Vriendelijk maar leeg Zimbabwe

Na een aantal gezellige dagen bij Billy Bongo’s reden we via Krüger richting Zimbabwe. Echt heel veel zagen we niet in het noorden van het park maar we pikten toch nog even een luipaard mee. En dat zonder dat we de wekker ervoor hadden gezet!
Op de wegenkaart zagen we dat er in een noordelijke uithoek van Zuid Afrika Dinosaurus voetsporen waren. Hiervoor wilden we wel een stuk omrijden. Toen we het park waar ze te zien zouden zijn eindelijk gevonden hadden, bleek helaas dat het nog niet voor publiek toegankelijk was. Op een hele knusse camping in het bos kwamen we Mandy en Teun tegen die we bij Billy ook al ontmoet hadden. De leuke avond bij een kampvuurtje maakte de omweg toch nog de moeite waard.
Omdat we bij voorkeur s’ochtends de grens overgaan zochten we een overnachtingplaats in het laatste stadje voor de grens. We volgden de borden camping maar we hadden pech. Ondanks dat er meerdere grote borden stonden bleek de camping al 6 jaar gesloten te zijn. We konden wel een huisje huren. Aangezien we net ruim twee maanden van ons eigen huisje gescheiden waren geweest voelde we hier weinig voor en besloten door te rijden naar de grens. Op zich was het een eenvoudige grensovergang, het duurde alleen erg lang vanwege de lange rijen en het feit dat de beambte regelmatig het loket alleen liet. Toen we ons carnet afgestempeld hadden en zonder veel vragen een visum voor een half jaar in ons paspoort hadden, reden we richting uitgang. Het gevoel voor humor van de Zimbabwanen (wat we later nog vaak gemerkt hebben)werd hier direct duidelijk. Toen zij aan de bewaker vroeg wat deze van ons nodig had kwam het vlotte antwoord “jullie autosleutels en al jullie geld”. Toen de bewaker echt ging kijken naar wat nodig was bleek dat we nog een stempeltje te kort kwamen. Het stempeltje met betrekking tot controle van onze auto… De vriendelijke man vertelde ons waar we heen moesten en zo kwamen we weer terecht bij een loket zonder beambte. Na een hele poos wachten zette deze eerst een stempel en wierp daarna een heel vluchtige blik in Wobbel. Tegen de tijd dat we er eindelijk weg konden begon de schemer al te vallen. We stopten bij de eerste de beste vrachtwagenstop voor de nacht. Dit was een officiële overnachtingplaats waar de bewaker ons, enigszins verast vanwege onze huidskleur, inschreef onder bedrijfsnaam Wobbel. Onze eerste kennismaking met Zimbabwe voelde goed, de mensen waren allemaal erg vriendelijk.
Na een wat onrustige nacht vanwege de herrie reden we naar ons eerste doel; Great Zimbabwe.
Onderweg werden we aangehouden door de politie. Waarom we geen witte reflector strippen voorop onze auto hadden.. Nou omdat er gele opzitten was ons antwoord. De agent gaf aan dat het in Zimbabwe verplicht is om witte te hebben. Hij ging met betreffende agent in discussie en merkte ondertussen op dat minstens de helft van de passerende auto’s ook geen witte reflectorenstrips had. Toch vond de agent dat we 20 dollar moesten betalen. Hij gaf aan dat we voor dat geld wel mee naar het bureau zouden gaan om met de chef te spreken. De agent vond het opeens ook allemaal maar onzin en we mochten doorrijden met onze gele reflectorstrips.
Begin van de middag hadden we na wat gezoek Great Zimabwe gevonden.
Dit is een plek waar oude ruines te vinden zijn van de koningsverblijven uit 1240. We kregen een gids, genaamd Linda, mee om alles te bezichtigen. Linda was erg enthousiast en wist veel te vertellen over de geschiedenis. De koning woonde op de berg en zijn 200 vrouwen in het dal. De eerste vrouw had een enorme ruimte ter beschikking terwijl de andere 199 het gezamenlijk met ¼ van dezelfde oppervlakte moesten doen. Nu werd er in die tijd nog niet geschreven dus het is uiteraard maar de vraag in hoeverre de mondelinge verhalen kloppen met de werkelijkheid. Het geheel was zeker erg interessant en we waren vooral erg onder de indruk van de bouwstijl. Het is ook de trots van Zimbabwe want na de onafhankelijkheid is de naam van het land hiervan afgeleid en de ruines komen terug in het wapen op de vlag.
We hadden ons aardig ingelezen in Zimbabwe waarbij we ontdekten dat er niet heel veel te zien was naast Great Zimbabwe en de Victoria Falls. Ook navraag bij mensen leverden geen andere dingen op. Zij was wel een beetje nieuwsgierig naar het paleis van Mugabe waar ze foto’s van gezien had. Zo patserig dat het gigantisch misplaatst is in een land waar de bevolking het financieel gezien erg slecht heeft.. Maar bij dit paleis zouden we toch niet dicht in de buurt kunnen komen, dus we lieten Harare rechts liggen en koersten richting Victoria Falls.
De afstand was 700km en dus niet geschikt om in een dag te rijden voor ons. We begonnen aan een kaarsrechte weg naar Bulawayo en genoten het eerste uur van de omgeving. Daarna werd het toch wel een beetje saai. Zimbabwe is erg dun bevolkt met zijn 10 miljoen inwoners op 390.580 vierkante kilometer. Onderweg kwamen we dan ook nauwelijks dorpjes tegen en een paserende auto of tegenligger was al afwisseling. Af en toe moesten we stoppen voor een politie barrière. Geen van hen begon meer over de reflectorstrips. De agenten wilden alleen het rijbewijs zien en weten of we het naar ons zin hadden. Zij kreeg zelfs van een agent een takje vol met bloemen in haar hand gedrukt.
Tijdens deze stops was het grappig om te zien dat de agenten vaak in de war waren vanwege het feit dat het stuur bij ons aan de andere kant zit. Eenmaal werd er zelfs aan haar gevraagd waarom ze zijn rijbewijs en niet die van haar zelf gaf. Naar binnen kijkend viel het de agent helemaal niet op dat op dat moment hij degene was die reed. Terwijl het stuur van Wobbel nu niet bepaald klein te noemen is.
Na een lange dag rijden kwamen we een beetje gaar aan in Bulawayo. We gingen wat drinken bij een sportcafé naast de camping en dit zag er voor een sportcafé erg luxe uit.
S ávonds zou er een bandje spelen en hij voelde er wel voor om te gaan kijken. Zij was moe en bleef lekker thuis terwijl hij de avond vol kletste met vriendelijke Zimbabwenaren.
Omdat we niet graag dagen achter elkaar alleen maar rijden bleven we twee nachten in Bulawayo. Een redelijk smerige stad waar nog net te zien is dat het ooit luxe geweest is. Mooie brede voetpaden waar we echter continue uit moesten kijken dat we niet struikelden over uitstekend beton of gaten. Grote supermarkten met vooral vele lege schappen en parkeermeters waarvan er niet één meer heel van was.
De rit naar Victoria Falls was weer lang en saai. Eigenlijk waren we niet van plan om dit in één dag te rijden maar nergens onderweg was een plek om te overnachten. We kwamen een bord met camping tegen. Toen we er naar binnen gingen bleken er alleen werklui in tentjes te wonen en die leken niet echt op ons gezelschap te wachten. Dus uiteindelijk kwamen we na een hele dag rijden in Victoria Falls aan. Een van de beroemdste plekjes van Afrika vanwege de watervallen maar een stadje van niks. Ook hier was de vergane glorie duidelijk te proeven toen we door de straten reden. De bewoners zijn echter optimistisch omdat de toeristen weer in grote getalen komen. Ook toen wij er waren zag het er wit van de mensen.
Wat wij wel bijzonder vonden was dat er midden in het dorp regelmatig olifantenpoep te zien is. Van een bewoner hoorden we dat de kans groot is dat je olifanten tegenkomt bij een nachtelijke wandeling. Toch anders dan in een natuurpark.
De backpackers waar we onze Wobbel voor een aantal nachten wilden stallen zag er erg leuk uit. We ontmoetten Steve en Mark die hun auto vanuit Australië hebben laten overschepen en net zijn begonnen aan een lange reis door Oost Afrika. Met hen beleefden we drie erg gezellige dagen. In de bar bij de backpackers waren elke dag optredens en er zat een heel bijzondere bij. Een groep jonge kinderen maakte echt mooie muziek met autoveren en oude oliedrums terwijl een aantal anderen een ontzettend swingende dansshow weggaf.
De watervallen waren zonder meer indrukwekkend, twee kilometer breed stort het water met oorverdovend lawaai naar beneden. Na één kilometer hierlangs gewandeld te hebben begrepen we wel goed waarom er bij de ingang regencapes verkocht werden. En voelden we ons niet erg slim dat we de onze werkloos in Wobbel hadden liggen. Tot op ons ondergoed waren we nat van het water wat als harde regen van de watervallen afkomt. Het was een bewolkte dag wat het zicht helaas nogal belemmerde en onze doorweekte kleren niet droogde. Maar ondanks dit was het bezoek meer dan de moeite waard.
Er is van alles te doen rondom de watervallen zoals raften en helicopter vluchten. De prijzen hiervoor zijn wat ons betreft echter zo hoog dat we niets van dit alles gedaan hebben. We gaan ook nog naar Livingstone wat in Zambia aan de watervallen grenst en waar dit soort activiteiten goedkoper schijnt te zijn, dus we krijgen nog een herkansing.
Eerst gaan we een lus maken door Botswana en de Caprivi strook in Namibië. Eigenlijk hadden we beiden het gevoel erg kort in dit vriendelijke Zimbabwe te zijn maar tegelijkertijd hebben we alles gezien wat voor ons interessant lijkt. Dus we vertrokken naar Botswana waar de grensovergang in een half uur gefikst was. Vanwege de mond en klauwenzeer moeten wij en Wobbel door een voetenbadje voordat we welkom zijn in dit land.
Tot nu toe hebben we weinig anders in Botswana gedaan dan erdoorheen rijden. Het heeft een aantal mooie natuurparken maar het feit dat de prijzen veel hoger zijn dan in Zuid Afrika samen met het gegeven dat we al in erg veel natuurparken zijn geweest, maakt dat we eromheen rijden. Het leuke in Botswana is dat er buiten de natuurparken om gewoon langs de kant van de weg ook heel veel dieren te zien zijn.
We zijn nog niet halverwege in het land dus wie weet wat we allemaal nog tegen komen…………..