Het waren twee fantastische maanden

Wat was het fijn om weer als vanouds lekker bij te kletsen met familie en vrienden en voor even weer van dichtbij onderdeel van hun levens te zijn.
Hiervan hebben we genoten en van alle verwachtte en onverwachtte ontmoetingen met mensen uit Nederland.

De eerste helft van ons verblijf stonden we nog in de Afrikaanse modus en hadden we het gevoel dat we zeeën van tijd hadden. Zij functioneerde als oppas moeder voor haar twee neefjes terwijl haar schoonzus herstelde van een operatie. Buiten dat ze er erg van heeft genoten is het haar ook duidelijk geworden dat moeder zijn een drukke fulltime baan is.
Hij kon zijn overtollige energie kwijt in verschillende tuinen waar nog wat achterstallig snoeiwerk lag of straatjes gelegd moesten worden. Beiden hadden we het prima naar onze zin met onze bezigheden.
Het voelde van de ene kant heel gewoon om in Nederland rond te lopen. De mensen en hun huizen waren heel vertrouwd, zelfs bij degene die verhuisd waren in onze afwezigheid.
Soms voelde het bijna alsof we niet weggeweest waren. Aan de andere kant was de Nederlandse gejaagdheid om ons heen erg wennen na zolang in een heeeel rustig tempo leven.
Toch maakte iedereen tijd voor ons en we voelden ons erg welkom. De deur stond overal ver open en we zaten nooit verlegen om een slaapplek.
We keken ook onze ogen uit wat betreft de voetbalgekte. In Zuid Afrika werd er veel over gesproken en hing er regelmatig een reclamebord maar daar hield het wel mee op.
In Nederland kwam overal het felle oranje op ons af in vele vormen.
En natuurlijk deden we zoveel mogelijk dingen die we onderweg niet kunnen doen.
Hij kreeg geen genoeg van frikadellen speciaal en zij heeft vast voor een jaar vooruit bamischijven verorberd.
Om zoveel mogelijk vrienden te zien hadden we een Amerikaans feestje op de camping gepland halverwege ons verblijf in Nederland. Dit was een gezellig zooitje waarbij een aantal mensen s’middags zelfs sportief werden en s’avonds ging de BBQ aan.
De rest van de dagen dat we op deze kleine boerderij camping stonden kregen we elke dag spontaan aanloop, wat we erg gezellig vonden.
Daarna ging de tijd waanzinnig snel en kwamen we er niet onderuit om een redelijk strakke planning te maken. Wie ons een beetje kent weet dat we dol op festivals zijn en het seizoen was weer begonnen. Tussen Mundial, Parkpop en Werchter door gingen we varen over de maas, bezochten we het casino (wat ons aardig wat geld opleverde), en deden we meer leuke dingen met familie en vrienden.
Met de festivals hadden we geluk met het weer en verkeerde we in prima gezelschap. Onze lachspieren zijn weer flink getraind.
En ineens was het weer tijd om te vertrekken. Twee maanden leek lang voordat we kwamen maar de tijd glipte door onze vingers zodat we uiteindelijk toch niet alles hebben gedaan wat we wilden en niet met iedereen voldoende tijd hebben doorgebracht.
We maakten ons klaar om weer naar huis te gaan, naar onze Wobbel.
Het moment van afscheid nemen brak aan en ook deze keer was dit niet makkelijk.
Ondanks dat Nederland ons land niet meer is hebben we ons op vele plekken in Nederland erg thuis gevoeld! Dank jullie wel daarvoor!!!
Met meer dan we gekomen waren vertrokken we naar schiphol. De reis begon niet helemaal soepel. Er stond een file richting Amsterdam zodat we besloten vanuit Baarn met de trein te gaan. Deze ging echter niet omdat er op het traject iemand voor de trein gesprongen was. Zus Barbara bracht ons naar het station in Utrecht waar we nog net voordat de deuren dicht gingen in de trein naar Schiphol konden springen. Daar aangekomen moesten we nog een pakket in laten pakken. Van de jongens daar kregen we te horen dat er erg streng naar gewicht werd gekeken en dat er zelfs bij 1 kilo te veel 100 euro betaald moest worden. Wij hadden er 6 te veel. Omdat we niets konden bedenken wat we achter wilde laten besloten we maar af te wachten wat er zou gebeuren. De dame bij de incheckbalie was echter zo bezig met het feit dat we geen retourticket hadden dat ze niet eens naar de weegschaal keek. Er werd ons verteld dat er in Zuid Afrika waarschijnlijk problemen zouden ontstaan omdat we niet konden aantonen dat we weer weg zouden gaan. Uiteindelijk konden we door naar het vliegtuig waar we nog 3 kwartier aan de grond stonden.
Ook in Parijs hadden we vertraging, dit keer anderhalf uur. We maakten ons een klein beetje zorgen over het feit dat we nog maar weinig tijd in Johannesburg over zouden hebben om onze bus te halen. Zeker als er problemen zouden zijn met ons paspoort en wellicht ook met de bagage. Dit bleek allemaal niet het geval, zonder ook maar iets te vragen kregen we weer een verblijfsvergunning voor 3 maanden en binnen een kwartier kwamen onze koffers over de band rollen. Uiteindelijk moesten wij op de bus wachten.
De eigenaar van de backpacker waar Wobbel stond zou ons in Nelspruit ophalen, maar helaas was de auto stuk. We wilden toch heel graag dezelfde dag doorreizen naar Wobbel en besloten met het openbaar vervoer verder te gaan.
Na een reis van totaal 25 uur werden we warm ontvangen door Billy en konden we met eigen ogen zien dat Wobbel niets geleden had. Op wat vogelpoep aan de buitenkant na zag ons huisje eruit om door een ringetje te halen.
Het weer is veel beter dan we verwachtte, ongeveer 18 graden met een zonnetje voelt toch niet echt als hartje winter.
En ook hier voelde het heel snel weer vertrouwd, bijna alsof we niet weggeweest waren. Bijna, niet helemaal want we hebben erg veel mooie herinneringen erbij van de afgelopen twee maanden!!
Gelukkig hebben we de foto’s nog…..(alhoewel haar camera op veel momenten dienst weigerde dus als er nog meer foto’s zijn houden wij ons aanbevolen).