Vijf lange dagen in Angola

Het visum van Angola krijgen duurde iets langer dan we verwacht hadden. S’maandags kwamen we bij het consulaat en kregen we te horen dat het gesloten was vanwege een feestdag. De bewaker bij de poort verzekerde ons dat we de volgende dag gelijk ons visum zouden krijgen als we s‘ochtend kwamen. Op tijd gingen we de dag erop weer naar het consulaat en werden we in een kantoortje gelaten. De dame achter het bureau nam ons paspoort en het geld aan en zei ons in de tuin te wachten. Ongeveer 2 uur later werden we binnengeroepen en we waren in de veronderstelling dat we met een gevulder paspoort konden vertrekken. Mis, we kregen ons paspoort en het geld weer terug en de dame deelde ons mede dat we naar de bank moesten en het geld overmaken op de rekening van het consulaat. Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt en we vonden het erg vreemd dat dit niet direct gezegd werd. De volgende ochtend zouden we ons visum krijgen als we een bewijs van storting hadden. We vroegen of het mogelijk was om een visum voor een week te krijgen omdat 5 dagen toch wel erg kort is om zo’n groot land door te rijden. Dit was absoluut niet mogelijk en elke dag dat we langer in het land zouden verblijven kost 100 U.S.Dollar.
Woensdagochtend stonden we vroeg op en gingen opnieuw naar het consulaat. We kregen wat formulieren om in te vullen en opnieuw zij de dame dat we in de tuin moesten wachten zodat de chef naar onze papieren kon kijken. Vier uur later werden we dan eindelijk weer binnengeroepen….De chef kwam nu zelf naar het kantoortje en tot onze verbazing ging deze opnieuw allerlei formulieren invullen. Het meeste werd over geschreven van de door ons ingevulde formulieren. Er waren ook enkele nieuwe vragen zoals de naam en geboortedatum van onze oudste broers en een naam en geboortedatum van een oom van moederskant. Waar dit voor diende is ons niet duidelijk geworden maar we gaven braaf overal antwoord op in de hoop s’middags te kunnen vertrekken. Weer mis, toen de chef klaar was met invullen kregen we te horen dat we vrijdags terug konden komen om het visum op te halen..
De procedure aangaande een visum aanvraag bij dit consulaat bleef nogal vaag voor ons. Uiteindelijk zijn we dus een week in Matadi gebleven waar we goed verzorgd werden door Rock (de Nederlandse Congolees). We ontmoeten nog andere leuke mensen en hadden interessante gesprekken. Van de oorlog hebben de mensen in deze streek weinig gemerkt en ze vinden dat hun leven in DRC vredig is. Volgens velen in tegenstelling tot Angola. We kregen dan ook veel waarschuwingen over hoe gevaarlijk de Angolezen zouden zijn.
Nu is het onze ervaring dat dit werkelijk in elk land over de inwoners van de buurlanden word gezegd dus we waren er niet echt van onder de indruk.
Vrijdag ochtend kregen we na 10 minuten wachten ons paspoort met visum en reden we richting grens. Deze was nog 80 kilometer rijden en we besloten daar de nacht door te brengen zodat we de volgende ochtend erg vroeg de grens over konden rijden om zo de 5 dagen zo optimaal mogelijk te gebruiken.
Om 6 uur in de ochtend liep onze wekker af en konden we op pad. De formaliteiten bij de grens verliepen soepel. Het was alleen een beetje jammer dat de douane beambte die ons carnet moest afstempelen nog niet op zijn post was. Bij de grens waren de mensen vriendelijk, maar een praatje maken was lastig. In Angola wordt Portugees gesproken en daarmee komen wij niet verder als goedendag en dankjewel. Na anderhalf uur wachten ging de deur eindelijk open en werd ons stempeltje gauw gezet. Het eerste stuk was piste met een harde ondergrond. Vast komen te zitten was daardoor niet aan de orde. Omdat het s’nachts flink geregend had was het wel erg glad en leek de weg op sommige stukken een glijbaan, in combinatie met de steile afdalingen was dit wel erg spannend. Op de kaart was dit een stuk van 60 km en zouden we daarna asfalt krijgen. Er lag af en toe wel een klein stukje asfalt om de gaten heen en al gauw besefte we dat het een lange dag zou worden. Onderweg zien we regelmatig resten van de lange oorlog zoals huizen vol kogelgaten en verroeste tanks. Tot het schemerde rond een uur of 6 s’avonds schudden we door elkaar heen en toen werd het echt tijd om te stoppen. In Afrika rijden we sowieso niet graag in het donker en met zo’n weg is het ronduit levensgevaarlijk. Liever een boete voor een te lang verblijf dan ongelukken maken.
De volgende dag weer vroeg uit de veren en verder schommelen over de weg tot ergens vroeg in de middag. Toen ging de weg ineens over in een perfect geasfalteerde weg en konden we even flink kilometers maken tot de hoofdstad Luanda. In het noorden van het land was er nergens diesel te koop dus we moesten in de stad echt een pompstation zien te vinden.
Van veel mensen hadden we gehoord dat Luanda een moderne rijke stad is en nu zullen wij misschien niet in de juiste hoek geweest zijn maar wij zagen vooral rotzooi. Net zoals in alle landen waar het verschil tussen arm en rijk heel groot is zagen we hele kleine kinderen op hun blote voetjes door het puin struinen op zoek naar bruikbare spullen. Dit blijft erg heftig om te zien. Een keer stopten we om ons eigen afval kwijt te raken en tegelijk de kinderen wat te geven. Geschrokken renden ze heel hard weg toen zij uit de auto stapte….
We vonden een tankstation waar een hele lange rij auto’s voor stond te wachten. Onze tank was bijna leeg dus sloten we achteraan aan. Na een uur wachten waren we dan eindelijk aan de beurt. De diesel is spot goedkoop in Angola, het kost alleen aardig wat geduld om er aan te komen.
Voor het donker waren we de stad uit en gingen op zoek naar een overnachting plaats. Aan de schitterende kust zagen we een uitkijkplaats waar 4 vrachtwagens geparkeerd stonden. We stopten en vroegen aan de chauffeurs of het een veilige slaapplek was. Dat was het, de chauffeurs bleven er ook slapen werd ons enthousiast in het engels vertelt. De chauffeurs bleken Namibiers te zijn en buiten Engels spraken ze Afrikaans. Dit is een mengelmoes van Maas en Waals, Twents, Achterhoeks,Duits en Engels zodat we veel konden verstaan. Zij iets meer dan hij.
Hun namen waren ook nogal verassend en vertrouwd; Dion, Arian, Johan en Hendrik. Arian ging weer op pad om de hele nacht door te rijden, de andere drie bleven en de barbecue werd aangestoken. Het werd een erg gezellige avond en we kregen veel informatie over de weg. In het zuiden zou erg nog een heel slecht stuk komen en de mannen betwijfelde of het voor ons mogelijk was om dit in nog 3 dagen te halen. Ze boden zelfs aan om Wobbel op de laadbak te zetten voor het resterende stuk. We kwamen even in de verleiding maar kozen er uiteindelijk toch voor om het op eigen kracht te gaan doen.
Na het heerlijke eten wilde Dion op de klif gaan uitwaaien en terwijl zij nog even met Hendrik zat te kletsen liep hij met Dion en Johan mee. Pas op voor het gat, zei Dion tegen hem en stortte vervolgens zelf gelijk naar beneden…Hij schrok zich helemaal lam en aangezien we net voor het donker aan waren gekomen hadden we de omgeving nog niet goed bekeken zodat hij niet wist hoe diep het was. Dit bleek 4 meter te zijn en gelukkig maakte Dion gauw weer geluid. Met een stuk touw trokken we de redelijk zware chauffeur weer omhoog die er met wat schrammen en spierpijn van af kwam.
Deze avond werd het ondanks onze vermoeidheid erg laat voordat we in bed kropen.
De vrachtwagens vertrokken rond een uur of 4 s’nachts weer, wij vonden 7 uur op staan vroeg genoeg. Toen we de volgende dag aan ons ontbijtje zaten werd er op onze deur geklopt door een politieagent. Toen zij openmaakte en de agent naar binnen keek hoefde we geen Portugees te verstaan om te begrijpen dat de man erg onder de indruk was. Een huis! Er zit een huis in de auto werd er naar collega’s in de politieauto geroepen. Allemaal kwamen ze even kijken om ons vervolgens prettige reis te wensen.
Die dag schoten we tot een uur of 3 lekker op over de vrij nieuwe asfaltweg. Daarna kregen we weer een wasbord piste en we zijn het erover eens dat dit soort weg echt het meest vervelende is om op te rijden. Werkelijk alles trilt inclusief wijzelf en de schokdempers van Wobbel hadden weer aardig wat te lijden. Het spreekt vanzelf dat ons huisje na zo’n rit ook een ongelofelijk zooitje is. Na 60 km kwamen we weer op een nieuwe asfaltweg en konden we alledrie weer even tot rust komen. Het liep tegen half 6 toen we door een dorpje kwamen met een hotelletje en we twijfelde of we zouden stoppen voor de nacht. Zij reed en dacht nog wel een poosje verder te kunnen. Niet veel later bleek dit een verkeerde beslissing te zijn geweest want de weg hield weer op. Het ging over in gaten met asfalt eromheen en geen mogelijkheid om de auto langs de kant te zetten vanwege diep zand. In het donker kropen we nog een aantal kilometers tot we een hard stukje langs de weg zagen. Doodmoe van de inspanning en 540 km rijden, parkeerde we voor de nacht om vroeg te gaan slapen. De Afrikanen rijden op dit soort wegen gewoon de hele nacht door en door de herrie van de vrachtwagens werd de nacht wat onrustig. De volgende ochtend waren we om 6 uur weer klaar voor vertrek. Maar Wobbel niet… er was weer een probleem met de koppeling waardoor schakelen erg moeilijk ging. Niet echt handig in een bergachtig gebied. Ongeveer 5 kilometer verder stopten we om te kijken of er iets te repareren viel. Na ongeveer 2 uur wat sleutelen en logisch nadenken kwam hij erachter dat er een leiding verstopt zat. Gelukkig hebben we een compressor bij ons en hiermee blies hij al het vuil uit de leiding zodat de koppeling weer werkte als een nieuwe.
Opgelucht reden we verder richting grens. Het was dag 5 en nog zo’n 250 km te gaan wat niet veel lijkt maar met 30km per uur toch een hele afstand is. Tot onze aangename verrassing kregen we nog ongeveer 120 km gloednieuw asfalt en stonden we om 15.00 bij de grens van Namibië! Vijf dagen rijden door Angola waar de mensen naar ons glimlachten, de kuststeden druk en smerig zijn en de natuur gevarieerd en erg mooi is. De informatie over de kilometers was niet juist, het waren er minder dan ons verteld was; 1700 met 700 km slecht wegdek..het leken er wel 5000..
We hadden het gered zodat we niks te vrezen hadden van het super de luxe apparaat wat ons visum op echtheid controleerde bij de grens. Wel voor het eerst dat we dit zagen in Afrika. Nadat aan beiden zijde alle formaliteiten geregeld waren zagen we veel meer dingen die we nog niet gezien hadden in Afrika. Hele winkelcentra en gloednieuwe politieauto’s .
Werkelijk ineens een andere wereld en nog wat onwennig aan de linkse kant van de weg gingen we op zoek naar een camping om even lekker uit te rusten. Die vonden we een klein uurtje later. Een echte camping met een hete douche en een gezellige sfeer……
De aankomende tijd zullen we omringd zijn met meer luxe en alles kunnen kopen wat we willen. We gaan ervan genieten!!