Bezoek uit Nederland

Na een gezellige kerst en oud en nieuw op de lodge was het tijd voor haar om richting Lilongwe te gaan, om Bianca op te halen van het vliegveld. Maandags kon zij met Auke meerijden tot Mzuzu en het plan was om daar een auto te huren. Wobbel bleef bij hem zodat hij nog een huis had en daarnaast is de weg over de bergen ook nogal slecht om met een 2 wiel aangedreven auto te doen. In Mzuzu bleek het toch ingewikkeld om een auto te huren. Na alle auto verhuur bedrijven en taxi chauffeurs te hebben gesproken ging zij zoek naar andere opties. Met het openbaar vervoer naar Lilongwe en daar een auto huren om terug te rijden bleek uiteindelijk de beste oplossing. Auke verzekerde haar dat ze op het busstation binnen een uur weg zou zijn richting Lilongwe. Om half 8 in de ochtend liep zij vol goede moed het busstation op. Al gauw kwam er iemand vragen waar ze heen wilde en bracht haar naar de juiste bus. Na een kaartje gekocht te hebben wilde ze nog even beltegoed kopen. Waar gaat u heen vroeg de kaartjes verkoper bij de bus verschrikt. Alleen even naar de overkant was geen probleem. Dan zou de bus wel zo vertrekken dacht zij tevreden. Maar nee, de bus moest eerst helemaal vol en dit duurde tot half 12….
Het was een lange busreis en gelukkig zat er een aardige man naast haar die een praatje maakte en zijn chips met haar deelde. Net voor het donker was ze in Lilongwe waar de taxi chauffeurs ruziede om haar klandizie. Goed voor de prijs, die concurrentie.
De volgende ochtend kwam de autoverhuurder die zij telefonisch had gesproken het autootje brengen. Dit bleek een super de luxe 9 persoons auto te zijn! Een beetje onwennig reed ze de hoofdstad in om eerst nog even flink boodschappen te doen. Alles ging zo soepel dat ze snel aan de automaat gewend raakte en ruim op tijd ging ze richting vliegveld.
Na een enthousiaste begroeting ging ze samen met Bianca op weg naar Mzuzu vanwaar we het laatste stuk weer met Auke mee konden rijden naar Lukwe. Het was echter al laat in de middag en voor het donker zochten we een hotel om te overnachten.
In een klein dorpje zagen we er een en gingen vragen naar de prijs etc. Door 3 medewerkers werden we naar de kamer gebracht die er prima uitzag. Beiden waren we moe van het vele reizen maar toch gingen we eerst nog wat eten in het restaurant. De keuze was erg beperkt en de taaie kip niet echt een fatsoenlijk welkoms maal voor Bianca. Maar dat maakte de pret niet minder want we genoten ervan om weer lekker bij te kletsen na zoveel tijd.
Onderweg naar Mzuzu werden we een keer aangehouden door de politie die verder geen papieren hoefde te zien maar alleen een lift wilde. Dat kan je natuurlijk moeilijk weigeren bij de politie en zo reden we 20 kilometer met 3 zwijgende agenten op de achterbank.
In Mzuzu werd de huur auto overgedragen en de auto van Auke volgeladen. Na een 4 uur durende spannende rit kwamen we dan eindelijk op Lukwe aan. Bianca was direct gecharmeerd van het chaletje en het fantastische uitzicht.
Hij was druk met koken voor gasten en zette ook voor ons een feestmaaltijd op tafel. Met onder andere de door Bianca meegebrachte frikadellenmet echte mayo en curry!! Dat was smullen.
Er kwam nog veel meer lekkers uit Bianca haar koffer en zij was ook erg blij met de brieven en cadeautjes van het thuisfront. De eerste week bleven we op Lukwe om vooral te kletsen en te relaxen. We gingen naar het dorpje waar we uitgenodigd werden door de dominee en bezochten de watervallen.
Na een week gingen Bianca en zij op stap en bleef hij op de lodge passen. Hij had genoeg te doen want er was net een nieuwe kok die volledig ingewerkt moest worden en dat vergde de nodige aandacht. Daarnaast is hij nog steeds druk met dammen bouwen zodat de regen opgevangen wordt en er misschien zelfs wel een klein zwembadje ontstaat.
Bianca en zij gingen eerst richting meer, 11 kilometer redelijk steil naar beneden. Toen we al een eindje op weg waren ontdekten we dat Kili (de hond van Lukwe) achter ons aangelopen was. Zij probeerde hem terug te sturen maar zonder resultaat. Op een gegeven moment gooide ze zelfs stenen naar Kili om hem maar weer naar huis te krijgen. Het enige effect wat het had was dat Kili zich steeds verdekt om de bocht opstelde om vervolgens weer achter ons aan te lopen.
Onderweg kwamen we nog een kameleon tegen die heel voorzichtig over de weg liep. Een erg grappig gezicht hoe dit dier zich voort beweegt en we hebben er dan ook een hele poos naar staan kijken. Toen we weer verder gingen begon de lucht te betrekken en binnen enkele minuten waren we doorweekt van de zware regenval. Toch handig dat we regenpakken en een paraplu hebben……in Wobbel. Het enige wat we nu bij ons hadden was een plastic zakje zodat de inhoud van Bianca’s rugzak en de telefoons in ieder geval droog bleven.
Nergens een plek om te schuilen en aangezien we toch al doorweekt waren liepen we maar door, Kili nog steeds op onze hielen. Toen we beneden aankwamen was het weer droog en volop mensen op straat. Een paar aardige jongens liepen met ons op naar de lodge en we beloofde ze de volgende dag naar hun souvenirs kraam te komen. We hielden Kili buiten de poort van de lodge en hoopte dat de hond zijn weg terug naar huis zou vinden. Vijf minuten later bleek dat Kili via het strand zijn weg naar binnen had gevonden en stond weer voor onze neus. Dit werd een gevecht met de honden van de lodge die gauw door de eigenaren naar binnen werden gedaan. Om Kili weer naar huis te krijgen hebben we uiteindelijk een gids ingehuurd die de hond weer de berg op heeft gebracht.
Aan het meer bleven we 2 dagen bij Chichimba beach, een lodge van Nederlanders. We verkenden het dorpje, lieten door de kapster een paar vlechtjes zetten en kochten souvenirs. Met het openbaar vervoer gingen we naar Rumphi een klein stadje in het binnenland. De bus scheurde door de bergen heen en beiden concentreerde we ons vooral op het uitzicht en niet op de weg. Net op tijd kreeg zij door dat de buschauffeur niet helemaal begrepen had waar we heen wilden en moesten we overstappen in een privé auto. In Rumphi aangekomen wilden we naar een lodge net buiten de stad. Al gauw werden we aangesproken door fietstaxi’s en we besloten die te nemen. Over een steil naar benedengaand zandpad was het nog even spannend maar 4 kilometer later bereikte we veilig onze bestemming. En dat voor €0,50!
De logde was een soort van boerderij met hele mooie ronde chalets en het eten was er heerlijk. Ook deze lodge bleek door Nederlanders te worden gerund. En zij kwam er weer bekende tegen net zoals op haar weg naar Lilongwe. Wat dat betreft lijkt Malawi wel een dorp waar iedereen,
iedereen kent.
Ondanks dat het er erg mooi was bleven we maar een nachtje omdat we naar een wildpark 40 kilometer verderop wilden. Op het “station” in Rumphi waren er meerdere auto’s die er naar toe gingen en weer kregen de bestuurders het bijna met elkaar aan de stok. We wilde degene die het eerst vertrok. Nu dat was gelukt, alleen had deze auto geen accu zodat er geduwd moest worden. Na het tanken nog een keer en de chauffeur stopte vervolgens om de haverklap voor van alles en nog wat. Nog voor we de stad goed en wel uit waren werden we ingehaald door de truck die we geweigerd hadden. De auto ging sowieso met een slakkengang en we deden ongeveer 2 uur over 40 kilometer.
In het park schrokken we wat van de overnachting prijs voor een gammel hutje en besloten maar een nacht te blijven. De locatie was wel geweldig want we keken uit op het meer met daarin een kudde nijlpaarden. Als we olifanten wilden zien moesten we met een auto safari maar helaas was de auto van het park stuk. Er bleef niets anders over dan de wandel safari te doen de volgende ochtend. Er was geen restaurant bij de lodge en we konden alleen warm drinken kopen. Voor het eten waren we hierop voorbereid en hadden we inkopen gedaan. S’avonds kookte we op een hout vuurtje wat vanwege het natte hout niet direct aan wilde gaan. Gelukkig kwam de opzichter ons te hulp. Wij dachten dat die Afrikanen hier zoveel ervaring mee hebben dat dit voor hen een makkie was. En dat was het ook….met een bus petroleum. Na een lekkere spaghetti met tonijn gingen we op tijd naar bed om de volgende dag weer fit te zijn.
Om 6 uur stonden we naast ons bed en een half uur later kwam de gids ons halen. We zagen wat roofvogels, een wild zwijn, antilopen en stokstaartjes. Helaas behalve de Nijlpaarden geen grote dieren wat voor Bianca wel een beetje een tegenvaller was. Na de wandeling zaten we even uit te puffen bij ons hutje toen de schoonmaker langskwam en ons vriendelijk goede morgen wenste. De man kwam 2 tellen later weer terug en vroeg naar onze namen. Toen we deze hadden verteld zei de schoonmaker dat zijn echtgenote 4 dagen geleden van God een dochter had gekregen en deze jonge spruit moest nog een naam hebben. Of wij daarmee konden helpen. De man was erg blij met de naam van haar moeder die we op een papiertje schreven. Naar alle waarschijnlijkheid is er nu een Antonia meer in de wereld....
We moesten liftend terug naar Rumphi en het was een erg hete dag. Toen we langs de rustige weg liepen hadden we beiden visioenen over uren lopen in de hitte met te weinig water bij ons. Het zat echter mee, net toen we even uitrustte in de schaduw kwam er een pick-up langs die voor ons stopte. Tegen een kleine betaling mochten we in de achterbak mee. We schudde nogal heen en weer maar het was toch een stuk aangenamer dan in de hete overvolle auto van de heenweg. Dit keer bleven we in het stadje zelf overnachten bij een lokaal hotel. In het stadje deden we wat inkopen en liepen wat rond. Zo stuitte we op een hele grote groep dansende vrouwen en jembe spelende mannen. Het bleek dat ze aan het oefenen waren voor de komst van de president. We werden uitgenodigd om mee te dansen maar we keken toch liever. Er waren meer toeristen die naar deze groep waren getrokken en zo raakte we aan de praat met Mario. Een Nederlander die ook op vakantie was in Malawi. Mario had eigenlijk gepland om naar Livingstonia te gaan maar zag daar weer vanaf omdat de korte weg gesloten was. Zij vertelde Mario hoe mooi het op de berg was en al gauw veranderde deze weer van gedachten. Leuke bijkomstigheid was dat we met Mario mee konden rijden terug naar Lukwe. We brachten een gezellige avond door en de volgende ochtend werden we bij het hotel door een superdeluxe 4x4 opgehaald.
De rit over de slechte weg was een stuk comfortabeler in deze auto. Voordat we naar Lukwe gingen kwamen we langs Livingstonia wat we eerst gingen bekijken. Mario wilde nog een poosje op zijn laptop werken en wachtte op ons. Toen we wilde wegrijden begon de superdeluxe auto te loeien en wilde niet startten. Steeds als het contact omgedraaid werd ging het alarm af en gebeurde er verder niks. Al gauw kwamen een stuk of 10 Malawianen te hulp en na anderhalf uur bleek dat de accu niet goed vast zat. Op de slechte weg was deze gaan schuiven en nu was de accu volledig leeggelopen. Er werd een andere accu bijgehaald en even voor het donker konden we eindelijk weer verder. Mario zette de auto dicht bij Wobbel zodat bij vertrek de auto met de startkabels gestart zou kunnen worden indien nodig. Dit bleek andersom het geval te zijn en wij waren erg verrast dat Wobbel niet wilde starten. Wellicht door het lange stilstaan dachten we.
Zij en Bianca waren blij weer even terug te zijn in de rust van Lukwe en Mario had zeker geen spijt van zijn komst.
We bleven nog 4 dagen op de lodge waarna we met zijn drieen heel langzaam via het meer naar Lilongwe zouden rijden om Bianca op het vliegveld te brengen en nog wat dingen te zien.
Door Paulus die eerst nachtwaker was en nu kok, werden we uitgenodigd om bij hem te komen lunchen en zijn gezin te ontmoeten. Dit was erg leuk en er was een heerlijke lunch klaargemaakt. Paulus stelde ons voor aan zijn 2 vrouwen en 7 kinderen waarvan de meeste thuis gebleven waren uit school om ons te ontmoeten. Het huis van Paulus is voor Afrikaanse begrippen best groot maar behalve een tafeltje en 3 stoelen stond er helemaal niks in. En ook van dit tafeltje en stoelen vermoeden we dat deze er speciaal voor ons bezoek neergezet waren. Vol trots liet Paulus ons alles zien en gaf een rondleiding door het dorpje waar nog meer medewerkers van Lukwe wonen.
De rest van de dagen op Lukwe hebben we vooral veel geluierd, gekletst en ouderwets Nederlandse spelletjes gedaan.
Een dag voor haar verjaardag wilden we s’ochtends vroeg vertrekken zodat we s’avonds aan het meer zouden zijn. Wobbel had er echter geen zin in en wilde weer niet starten. Uit voorzorg hadden we Wobbel in het weekend al samen met Auke wat hoger op de berg gezet. Aanduwen heuvel af is een stuk handiger dan andersom. Dit lukte uiteindelijk ook maar omdat hij wilde keren ging het weer mis en sloeg de motor af. Na een hele poos de generator aan de accu lukte het om Wobbel aan de praat te krijgen. Opgelucht gingen we op weg. Na een uurtje kregen we net voor een onoverzichtelijke bocht een lekke band. We hadden nog 2 reserve dus geen probleem. Er stopte direct een pick-up vol met Malawianen die de band voor ons wilden verwisselen en we konden zo weer verder. Toen we in Mzuzu aankwamen was het al halverwege de middag en van daaruit wilde eigenlijk nog 100 km verder. Na het tanken bleek Wobbel weer niet te willen starten. Het kon dus niet aan de accu liggen, de dynamomoest het probleem zijn. En alsof dat niet genoeg was bleken we weer een lekke band te hebben.
In Mzuzu naar de Kwitfitt want die hebben ze in Malawi gek genoeg. De Dynamo was een groter probleem want die was nergens op voorraad. Een medewerker van de Kwitfitt dacht er wel een te kunnen regelen op de uitgebreide markt. We hadden er weinig vertrouwen in dat er echt een gevonden zou worden. Daarom wisselde we telefoonnummers uit en besloten toch door te rijden naar het meer. Als we telefoon zouden krijgen dat er een Dynamo gevonden was zou hij terugrijden om die op te halen.
Vlak voor het donker bereikte we over een erg slechte steile weg een mooi plekje aan het strand. Omdat het de volgende dag haar verjaardag zou zijn wilden we proberen om tot 12 uur op te blijven. Na een erg vermoeiende en spannende dag vielen echter rond 22.00 uur bij ons alle drie de ogen langzaam dicht.
Tot onze verbazing werd er de volgende dag gebeld met de melding dat er een dynamo gevonden was. Omdat zij jarig was besloot hij pas de volgende dag naar Mzuzu te rijden om de dynamo op te halen. We waren nog ongeveer 50 km verwijderd van de plek die zij eigenlijk had uitgekozen om haar verjaardag door te brengen en na een lekker ontbijtje gingen we op pad. Bijna bij de eindbestemming schrokken we van een enorm kabaal wat duidelijk van Wobbel afkwam. Deze keer geen lekke band wel een kapotte. Er was een strip van de band afgescheurd zodat het profiel compleet verdwenen was. Een hele vreemde gewaarwording en hij begon Bianca al van hekserij te verdenken. Gelukkig hadden we net weer 2 reservebanden geregeld zodat we snel weer verder konden.
We waren de enige gasten bij de Nkwazi lodge waar een mooie camping was en een leuk barretje met restaurant. Na de lunch wilden we gaan snorkelen in het meer. We hadden nog maar net de laatste happen achter onze kiezen toen het ineens heel donker werd en binnen enkele minuten stortregende het. Vanwege het noodweer wilde de eigenaar het personeel vroeg naar huis sturen. Het verjaardags uit etentje kon hierdoor niet doorgaan. Hij bestelde echter een paar steaks zodat die thuis gebakken konden worden. Terwijl nog een drankje in de bar namen legde het personeel de gevraagde spullen op de bar om te ontdooien en gingen naar huis. Beetje vreemde gewaarwording om in andermans lodge te zijn zonder personeel maar met ons eigen muziekje erbij vermaakten we ons prima.
Toen we trek kregen en wilden gaan eten ontdekten we dat de steak vis bleek te zijn, maar ach alles liep al anders dan we verwacht hadden… Met de aanwezigheid van Bianca en gezellige telefoontjes uit Nederland voelde zij zich toch wel jarig.
De volgende dag ging hij terug naar Mzuzu voor de dynamo en bleven de dames aan het strand met een boek.
Hij kwam net voor het donker weer terug en hoopte dat het start probleem opgelost zou zijn. Dit bleek helaas niet het geval en er zat niets anders op dan in Lilongwe opnieuw te zoeken naar een nieuwe dynamo en tot die tijd te zorgen dat er altijd een auto in de buurt was voor een jumpstart.
In Nhkotakota gingen we naar een Lodge in een natuurreservaat. Ook hier helaas vanwege het regenseizoen nauwelijks dieren maar de mooie omgeving en de goede bediening maakte de rit zeker de moeite waard. De tijd vloog voorbij en het naderende afscheid kwam in zicht. Tenminste dat dachten we toen nog… Onze laatste stop voordat we naar het vliegveld in Lilongwe zouden gaan was Senga bay. Bianca kocht nog wat laatste souvenirs en we namen een duik in het meer. De volgende dag vroeg hielp de eigenaresse ons met het starten van Wobbel en gingen we richting vliegveld. Ruim op tijd kwamen we daar aan en Bianca wilde haar koffers inchecken. Van een afstandje zagen wij dat er wat problemen waren bij de balie en dachten dat er misschien iets teveel in de koffer zat. Het probleem was echter wat verrassender, Bianca zou via Addis Ababa en Cairo naar Amsterdam vliegen. In Cairo waren er de vorige dag rellen uitgebroken en nu wilde ze Bianca niet op het vliegveld laten gaan. We werden naar het hoofdkantoor van Etiopian airlines in de stad verwezen. Daar aangekomen werd snel duidelijk dat de medewerker zijn computerspelletje een stuk interessanter vond dan de vraag hoe Bianca weer naar huis moest komen. Ze konden niets doen werd ons na een uur wachten verteld. We moesten bij Egypt airlines zijn maar die hebben geen kantoor in Malawi. Ook werd ons geadviseerd om contact op te nemen met het reisbureau in Nederland. De dagen die volgde hebben we heel wat kastjes en muren gezien, meer duidelijkheid niet. Naast de uren die we op het kantoor van Etiopian Airlines en aan de telefoon doorbrachten probeerden we er maar het beste van te maken. Zij en Bianca gingen nog een dagje shoppen in de hoofdstad. Hij ging op zoek naar een nieuwe dynamo en vond deze ook. Daar bleek het start probleem echter nog niet mee opgelost en na veel onderzoek moest er ook een nieuwe accu komen. Tevens zat er ergens een kabelbreuk wat bij elke startpoging een zekering kostte. Een beetje moedeloos werden we wel van dit alles.
In de backpackers kwamen we weer een aantal bekende tegen en konden we lekker spuien.
Met z’n drieën bezochten we een wilde dieren opvang. Niet helemaal hetzelfde als een natuurpark en ook geen olifanten. Toch ook weer niet hetzelfde als een dierentuin en zeker de moeite waard.
Op vrijdag kregen we te horen dat Bianca met Etiopian Airlines tot Addis Ababa in Ethiopië mee mocht. Hoe ze vandaar uit naar Nederland moest komen was volgens hen de verantwoordelijkheid van Egypt Airlines. Na overleg met het reisbureau in Nederland besloot Bianca dit vliegtuig te nemen en dan in Addis verder te kijken. Met gemengde gevoelens zwaaide we haar uit op het vliegveld en kruiste onze vingers dat het goed zou komen in Ethiopië.
Weer met z’n tweeën begonnen we aan de terugtocht naar Lukwe. Aangezien het nog niet erg laat was verwachtte we die dag Mzuzu te halen. Weer was er dat akelige geluid en weer hadden we door een vreemde oorzaak een compleet gestripte band. Voorzichtig reden we hier nog zo’n 20 kilometer mee door toen de band uiteindelijk toch sprong. Als een geoefend team legde we in een mum van tijd onze laatste reserveband onder Wobbel. Ongeveer anderhalf uur reden we probleemloos verder. Bij de wisseling van chauffeur hoorde hij echter duidelijk dat de net vervangen band aan het leeglopen was. Deze was een week daarvoor door de mannen van de Kwitfit gerepareerd. Het begon al te schemeren en er was geen reserveband meer voorradig. Er zat niets anders op dan Wobbel langs de kant van de weg te parkeren voor de nacht.
De volgende dag zagen we geen andere oplossing dan de kapotte maar nog niet lekke band die we nog hadden te gebruiken. We hoopte dat deze het zou redden tot we bij een dorpje zouden komen waar ze banden hadden. Het was nog 120 kilometer naar Mzuzu en met een gangetje van 40 kilometer per uur schoot het niet hard op. In de dorpjes die we tegen kwamen hadden ze nergens banden. Enkele mannen wilden nog een poging doen om een oude band te repareren. Toen ze deze met grof geweld zelfs niet van de velg af kregen besloten we onze gok te wagen en door te rijden.
Deze dag liet Wobbel ons gelukkig niet meer in de steek en kwamen we zonder verdere stukken in Mzuzu aan. Bij Auke kregen we te horen dat ook op de logde niet alles heel gebleven was. De vriezer had het begeven en dus waarschijnlijk de hele inhoud bedorven. Die avond hoorde zij tot haar opluchting dat Bianca tegen extra betaling dan eindelijk veilig thuis was aanbeland. Een heel gezellige maar ook hele dure vakantie voor ons alle drie…
Nadat we in Mzuzu weer twee nieuwe banden aanschaften gingen we de berg weer op. Er waren een paar glibberige stukken die het ritje de nodige spanning gaven en we waren blij toen we eindelijk weer ‘thuis’ waren. Inderdaad bleek de hele inhoud van de vriezer naar de honden te kunnen. Na twee weken met veel tegenslag zouden we bijna net als de Afrikanen in Voodoo ofzo gaan geloven…..
We hadden de juiste dag gekozen om terug te rijden want sinds dat we weer op de berg zijn regent het elke dag pijpenstelen. Hierdoor wordt de weg zo glibberig dat wij er met onze Wobbel nooit tegenop zouden komen. Het regenseizoen duurt hier een half jaar!! Nu hadden wij een beetje verwacht dat dit net zoals in Ghana zou zijn; af en toe een flinke plensbui met tussendoor ook veel zon. Volgens de inwoners zou dit ook zo moeten zijn dus wij wachten vol verlangen weer op de warmte en de zonnestralen. Het slechte weer maakt ook dat het erg rustig is op de lodge en we hopen dat hier in de laatste maand dat we hier zullen zijn nog verandering in komt..
De eerste maand van het nieuwe jaar heeft een hoop financiële tegenslag gebracht maar ook minstens net zoveel gezelligheid!!!!