Heet Mozambique en stortbuien in Zuid Afrika

Na onze stop in Zavora besloten we niet verder dan Tofo te gaan in Mozambique. Vanwege de combinatie van het slechte wegdek en Wobbels versleten stuurstang leek het ons niet verstandig om heel veel te rijden tot we de nieuwe onderdelen hadden.
Van heel veel mensen hadden we gehoord dat Tofo de mooiste plaats in Zuid Mozambique was en we waren dan ook erg benieuwd. We kwamen op een camping aan het strand. Om onduidelijke redenen hadden ze daar vlak bij de ingang een overkapping gespannen waar wij helaas niet onderdoor konden. Hierdoor kwamen we valkbij de werkplaats van het personeel te staan wat wel wat onrustig was omdat deze mensen niet echt een praatje met ons wilde maken maar ons wel steeds aanstaarde. Als we zaten te ontbijten lagen ze op een rijtje in het zand te kijken hoe wij onze boterham naar binnenwerkte. Op 2 minuten loopafstand konden we echter in een strandstoel van de oceaan genieten.
Het was een leuk dorpje aan het strand, toch hadden we er na alle verhalen iets meer van verwacht. Op zijn minst palmbomen op het strand en we begrepen ook niet goed hoe het kwam dat we die overal zagen behalve op het strand…
In Tofo ontmoetten we erg veel leuke reizigers, zoals Jannie en Ruud waar we twee nachten tot 4 uur s’nachts mee kletsten over Nederland, reizen en toekomstdromen.
En we ontmoetten Josh die vaak onze vage plannen voor de dag door de war stuurde omdat we uren zaten te kletsen. Later kwam ook zijn vriend Ben waarna we met z’n vieren steeds opnieuw een plan bedachten. Na een aantal dagen van zonnen, lezen en kletsen gingen wij weer duiken. Bij de duikschool kregen we te horen dat we meer kans zouden hebben om walvishaaien te zien als we een snorkeltocht zouden doen. Aangezien we graag onze duikkunsten wilden bijspijkeren besloten we beiden te doen. Zij hoopte dat het deze keer met duiken wel zou lukken en hij had er vooral veel zin in. Met een klein groepje op de boot schoten we over het water en schrokken we op van een heel hard gesis. Dit bleek de luchtfles van een van de deelnemers te zijn. Het werd direct gerepareerd maar had toch wel invloed op zijn gevoel van veiligheid. Eenmaal op de duikplek aangekomen ging de duikinstructeur heel langzaam met haar naar beneden zodat ze rustig de tijd had om haar oren te klaren en dit ging dan ook perfect. Nu waren de rollen omgedraaid en was zij degene die zich op de bodem afvroeg waar hij gebleven was. Ondertussen kreeg hij aan de oppervlakte in de gaten dat zijn duikvest lekte en ging weer terug naar de boot. Ook dit werd direct gerepareerd en hij deed nog een poging om naar de bodem af te zakken. Dit lukte niet omdat hij te weinig lood bij zich had maar ondertussen was hem het lood wel in de schoenen gezakt. Hij zag het niet meer zitten omdat hij geen vertrouwen had in de duikspullen en misselijk van het zeewater klom hij de boot in voor de rest van het uitstapje.
De volgende dag gingen we met een grote groep op Oceaan safari in de hoop walvishaaien te zien. Al snel kwam er een in zicht en doken we met onze snorkels en flippers het water in.
Een onbeschrijfelijke ervaring om naast zo’n 6 to7 meter lange vis te zwemmen. Deze haaien eten plankton en zijn geheel ongevaarlijk. Toch ging er behoorlijk wat adrenaline door ons heen kijkend naar de grote bek en lange staart. Het leek er bijna op of de Walvishaai ons gezelschap wel prettig vond want we konden ongeveer een half uur rustig naast het gevaarte blijven zwemmen. Als er iemand moe was kon er op de boot even uitgerust worden om vervolgens weer voor de Haai het water in te springen. Alleen dit al maakte de trip naar Mozambique meer dan waard!!!
Op de markt en in de restaurants was er heel goedkoop lekkere verse vis te krijgen. De stoere mannen wilden echter zelf een avondmaal bij elkaar vissen en zochten visgerei bij elkaar.
Uiteraard moest er ook een koelbox met biertjes mee en zo vermaakten ze zich prima. Toen zij op het eind van de dag ging kijken werd wel snel duidelijk dat we toch een restaurantje moesten bezoeken want vis was er niet gevangen.
Na een weekje waren we weer toe aan verandering van omgeving en gingen we langzaam weer terug richting Zuid Afrika. Josh en Ben reden nog een paar dagen met ons mee en ontpopte zich als prima huishulpjes.
We gingen naar Quissico waar een mooi eilandje tussen een meer en de oceaan in ligt.
De camping/logde was nog in aanbouw en we waren de enige gasten. Deze plek was duidelijk nog niet veel door toeristen bezocht. De mensen waren hier veel vriendelijker dan in het toeristische Tofo. Het meer was mooi helderblauw en een lekkere temperatuur. Alleen was het een beetje jammer dat we zo’n 40meter door het water moesten voordat het diep genoeg was om in te zwemmen..
Iets verder op het eiland bleek een Nederlander ook druk bezig te zijn met een lodge te bouwen in samenwerking met de communiteit en we gingen een kijkje nemen. Ondanks dat het nog niet klaar was konden we in onze gedachten allerlei gasten daar rond zien lopen. Werkelijk een fantastische plek met erg leuke hutjes om in te overnachten. Niels leidde ons rond en vertelde over zijn grootste plannen met het eiland.
Wij genoten hier van de enorme rust wat heerlijk was na de drukte in Tofo.
De volgende stop was een camping waar we op de heenweg ook even gestopt waren. Het was toen echter zo heet geweest dat we perse wilden zwemmen. Dat ging toen daar niet omdat het zwembad werd schoongemaakt. We hadden beloofd terug te komen, waar we nogal spijt van kregen. Nadat we zonder problemen de camping s’avonds waren opgereden gingen we er de volgende dag weer af. Er hing echter een elektriciteitkabel en ondanks dat de medewerkers aanwijzingen gaven beef deze kabel achter de zonnepanelen hangen en schoot los. De personeelsleden leken direct nogal in paniek en belden de manager. Wij moesten wachten tot die kwam werd ons gezegd. Josh en Ben zouden die ochtend een andere kant op gaan en we waren net bezig afscheid te nemen toen de manager er aan kwam scheuren.
Deze deelde ons direct mede dat het ons 50 euro zou gaan kosten voor de kabel. Hier waren we nogal verbaasd over want de kabel zat alleen maar los en hij kon dit gemakkelijk repareren.
De manager werd erg onvriendelijk en luisterde totaal niet naar wat we zeiden. Hij ging daarom maar aan de slag om de kabel weer vast te maken maar hier was de manager niet tevreden mee. We moesten betalen anders zou de politie erbij gehaald worden. In eerste instantie dachten we, laat maar komen. Ondertussen had een van de andere medewerkers tegen Josh en Ben verteld dat de manager nogal belangrijk was in het dorp en dat ze politie aan zijn kant zou staan. Met een beetje pech zouden we 2 weken de gevangenis in moeten in afwachting van een rechtszaak. Uiteindelijk hebben we maar betaald om er vanaf te zijn. Niet echt een leuke afsluiting van ons bezoek aan Mozambique… .
We reden naar de grens waar we zonder vragen een nieuwe verblijfsvergunning voor 3 maanden voor Zuid Afrika kregen. Voordat we naar Nelspruit terug gingen bezochten we het Krugerpark een paar dagen. Dit hadden we niet goed uitgekiend want het bleek vakantie te zijn in Zuid Afrika dus behoorlijk druk. We hadden geluk dat we nog een plekje op de overvolle camping konden vinden. De eerste dag zagen we dan eindelijk een luipaard. Verscholen tussen de bladeren op verrekijker afstand, maar toch een luipaard!
Het grote nadeel van Kruger in deze tijd is ook dat het gras nogal hoog was en het struikgewas dicht zodat het erg moeilijk was om dieren te spotten. Vergeleken bij de andere parken hebben we hier vrij weinig kunnen. Nu blijft het natuurlijk altijd een beetje geluk hebben in natuurparken en we raken overduidelijk verwend na alles wat we al gezien hebben.
Omdat de stuurstang meer afwijking begon te vertonen lieten we het noordelijke gedeelte van Krugerpark even voor wat het was om misschien later terug te komen.
Via Sabie wilden we terug naar Nelspruit rijden om naar de garage terug te gaan. Deze omgeving is bergachtig met veel rivieren en watervallen. Helaas was het er ook erg regenachtig zodat de uitzichten wat minder spectaculair waren. We belden naar de garage en hoorden dat we tot na de Pasen moesten wachten. In de tussentijd vermaakten we ons prima bij Billy Bongo Backpackers in Sabie. Net de ene dag de zon weer scheen hadden we een tubing afspraak gemaakt. De jongen die dit regelde was nog maar net voor zichzelf begonnen en gebruikte vrachtwagen binnenbanden. Werkt prima alleen een beetje te groot voor haar zodat het peddelen niet al te makkelijk ging. De rivier was een stukje wilder dan de vorige keer dat we dit gedaan hadden wat het erg spannend maakte.
De paasdagen kwam de regen weer naar beneden storten zodat we binnen bleven en ons vermaakte met boeken en films.
Eenmaal in Nelspruit zat de stuurstang en de nieuwe remkabels er in een halve dag op en reden we vol goede moed weer richting Graskop. De zon scheen en we hoopten nu een mooi uitzicht te hebben bij “Gods Window”. Toen we het bergachtige gebied inkwamen rijden was het al snel weer grijs en zaten we met ons hoofd in de wolken. Wat op zich een heel lekker gevoel kan zijn maar je ziet niks.
In de hoop dat de weersvoorspelling kloppen en het opklaart blijven we hier nog even rondhangen zodat we optimaal van dit prachtige stukje natuur kunnen genieten.