Toeristisch Namibie

In noord Namibië bleven we een paar dagen op een heel gezellige camping bij Lieb en Celcile. We waren de enige campinggasten maar s’avonds vulden de bewoners van Ondwanga de bar. Het was een erg leuk contact, half in het Engels half in het Afrikaans/Nederlands. Tijdens ons verblijf werd er in het dorp een nieuw casino geopend waar we ook nog een gokje hebben gewaagd (niets gewonnen maar wel een leuke avond). Vreemd misschien maar het leek wel alsof we een lichte cultuurschok hadden. We zijn er niet meer aan gewend om alles te kunnen kopen, tot bruin brood en kaas toe. De supermarkten hier doen niks onder voor een Albert Hein XL. We liepen er een beetje verdwaasd rond met water in onze mond. Het was ook een beetje vreemd om zoveel blanke mensen te zien. Het lijkt op het eerste gezicht of er heel veel blanke Namibiers zijn. Bij navraag blijkt dat maar 2 % van de bevolking blank is, maar met het grote aantal toeristen in dit land erbij ziet het aardig wit.
Natuurlijk zijn we nieuwsgierig hoe het hier allemaal werkt na jaren van apartheid. Er schijnen nog steeds wel spanningen te zijn tussen de verschillende huidskleuren. Zoals we wel eerder gemerkt hebben blijft het een complex probleem wat niet gemakkelijk op te lossen is, ondanks dat iedereen dit zou willen.
Tegen ons is over het algemeen iedereen heel vriendelijk en erg behulpzaam.
We genieten wel heel erg van al het lekkers en vooral ook de hete douche blijft een feest.
In Ondwanga gingen we op zoek naar een nieuw onderdeel voor de koppeling van Wobbel. Al snel bleek dat we hiervoor naar Windhoek moesten, dus toch niet alles te koop in het hele land. Het e.e.a. werd met wat creativiteit weer tijdelijk opgelost met behulp van een lokale garage, en na vijf dagen vertrokken we naar onze volgende bestemming. Dit was het Etosha park waar we een paar dagen wilden blijven.
In de parken die we in West Afrika hadden bezocht kostten het vaak uren turen door de bossen en over het land, met een minimaal resultaat. We waren dan ook erg verrast dat we hier naar anderhalf uur al zebra’s, gnoes, giraffen en een olifant zagen. Onwerkelijk bijna. Het park is ongeveer net zo groot als de helft van Nederland met over dit terrein verspreid 3 campings. We besloten op elke camping 2 nachten te blijven zodat we 6 dagen hadden om de dieren te bekijken. Overdag reden we bepaalde routes door het park en kwamen veel dieren maar weinig mensen tegen. S’avonds op de camping was het overvol met toeristen die zich verzamelde om de watergaten. Daar speelde zich complete natuurfilms af, alleen dan in realiteit. In een woord GEWELDIG!!! Neushoorns en Olifanten die elkaar uitdaagden, Giraffen in de spagaat en veel Jakhalzen die daar tussendoor renden.
Overdag stopten we om de haverklap omdat we steeds weer van alles tegenkwamen. Soms ver weg, zodat we in eerste instantie dachten een uit de kluiten gewassen graspol te zien, wat dan door de verrekijker een leeuw bleek te zijn. Soms ook een beetje te dichtbij, zoals een Olifant waarvoor we vliegensvlug in de achteruit moesten omdat Ollie zich bedreigd leek te voelen door Wobbel. Kortom het waren 6 fantastische dagen waarvan we heel intens genoten hebben.
Daarna besloten we zo snel mogelijk naar Windhoek rijden om Wobbel te laten repareren want die begon steeds meer olie te lekken.
In Westelijk en centraal Afrika hebben we heel veel slechte wegen met losliggende stenen gehad. Nu reden we over een perfecte asfalt weg en nota bene hier ketste er een steen tegen onze voorruit die een flinke ster achterliet.
Het was 2 dagen rijden naar Windhoek over een kaarsrechte weg met nauwelijks dorpjes onderweg. Geen fruitkraampjes of mensen met koopwaar op hun hoofd langs de weg. Een heel ander Afrika. Het moest nog even in onze regelmaat komen om in elk stadje naar de supermarkt te gaan. Namibië is zo dun bevolkt dat je nooit weet hoe lang het duurt voordat er weer een bewoond gebied is. In een van die stadjes in het noorden kwamen we in de supermarkt een paar vrouwen van de Himba stam tegen. ( De Himba zijn een van de weinige stammen op de wereld die nog echt volgens hun eigen rituelen leeft) Toch erg gek om twee halfnaakte met klei ingesmeerde dames met een winkelwagentje door de goed gevulde gangen te zien lopen..
In Windhoek aangekomen, hadden we met behulp van een aardige man die voor ons uitreed, de Mercedes garage snel ontdekt. Een echte garage met een kantoor en al!! We konden Wobbel gelijk de volgende morgen om 8 uur brengen. Halverwege de dag bleek dat we ons huisje een paar dagen kwijt zouden zijn omdat de benodigde onderdelen uit Kaapstad moesten komen. We namen een kamer bij een gezellig backpackers tentje. Windhoek zelf lijkt wel een Europese stad, vol met winkelende mensen en het ene overdekte centra na het andere. Alweer keken we onze ogen uit en deden wat nuttige aankopen. We moesten er goed aan denken dat we bij het oversteken van de weg vooral goed naar links moesten kijken. Het blijft wennen dat automobilisten aan de verkeerde kant van de weg rijden hier.
De rest van de tijd hingen we in de hangmat omdat we allebei merkten dat we toch wel erg moe waren van het vele rijden de afgelopen weken.
De manager van de garage had ons beloofd te zullen bellen als Wobbel weer opgehaald kon worden. Gewend als we zijn ons eigen huisje,wachtten we hier met smart op. Helaas had zij er niet aangedacht de oplader van de telefoon mee te nemen naar het gasthuis. Het leek haar wel slim om s’avonds de telefoon uit te zetten om de batterij te sparen. De volgende ochtend zette zijn de telefoon weer aan en ontdekte dat ze behalve de oplader ook het kaartje met de pincode thuis had laten liggen. Er zat weinig anders op dan een taxi naar de garage te nemen en te kijken hoe het ermee stond. Het probleem met de koppeling was verholpen maar de V-snaar bleek compleet versleten te zijn en ook die moest uit Kaapstad komen.
Hij bewaard echter alle oude onderdelen en na overleg werd de oude erop gezet en zou de nieuwe naar Walvisbaai gestuurd worden. Daar zou volgens zeggen de riem 2 dagen later zijn en wij minimaal 5 dagen later omdat we eerst nog naar een aantal bezichtigingpunten in de woestijn wilden gaan kijken. Heel goed geregeld vonden wij.
Toen we anderhalf uur onderweg waren beseften we dat we vergeten waren om naar een soort van carglass te gaan voor de ruit. Maar ach met deze goede wegen zou de ster niet snel groter worden dachten we. Dit bleek later een vergissing te zijn. Het is ons niet helemaal duidelijk wat de Namibiers onder “allemaal goede wegen” bedoelen. Voor ons is het in ieder geval niet 1 asfalt weg door de lengte, 1 door de breedte van het land en de rest allemaal zandbord weg…..Als zo’n zandbord net geschoven is, is het prima. Dit is echter geluk hebben want de afstanden zijn zo groot dat de chauffeur een woonwagen achter de shovel heeft hangen.
We hebben weer heel wat afgerammeld en Wobbel had dus weer aardig wat te lijden en de ster werd groter en groter. Repareren zal niet meer lukken, dat wordt in Kaapstad een nieuwe voorruit.
Duizelig van de herrie en het gehobbel kwamen we s’avonds in een dorpje wat er erg verlaten uit zag. Behalve de benzinepompbediende ( die voor de verandering eens een keer blank was) zagen we geen levende ziel. Op de plaatselijke camping aangekomen moesten we ook echt zoeken naar de manager. Een knusse camping met ook weer elektriciteit en warm water. Het dak van het douche/toilet gebouw was van dun geweven stof zodat je onder het genot van het hete water ook nog van de sterrenhemel kon genieten.
De volgende dag kwamen we bij het eerste punt van bestemming, de rotstekeningen en ingraveringen. Het was een mooie tocht door de bergen alleen onze gids leek er weinig zin in te hebben. Toen we na ongeveer anderhalf uur rond waren geweest gingen we naar de pianorotsen en de verbrande berg. De pianorotsen waren erg apart, de verbrande berg was erg zwart.
Midden in de woestijn was een weer een leuke camping waar de vrouwelijke manager ons
S’ avonds zonder al te best resultaat iets van de klik taal probeerde te leren. Heeft niets met klikken te maken maar met de klanken die een onderdeel van deze taal zijn. Klinkt grappig en is erg ingewikkeld om na te doen. Aangezien ook hier iedereen een mobiele telefoon heeft en er druk gesmsd word vroegen we ons af hoe ze dit deden met de niet bestaande letters. Er blijken 3 verschillende klikklanken te zijn en hier gebruiken ze gewoon *, // en # voor. Heel creatief vonden wij.
We bleven nog een dag in deze regio om de versteende bomen en de White lady te bekijken.
Bij de versteende bomen konden we kiezen uit diverse plaatsen, een van de overheid en meerdere die door verschillende dorpen beheerd werden. De mensen in deze omgeving zijn duidelijk armer als in het centrum van het land en we kozen voor een plek bij een dorpje. We werden door een jongetje rondgeleid die vooral de weg goed wist. Het is heel bijzonder om grote brokken boom van 200 miljoen jaar oud met nerf en al van steen te zien. Op zich ziet het er precies het zelfde uit als een gewone boom en kom je er door te voelen achter dat het steen is geworden.
Na een paar uur rijden richting de volgende bezichtiging stopten we bij een wildernis camping. De receptie was een houten hutje wat ieder moment om leek te kunnen vallen en er was niemand te bekennen. We hadden het gehad voor die dag en parkeerde onze auto dan maar zonder in te checken. Er was niets behalve bomen, doorns, harde wind en resten van iets wat ooit een douche en wc geweest zou kunnen zijn. Wellicht gesloten was onze conclusie, maar het was een mooie plek en faciliteiten hadden we bij ons dus niks aan de hand.
De volgende ochtend stond er een vriendelijke man op ons te wachten die zich voorstelde als Ernst, de manager. Ernst verontschuldigde zich voor de afwezigheid van voorzieningen en vertelde dat een aantal weken ervoor een aantal Olifanten de boel met de grond gelijk gemaakt hadden. Aan de verse sporen zagen we dat er die nacht ook een geweest was. Gelukkig was Wobbel het omduwen niet waard geweest! Ernst zei dat we uiteraard niets hoefde te betalen voor de nacht. We nodigden de vriendelijke Namibiër uit voor het ontbijt en kregen veel te horen over het leven in de woestijn.
Daarna vertrokken we naar de White lady, een rotstekening van 6000 jaar oud die helemaal geen vrouw maar een man blijkt voor te stellen. De tour was echter erg interessant mede dankzij het feit dat we dit keer een heel enthousiaste gids hadden. Dave vertelde ons behalve over de vele tekeningen die we tegen kwamen, ook alles over elke plant en elke vogel die op ons pad kwam. Uiteindelijk deden wij 5 uur over de normaal 2 uur durende tocht zodat we tegen sluitingstijd terug kwamen. Het vijftallige personeel moest na een lange dag in de hete woestijn ook nog eens 3 km lopen door het zand. We hadden het met ze te doen en laadde Wobbel vol.
Na al deze afstanden rijden en de wandeltochten in de hete zon had zij ondertussen toch wel erg behoefte aan een duik in de zee en lui aan het strand liggen. In de Lonley planet hadden we gelezen dat Swakopmund een sfeervolle plaats aan zee is. Het zou aan een Duitse stad doen denken waarbij een beeld van bijvoorbeeld Kassel in ons hoofd hadden. Daarna toe was het nog wel een dag heen en weer schudden over de weg. Ongeveer 70 km ervandaan hoorde we een heel vreemd geluid van onder komen. De stabilisator van de aandrijfas die we in Kameroen hadden vervangen was helemaal losgescheurd. En weer waren we erg blij dat hij alle oude onderdelen bewaard. Deze was uiteraard ook half kapot maar zou het met een beetje geluk tot de Mercedes garage in Walvisbaai redden. Na anderhalf uur sleutelen konden we weer verder. Nog geen 5 minuten later stond er een auto met pech langs de kant met een aantal vrouwen en kinderen en 1 man. We stopten om te kijken of we konden helpen. Deze man had geen materiaal om zijn auto te repareren en we gaven hem een lift naar de volgende stad. Onderweg bleek dat onze lifter uit Swakopmund kwam en vertelde ons dat het daar erg koud was. Nu zijn we geneigd om te denken dat het begrip koud voor een Afrikaan niet hoeft te betekenen dat wij het niet warm vinden. In dit geval was het helaas niet zo. In plaats van de bikini en zwembroek haalden we truien en het dekbed uit de kast! En behalve dat was er naar onze mening niks sfeervols aan Swakopmund te ontdekken. De gebouwen zagen er allemaal spiksplinternieuw uit en stonden aan brede wegen.
Op de camping kwamen we een Belg met zijn Duitse vriendin tegen waarmee we direct een klik hadden. Met zijn vieren maakten we een braai (Afrikaans voor BBQ) en hielden onszelf direct warm bij het vuur. Later op de avond kwamen er nog 3 Duitse jongelui bij die 4 maanden in Botswana naar de universiteit waren geweest voor een uitwisselingsprogramma. Een avond vol leuke verhalen en nuttige tips.
Aangezien we toch niet aan het strand gingen liggen besloten we direct door te gaan naar Walvisbaai, 32 km verderop, om onderdelen voor Wobbel te kopen. De 3 Duitsers waren backpackers en wilden een auto huren omdat er geen openbaar vervoer was.In Namibië en Zuid Afrika was het vakantietijd en er was geen auto meer te krijgen. We boden ze een lift aan naar Walvisbaai waar ze het opnieuw wilde proberen. Het doel was Sossusvlei, in de woestijn waar de duinen om de minuten van kleur veranderen. Wij wilden daar ook heen maar eerst moest onze auto weer gerepareerd worden.
Bij de Mercedes garage aangekomen kwamen we er achter dat de garage er beter georganiseerd uitziet dan het in werkelijkheid is. De V-snaar was er verbazingwekkend genoeg nog niet, werd ons na diverse telefoontjes naar Windhoek verteld. Het zou nog een paar dagen duren omdat het opgestuurd zou moeten worden. Wel was het mogelijk als we hem nog een keer betaalden hij naar Keetmanshoop gestuurd zou worden. Gelukkig hadden ze wel een nieuwe stabilisator voor de aandrijfas op voorraad. Na overleg besloten we met de V-snaar te gokken dat we Kaapstad ermee redden want Walvisbaai was niet bepaald een plek waar we lang wilden blijven.
Uiteindelijk reden we een dag later met de Duitse Cristiaan, Carmen en Nicole richting Sossusvlei. Het was verder dan we dachten en met de wasbord weg en de wind tegen gingen we niet erg hard. Er was een stadje onderweg, Solitaire, waar we voor de nacht naar toe gingen. Op de kaart leek het een stadje maar de naam had ons kunnen waarschuwen. Het was eigenlijk alleen een Camping en Logde met een klein winkeltje. Het leek alsof we in een Westernfilm beland waren. Hele oude Amerikaansachtige autowrakken, veel cactussen en het winkeltje was ook niet bepaald van deze tijd, op een niet Afrikaanse manier.
De jonge lifters waren een aangenaam gezelschap met hun droge gevoel voor humor. Ondanks dat we uitgeput waren gingen we veel te laat naar bed.
Toen we de volgende dag weg wilde rijden kwam er een Nederlandse naar ons toe die Wobbel van onze site herkende. Dit was een grappige ervaring om zo aangesproken te worden door mensen die je helemaal niet kent. Het was een erg leuk stel en in de volgende dagen kwamen we ze nog regelmatig tegen omdat ze dezelfde punten bezochten als wij.
Op de camping in Sossusvlei vierden we het feit dat we een jaar weg waren en Sinterklaas met een BBQ. Met uiteraard op de achtergrond de Dijk en andere Nederlandstalige muziek.
Toch een moment om even bij stil te staan. Het jaar is voor ons voorbij gevlogen terwijl we tegelijkertijd ervaringen voor een heel mensenleven hebben opgedaan. Natuurlijk zijn er dingen en vooral mensen die we gemist hebben het afgelopen jaar wat soms erg moeilijk is.
En zouden we zo nu en dan willen dat we behang hadden genomen zodat de één de ander er achter kan plakken.
Het overheersende gevoel is echter vooral dat we onze droom aan het waar maken zijn. We zijn gelukkig met alle nieuwe ervaringen die we opdoen, mooie dingen die we zien, de vele vriendelijke mensen die we onderweg ontmoeten en de duizenden brede glimlachen die we kregen . We denken dan ook dat we nog lang niet uitgereisd zijn.
Dus we vieren het met een goed gevoel, jammer genoeg niet met dezelfde mensen als vorig jaar, maar we hebben wel goed gezelschap bij ons om een feestje te bouwen. De volgende ochtend willen we zonsopgang zien in de “hoge duinen” woestijn zodat we het niet te laat maken.
Het was de moeite van het vroege opstaan en het lopen door het mulle zand waard. De zon speelde met de hoge zandduinen en de kleuren waren prachtig. Omdat wij al meerdere keren door de Sahara waren gereden was het niet helemaal nieuw maar het blijft mooi.
Volgens de verhalen is Sossusvlei de toeristische trekpleister van Namibië. Dit wetende maakt het wel een beetje vreemd dat er absoluut niet te komen is met openbaar vervoer. Behalve dat er heel veel lodges en campings het woord “backpackers” in hun naam hebben zitten, is dit land absoluut niet op rugzaktoeristen ingesteld.
De 3 lifters bleven dus nog even bij ons, we lieten ze niet in de woestijn achter zonder mogelijkheden om weg te komen. We begonnen al een beetje aan de jongelui gehecht te raken dus het was absoluut geen straf om ze mee te nemen naar de doorgaande weg 300 km verderop. Onderweg deden ze de afwas voor ons en toen we een lekke band kregen schoten ze ook te als vanzelf te hulp. Best handig van die gratis huishulpjes.
Na vijf gezellig dag namen we afscheid ondanks dat we dezelfde kant op gingen. Wij wilden even een dag of wat niet rijden en hun hadden beperkte tijd voor hun vakantie.
We namen een dag om lekker uit te slapen, de stof uit onze kleren te wassen en wat te luieren in Keetmanshoop. De steden lijken op de kaart heel wat, in werkelijkheid is er behalve het bezoeken van een supermarkt nauwelijks wat te doen. Ook het creditkaartje voor internet wat we in Windhoek hebben gekocht is verspild geld geweest. Volgens de verkoopster konden we dat in heel Namibië gebruiken en waren er overal hotspot. Net even niet als wij er zijn….de voor ons ondertussen vertrouwde stroomstoringen zijn ook in dit redelijk Europees lijkende Namibië orde van de dag.
Hier hoorden we van iedereen dat Zuid Afrika echt net Europa is. Wij kunnen ons nauwelijks voorstellen dat het er nog Europeser uitziet in de steden als in Namibië. Maar misschien betekent het wel dat alles daar wel werkt.
Namibië was voor ons een land met geweldig mooie Afrikaanse natuur; savanne, bergen en woestijn die elkaar steeds afwisselen. De sfeer in het land kunnen we moeilijk peilen met al die verschillende stammen die allemaal op hun eigen eilandje lijken te leven. Misschien komen we er nog terug. Nu zijn we in Zuid Afrika en rijden richting Kaapstad om 10 dagen rond te trekken met Ronald, Marjan, Mike en Jim Baarslag en ondertussen kerst en zijn verjaardag te vieren. We zijn ervan overtuigd dat het ook dit jaar weer een gezellige kerst worden.

WIJ WENSEN JULLIE OOK ALLEMAAL HELE FIJNE FEESTDAGEN!!!!