vermaken ons s’avonds prima aan de stamtafel van Alice en doordat er wereldtelevisie is krijgen we de laatste nieuwtjes uit de wereld mee. Zo zien we hoe de wereld rouwt om Michael Jackson en komen we erachter dat het water wat eigenlijk voor heel Afrika bedoelt is vooral in de hoek waar wij zitten valt. De oost kant wordt juist geteisterd wordt door extreme droogte.
We ontmoeten een Belgische Paul die hier woont met zijn Ghaneze vrouw Vicky en we worden uitgenodigd voor een heerlijk en gezellig diner. Paul heeft verzorgd reizen voor toeristen in een aantal West Afrikaanse landen onder de naam Captain-Africa en weet ons dan ook alle leuke plekken te noemen.
Ondanks het feit dat het in Chez Alice gezellig is en we weer leuke mensen ontmoeten zijn we blij als we weer uit deze Chaos kunnen vertrekken. We rijden tot na de middag richting noorden en aangezien het warm is willen we vroeg de auto weer uit. We stoppen bij auberge Youngone in het hele kleine plaatsje Konda. De Togolese eigenaar begroet ons enthousiast en aangezien het een mooie rustige kampeerplek is besluiten we 2 nachten te blijven.
We zijn er puur toevallig belandt want over deze plek wordt niet gesproken in de lonley planet en er is geen andere toerist geweest die hierover gesproken heeft. Het bleek echter een fantastisch plekje te zijn. De 26 jarige zoon van de eigenaar draagt de bijzondere naam Comelavie. (als je het lostrekt van elkaar betekent dit; zoals het leven) en is al even aardig als zijn vader. Dan is er nog een heel klein zoontje van 3 die weinig zegt maar zich uren in ons gezelschap lijkt te vermaken. En als slagroom op het toetje liepen er nog 2 schatten van honden rond die regelmatig langs komen voor een aai. We komen helemaal tot rust na alle drukte van de grote stad.
De volgende dag neemt Comelavie ons mee voor een wandeling om de omgeving te verkennen. Eerst worden we in het dorp aan veel leden van de hele grote familie voorgesteld om vervolgens een tocht naar de berg te maken. Het was sinds lange tijd weer een hele warme dag en behalve dat we onze wandelschoenen aangedaan hadden waren we niet voorbereid op een lange wandeling. Geen rugzak met drinken en eten mee maar gelukkig kwamen we onderweg natuurlijke bronnen tegen waarmee we onze dorst in ieder geval konden lessen. Nog niet verziekt door een leger toeristen liepen we door werkelijk een prachtig stukje Togolese natuurlijk en we waren blij dat het toeval ons daar gebracht had.
Na een lange mooie bergachtige wandeling kwamen we uit bij een in het groen verscholen waterval waar we een poosje van de koele atmosfeer genoten.
Togo is een klein land maar met nog maar 2 en halve week te gaan en nog aardig wat plekjes die we volgens de geijkte informatiebronnen een must zijn, besluiten we toch weer verder te trekken. Dit kleine vriendelijke plaatsje wat niet eens op de kaart staat zal een geheugen niet snel uit zijn en we zijn wederom blij dat we met ons eigen vervoer zijn zodat we ook ergens kunnen stoppen waar haast niemand komt…