Luxe in Malawi

Luxe verblijf in Malawi

Na nog een paar regenachtige rustige weken op lukwe was het tijd om te vertrekken. Daarvoor hadden we de zon nodig om de weg te drogen en Auke om ons de oprit op te trekken. Op een zondag ochtend deed de naam van de dag zichzelf eer aan en namen we met gemengde gevoelens afscheid van ons tijdelijk ‘thuis’. Na vier maanden waren we helemaal vertrouwd geraakt met deze schitterende plek. Maar het was ook goed om te vertrekken, het slechte weer en gebrek aan gasten maakte het soms wat saai op de berg. We hebben een mooie tijd gehad en veel geleerd over werken met Malawianen en over onszelf. Vol energie om weer te gaan reizen vertrokken we richting Rumphi. De onverharde weg door de bergen heen is met droog weer goed te doen voor Wobbel. Als het veel regent veranderd het echter in een grote modderpoel. En sommige van deze modderpoelen drogen wat langzamer dan andere. Zo kwamen we na 11 km ondanks het droge weer toch flink vast te zitten. Wobbel hing helemaal schuin weggezakt tegen de bergwand aan. Het zag er indrukwekkend uit en zij wilde dit graag vastleggen. Wobbel was echter zo diep gezakt dat we de deur naar het woongedeelte, waar de camara lag, niet open konden maken. We hadden nog maar net de mogelijkheden om eruit te komen bekeken toen de zon plaats maakte voor dike wolken. Zonder waarschuwing kwam het water met bakken de lucht uitvallen. Bij een hutje van een oude vriendelijke man mochten we schuilen tot de bui overdreef. Na een half uurtje miezerde het alleen nog maar en keerde we terug samen met wat lokale jongens. De modderpoel was inmiddels een stuk groter geworden. Maar er moest iets gebeuren want buiten dat Wobbel veel te schuin hing om ons erin te bewegen,laat staan slapen, blokkeerde we ook de hele weg. De groep lokale jongens werd met de minuut groter en uiteindelijk waren we ongeveer met z’n dertigen. Eerst moesten we achteruit om los te komen. Een groep duwde aan de voorkant en een andere groep trok aan de achterkant met touwen. Er kwam maar weinig beweging in en tot ons ongenoegen begon het opnieuw te stort regenen. Hij wilde stoppen en wachten tot de bui over was maar de jongens wilde hier niets van weten. Tot op het bot nat en onder de blubber waren we uiteindelijk zo’n twee uur later los. Aangezien de weg veel te nat was geworden was verder rijden geen optie. We parkeerde Wobbel langs de kant van de weg om te wachten tot het zou drogen. De jongens kwamen uiteraard om een belonging vragen, het liefst kleding en zeep. Hij telden de hoofden en zocht wat spullen bij elkaar terwijl de meute zich om onze bus heen drong. Toen hij eenmaal in de deuropening verscheen duwden ze elkaar bijna plat en vlogen elkaar aan. Heel bizar om te zien hoe redelijk volwassen ogende mannen zich gedragen vanwege een oud t-shirt..
Het was nog vroeg maar doordat de zon niet terug leek te komen en er wel regelmatig regen uit de lucht viel, werd het ons snel duidelijk dat we op 11 kilometer afstand vanwaar we vertrokken waren zouden moeten overnachten. Een groepje kinderen bleef de hele middag bij ons, vragen om vanalles en als we er even genoeg van hadden en de deur sloten werd hier driftig op geklopt. Het was bij lange na niet de eerste keer dat we in een Afrikaans dorpje waren en we zijn hier inmiddels wel aan gewend. Ergens snappen we het ook heel goed. Daar komen wij dan met onze witte huid en meer spullen dan het hele dorp bij elkaar heeft. Dit keer maakte de vermoeiheid echter dat we behoorlijk geirriteerd raakte na een uurtje. Met de deur dicht probeerden we een boek te lezen en ons af te sluiten van wat er zich om ons heen afspeelde. Op een gegeven moment hoorden we een stem van een volwassen vrouw en dachten even opgelucht dat een van de moeders de kinderen kwam halen. Dit bleek echter niet het geval, we hoorden hoe ze de kinderen vertelde hoe ze in het engels ‘ ik heb honger’ moesten zeggen......
Pas toen het helemaal donker was werden we met rust gelaten. Gelukkig bleef het die nacht droog en met het eerste zonlicht besloten we weer een poging te wagen om door de modderpoel heen te komen. Ook nu zakten we weg en zaten we vast maar lang niet zo diep als de dag ervoor. Meteen waren er weer een aantal jongens die hun diensten aanboden. Dit maal werd er van te voren een prijs afgesproken zodat we achteraf geen goede zouden hebben. Binnen een half uur zaten we weer van top tot teen onder de modder maar waren we vrij en al snel kwamen we op een iets betere weg. Een poosje konden we rustig doorrijden totdat we een stilstaande vrachtwagen met kolen midden op de weg tegen kwamen. Deze bleek daar ook overnacht te hebben en er gebeurde weinig. Hij ging een kijkje nemen en vroeg waarom de mannen geen kolen in de moddersporen strooide. Dat vonden ze wel een goed idée, en het bleek te werken zodat de vrachtwagen en ook wij verder konden rijden. De zon scheen volop en de weg bracht verder geen problemen meer , toch waren we beiden opgelucht toen we op het asfalt waren. In anderhalve dag waren 48 hele kilometers opgeschoten. In het stadje Rumphi deden we boodschappen en verwende onszelf voor een nachtje met een leuk huisje waar zij eerder ook met Bianca was geweest. Onder de hete douche schrobden we onze lijven weer schoon en spoelde de vermoeidheid van ons af. Een heerlijk stokbroodje met kaas maakte het feest compleet. En al direct merken we dat het uit de bergen een stuk warmer is en er minder regen valt.
We bleven 2 nachten op deze camping/lodge ‘Matunka’, wat eigenlijk een soort van boerderij is met een school gerund door Nederlanders. Wederom kwamen we bekenden tegen en we verbazen ons erover dat een land aanvoelt als een dorp. Na een dagje van wassen, poetsen en sleutelen rijden we verder naar het noorden langs het meer. Alles wat Noordelijker ligt als Lukwe hebben we nog niet gezien en ondertussen wel veel verhalen over gehoord zodat onze nieuwsgierigheid gewekt is. We komen bij een Zuid Afrikaan die nog druk aan het bouwen is aan zijn lodge ‘Hakuna Matata’. De camping is erg mooi en het sanitaire blok zou zelfs in de westerse wereld hoge punten scoren. Het restaurant en de bar zijn nog niet klaar zodat we s’avonds huiselijkk met de eigenaar, een mederwerkster en 2 andere gasten aan een picknick tafel met minimale verlichting aten. De twee andere gasten waren vanuit Slovenie met de motor naar Afrika gekomen. Een erg leuk stel waar we vrijwel direct een klik mee hadden. We genoten van de dagen waarin we lekker luierden en ook de buren van ‘Chitimba beach’ even opzochten waar de eigenaren ook Nederlands zijn. Zij kwam veel lokale mensen tegen die ze nog kende van haar bezoek met Bianca aan dit plaatsje en versleet wat tijd op de souvenirsmarkt met kletsen. Na drie nachten reden we 50 kilometer verder waar een lodge is van een kennis van Auke . We wilden eigenlijk alleen wat gaan drinken bij ‘Sangilo’ want we hadden gehoord dat de weg te steil voor ons zou zijn. Dus we liepen het laatste stuk en werden enthausiast ontvangen door Mark, de Engelse eigenaar. We waren enorm onder de indruk, via een uit steen gehouwen trap kwamen we uit op een prive strandje aan het meer . Paradijselijk was het eerste woord wat in ons op kwam.
Als we met Mark wat drinken aan de bar en deze ons verteld dat zijn voor die week geplande vakantie niet door kan gaan omdat degene die op de lodge zou passen het af heeft laten weten, kijken wij elkaar als vanzelf even doordringend aan. We weten van elkaar wat we denken en als even later de vraag komt hoeven we daar dan ook geen seconde over na te denken. We spreken met Mark af dat we eerst nog even naar het stadje Karonga gaan en dan terug komen om een paar dagen ingewerkt te worden. We krijgen de glimlach niet meer van ons gezicht die dag. Op zo’n mooi plekkie gratis twee weken verblijven voelt al seen kadootje. En natuurlijk moet er ook gewerkt worden en zal het niet alleen makkelijk worden zoals onze ervaring op Lukwe ons geleerd heeft. Maar ook juist omdat we hiervan geleerd hebben zien we het helemaal zitten.
In Karonga bezoeken we een museum met een dinosauris skelet dat in Malawi gevonden is. Niet volledig orginele botten maar zeker indrukwekkend. We vezekeren Wobbel voor een maand extra en gaan op zoek naar de bed en breakfast een stukje zuidelijker van Karonga waar we het project van Floor en Jan uit Brabant willen bezoeken. We kennen ze niet maar ook over hen hadden we al het een en ander gehoord. Het blijken twee echt gezellige Brabanders te zijn en we voelen ons welkom. Er is ook een camping zodat we de nacht er kunnen doorbrengen om de volgende dag van een rondleiding kunnen genieten. Het project betreft een pre school voor kinderen tot 6 jaar. Er zijn twee klassen en i n de ene zijn de kinderen serieus bezig met het leren herkennen van kleuren als we binnekomen. In de andere wordt er druk gezongen en zijn de kinderen direct afgeleid door ons. Ze hangen aan onze benen en als hij er eentje hoog optilt staan ze binnen de kortste keren in de rij voor deze zweefmolen. Het ziet er allemaal erg goed uit en het wordt gedragen door de mensen uit het dorp. Voor degene die hier graag meer van wil weten: www.flojamalawi.nl . Het is niet ver van Sangilo en we nemen afscheid in de overtuiging dat we elkaar nog wel zullen ontmoeten voordat we uit Malawi vertrekken.
Dan gaan we op weg naar Sangilo en ondanks dat Mark ons ervan overtuigd heeft dat de weg niet te steil is voor Wobbel krijgen we het even spaans benauwd op de helling, waar we recht naar beneden kijken. Op een vlak stukje langs de weg parkeren we en lopen naar beneden om te vragen of we Wobbel wellicht daar of in het dorp kunnen laten staan. Mark vindt het nogal grappig en weet ons uiteindelijk toch om te praten om naar beneden te rijden. Als we weer omhoog gaan zullen we worden getrokken en voor de boodschappen mogen we gebruik maken van een oude landrover. Het naar beneden gaan blijkt inderdaad best mee te vallen, de omgekeerde richting zal op eigen kracht echter nooit gaan lukken. De volgende twee dagen maakt Mark ons wegwijs op de lodge en verteld ons over zijn personeel. Ook hier is het rustig met gasten op het moment en het ziet er niet uit dat dit op korte termijn zal veranderen. Het is laag seizoen en dat is in heel Malawi te merken. De temperatuur is hier heel anders als op de berg. Het is erg heet en de zon schijnt vollop. Er zit wel veel vocht in de lucht zodat we de hele dag zweten maar met de mogelijkheid om regelmatig in het meer te springen is dit goed uit te houden. Op de berg was het net zo schitterend als hier maar op een heel andere manier. We hebben het erg luxe want we mogen in het grote huis van Mark wonen met internet en zelfs een sataliet tv. Als we hier op een avond voor zitten te zappen liggen we helemaal in een deuk als we ineens de TV show te zien krijgen. Gek hoe iets zo gewoons ineens zo ongewoon aanvoelt als je zo ver van Nederland bent. Het op de bank voor de tv zitten is iets wat we nooit hebben gemist, nu het er is kunnen we niet ontkennen dat we het even heerlijk vinden. Meestal begint het echter s’ avonds flink te onweren en te stortregenen zodat het signaal wegvalt. De afkoeling is dan meer dan welkom voor een goed nachtrust. Met het personeel kunnen we het goed vinden ook al moeten we ze regelmatig achter hun broek zitten. Ook hier merken we na een paar dagen dat als je even de andere kant uitkijkt het werkt al snel gestaakt wordt. Nadat we hen even flink toe hebben gesproken lijkt het wel een stuk beter te gaan. Om de beurt staan we om 6 uur naast ons bed en onze taak bestaat voornamelijk uit controlen dat ieder doet wat ie moet doen. Daar tussendoor hebben we tijd genoeg om een boekje te lezen, te zwemmen of wat klusjes te doen. Onze grootste vrienden hier zijn de drie huishonden; Nika, Samson en Delailah. Overal lopen ze ons achterna en het voelt eigenlijk best stoer om door drie van die enorm grote honden geescorteerd te worden..
Op een ochtend dat het haar beurt voor de ochtend dienst liep ze naar beneden en trof de keukendames lichtelijk in paniek aan. Er zat een heel klein slangetje op een van de schappen in de keuken. Ook zij heeft en niet op slangen maar wilde ook niet dat deze door de tuinmannen doorgemaakt zou worden. Hij is dol op deze dieren en dit leek haar wel een goede reden om hem uit zijn slaap te halen. Binnen 5 minuten stond hij naast zijn bed en haastte zich naar beneden om de slang te bewonderen. Zij kreeg opdracht om een potje te halen en met een barbeque tang kreeg hij het slangetje onder protest erin. De Malawiaanse Ennes en Chuppie bleven geamuseerd op afstand van die rare blanke man met z’n slang. Het viel niet mee om in het boek te vinden welk soort het was en of deze al dan niet giftig is, wat het toch wel spannend maakte. Waarschijnlijk was het een oost afrikaanse tijgerslang die geheel onschuldig blijkt te zijn. Nadat we het beestje bestudeerd hadden legden we de pot met de deksel open op de grond. Het duurde nog wel een poosje voordat de slang er echt vandoor ging en we werden nog even heftig toegesist. Zij was toch wel opgelucht toen het slangetje eindelijk verdween, hij had de dag van zijn leven..

De gasten die hier komen zijn vaak mensen die in Malawi wonen en er een weekendje tussenuit gaan. Sanigilo zit in een iets hogere prijsklasse als Lukwe en dit trekt ook andere mensen. Ook deze mensen hebben weer interessante verhalen te vertellen. Over het algemeen zijn ze wel iets meer op zichzelf dan mensen die aan het reizen zijn dus ook als er gasten zijn hebben we het niet echt druk. Floor en Jan komen een keer wat drinken en vertellen over de Nederlandse progamma’s die op bvn komen. En zij krijgt uitleg over de ingebouwde tv gids zodat we nu kunnen kijken of er voor ons nog iets interessants komt. Dit blijkt overigens wel tegen te vallen. Oke we zijn weer op de hoogte van alle nieuws uit de wereld maar dat is nu ook niet bepaald iets om vrolijk van te worden.... De wereld draait door (wel weer een leuk programma) en of wij er nu van op de hoogte zijn of niet maakt geen enkel verschil. Niet dat we er niks van willen weten maar al die beelden zijn we niet meer gewend en dat geeft nieuws toch een heel andere dimensie.

We zullen hier waarschijnlijk nog een klein weekje blijven en daar gaan we vollop van genieten. Dan gaan we na ruim een half jaar Malawi verlaten. We hebben het erg naar ons zin gehad en veel ervaringen opgedaan. Het vage plan om hier voor onszelf wat te gaan doen hebben we echter van tafel geveegd. Hoe mooi Malawi ook is, het is ons land niet. Een beetje benauwend en na een lange periode hier te hebben rondgewandeld voelt die beroemde gastvrijheid wat onecht aan. Dit verschilt wel sterk per gebied en is vooral zo in de meest toeristische gebieden maar dat zou ook de plek zijn waar we moeten zijn als we een backpacker willen beginnen. Daarnaast steken de reiskriebels bij ons beiden weer de kop op....dus op naar het volgende land en terug naar ons zwervers bestaan!