Allerlei lifters in Noord Tanzania

Het laatste avondje in Dar es Salaam gingen we naar het casino om ons geluk eens te beproeven. De inzet is hier een stuk lager dan in Nederland en we schoven beiden aan de blackjack tafel. Na ongeveer 5 uur leuk spelen gingen we met 20 euro winst de deur uit. Adam de Tuktuk chauffeur bracht ons midden in de nacht naar een levendig lokaal tentje waar we kip met patat konden eten. Het was een leuke avond uit. De volgende dag vertrokken we samen met de zuid Afrikaanse Nico richting noorden. Nico wilde naar Kenia en had ons gevraagd om een lift naar het noorden. Een erg enthousiaste jonge knul die ook nog eens chefkok is, dus we hadden er niets op tegen.
Voordat we de stad uit reden wilde we nog wat boodschappen doen. Bij een lokaal winkeltje stopten we voor drankjes en vroegen aan Nico of hij de lege flesjes bij elkaar wilde rapen. Al gauw bleek dat Nico niet de enige was die met ons meereisde….in een van de lege flesjes zat een baby ratje. De moeder hadden we genadeloos met een klem vermoord niet wetende dat er een hele familie in ons huis woonde. Hij nam het flesje over en schudde het ratje naar buiten. Gelijkertijd kwam er een auto aan en hadden we weer een moord op ons geweten. We bedachten al dat een rat over het algemeen niet een jong heeft en de rillingen liepen ons over de rug. Bij de supermarkt meldde Nico dat er 4 in een krat onder de tafel zaten. Tegen de tijd dat we de krat naar buiten zette waren er 2 naar een andere plek gevlucht. We kregen door dat de krat waarschijnlijk het nest was en ontwikkelde een systeem om ons van de baby’s te ontdoen. Tegen de tijd dat we s’avonds naar bed gingen stond de stand op 7 en we hoopten dat het hiermee klaar was. De camping waar we stonden was aan de zee maar aangezien het erg fris was en alles uitgestorven leek trokken we de volgende dag verder naar het noorden. Zij had gelezen over een kaasboerderij in de bergen bij Lushoto en het water liep haar al in de mond. Het was een flinke klim omhoog over een zandpad door een prachtige natuur. Hier was het nog frisser en de truien kwamen uit de kast. Nico maakte een lekkere maaltijd voor ons en ontdekte nog 2 ratjes die we handig naar buiten manoeuvreerde. Beiden hadden we nogal een onbehagelijk gevoel met die ratten in ons huis maar negen leek ons toch wel het complete nest.
Gelijk met de inschrijving kocht zij een flink stuk kaas en gulzig sneed ze een stuk af. Dat was even een tegenvaller. Het rook naar koeienstal en zo smaakte het ook. Ondanks dat was het de rit meer dan waard want het was een hele mooie omgeving. We bleven twee nachten en wandelden door de bossen naar een uitkijkpunt. Op de klif was er een zitje gemaakt wat er niet erg stabiel uitzag. Voorzichtig zetten we onze stappen maar het bleek ons gelukkig goed te houden. Uren bleven we van het uitzicht genieten en kletsen met de bewoners.
De weg naar beneden was een tikkeltje spannend omdat de weg er nogal glad uitzag na de regen. Dit viel mee en veilig bracht Wobbel ons weer beneden. We maakten heel wat kilometers door de regen en kwamen net voor het donker in het stadje Korogwe. Nadat we gegeten hadden gingen we aan de overkant van de straat kijken waar harde muziek vandaan kwam. Het bleek een dans wedstrijd te zijn en we voegde ons bij het publiek. Als enige blanken trokken we de aandacht maar de harde muziek in combinatie met de taalbarrière maakte het onmogelijk om een gesprek aan te knopen. De wedstrijd ging tot in de kleine uurtjes door en was leuk om naar te kijken. De volgende dag onderweg naar Moshi zagen we ineens de top van de Kilimanjaro tussen de wolken door! We hoopten deze hoogste berg van Afrika nog in volle glorie te zien. Helaas door de dikke bewolking bleef het bij deze glimp...
In Moshi namen we afscheid van Nico die daar op de bus naar Mombasa ging. Wij reden door naar Arusha waar we hoopten een nieuwe springveer te kunnen laten maken. We stonden op een grote camping met een uitgaanscentrum erbij. Nadat we ons hadden ingeschreven gingen we de stad verkennen. In de file kwam er een krantverkoper naar ons en tot onze grote verbazing stak deze een Telegraaf door ons raampje! Deze Tanzaniaan kende blijkbaar de Europese nummerplaten en uiteraard kochten we de dikke zaterdags krant.
Al gauw hadden we de plek gevonden waar ze een springveer konden maken. Dit zou alleen 20 tot 30 duren…Balen want op dit moment hebben we een beetje een tijdschema om op tijd in Nairobi te zijn voor ons bezoek. We belden naar een camping in Nairobi en deze verzekerde ons dat we daar ook een springveer konden laten maken. Wobbel blijft dus nog een poosje scheef hangen in de hoop dat de gelaste springveer het houdt.
De volgende avond zou er een reggae feest zijn op de camping en aangezien we al een hele poos niet meer lekker gedanst hadden besloten we daarvoor te blijven. Toen we de volgende dag met een lokaal busje naar de stad op en neer waren geweest lag er bij terugkomst een nieuwe Telegraaf op ons tafeltje. We bleken Nederlandse buren te hebben gekregen. Jolande en Joost hadden een poos in Tanzania gewoond en waren nu aan het rondtoeren. Al gauw raakte we gezellig in gesprek en kwam er tot haar grote vreugde echte Nederlandse kaas op tafel!
Het reggae feest viel tegen want er was haast niemand maar het werd toch een leuke avond. Op het eind van de avond kwam naar voren dat Joost en Jolande kunnen klaverjassen en al gauw waren we het erover eens dat we nog een dagje zouden blijven voor een klaverjas marathon.
Vanaf een uur of 3 s’middags tot 1uur s’nachts hadden we een spannende wedstrijd, enkel onderbroken voor een pizza. Over de uitslag schrijven we maar liever niets maar dat maakte het zeker niet minder leuk. Wat minder leuk was is dat hij een rat van achter naar de cabine zag vluchten en na de grootte te oordelen zou het wel eens Pappa rat kunnen zijn. We sloten de doorgang goed af en zetten de buitendeur op een kier in de hoop dat het dier uit eigen beweging zou vertrekken.
Na Arusha gingen we naar de Ngorongoro krater een plek waar we al vanaf het begin van deze reis naar uitkeken. Het begin van de mensheid is hier ontstaan wat een bezoek een must voor ons maakte. De entree is voor buitenlanders wel enorm duur en omdat Wobbel niet 4 wiel aangedreven is mag die niet naar binnen. Nog maar net op de camping komt de vriendelijke Milicky naar ons toe en biedt zijn diensten als gids met auto aan. Alles bij elkaar zou het op ongeveer 450 dollar komen. We geven aan dat we eerst een dagje willen kijken of we andere toeristen kunnen vinden waarmee we de auto en dus de kosten kunnen delen. Dit begrijpt Milicky erg goed en gaat direct op pad om nog diezelfde avond voor ons te zoeken. Het is echter laag seizoen en we zijn dan ook niet verast als Milicky later belt met de melding dat er niemand te vinden is. De volgende dag gaan we bij de ingang van de krater kijken in de hoop daar meer geluk te hebben. Uren zitten we met een boekje op de trap maar er komen alleen groepsreizen naar de poort. Als zij een boterham voor de lunch gaat maken zit ze opgesloten in haar huisje. De bavianen hebben het blijkbaar geroken en verzamelen zich voor de deur. Na een half uurtje geven ze het op en kan ze met een gerust gevoel weer naar buiten.
Om een uur of 3 heeft zij de moed een beetje opgegeven en stelt voor om terug naar de camping te gaan. Hij wil nog een uurtje wachten. Maar goed ook want uiteindelijk komt er een zuid Afrikaans stel met een eigen 4 wiel aangedreven auto. Met het zelfde idee als wij; mensen zoeken om de kosten mee te delen. Gezamenlijk gaan we naar de camping en spreken af en volgende ochtend vroeg de krater in te gaan. Jammer voor Milicky maar zo sparen we 230 dollar uit wat toch de moeite is. Behalve dat we geld uitsparen blijken Karen en William ook een erg leuk stel te zijn waar we graag wat tijd mee doorbrengen.
Om 6 uur staan we voor de poort en nadat we betaald hadden kregen we te horen dat we boven nog een gids moeten huren om de krater in te gaan. Hier waren we niet echt blij mee want de auto zat al vol genoeg. Bovendien zijn er overal wegen in de krater dus verdwalen leek ons onmogelijk. William zette de auto een stukje verder langs de kant van de weg en haalde een blouse van een reisorganisatie uit de bagage. Bovendien heeft William een rangerhoed en even later zag onze chauffeur eruit als een professionele gids. Door de wolken reden we naar de krater ingang en de bewaker daar liet ons zonder problemen door.
Het was een bijzonder gevoel toen we dan eindelijk de krater voor ons zagen liggen. We konden ver kijken en zagen eigenlijk nauwelijks dieren het eerste uur. Het wijdse gebied is echter al mooi om te zien. Na een poos kwamen er ook steeds meer dieren tevoorschijn, vele roofvogels, zebra’s, gnoe,s, olifanten, nijlpaarden en tot onze aangename verassing zagen we ook meerdere Hyena’s. Natuurlijk wilden we ook graag leeuwen zien en we begrepen niet goed dat iedereen die we tegen kwamen leeuwen had gezien en wij niet. Even twijfelden we aan de gids kwaliteiten van William. Maar dan zien we een groepje landrovers staan met een aantal leeuwen familie om hen heen. In dat deel van de krater is geen spatje schaduw en de leeuwen gaan onder en langs de auto,s liggen om de felle zon te vermijden. Toen een van de landrovers wegreed verplaatsten ze zich naar onze auto en dit was toch wel een beetje spannend. Een van de leeuwen loopt op en neer langs de zijkant. En zij wilde toch liever snel het raampje dicht. William had het contact uitgezet zodat de elektrische ramen buiten werking waren. Wanneer de leeuw met zijn staart tegen haar deur aanslaat heeft ze even het hart in de keel zitten en is erg blij als de ramen even later weer werken. Nu zijn deze leeuwen wel gewend aan toeristen maar het blijven natuurlijk wilde dieren. Tot onze stomme verbazing zagen we dat een van de landrovers gewoon over de staart van een van de leeuwen heenreed. De toeristen hingen uit het dak en we houden even onze adem in. Het enige wat de leeuw deed was even een flinke grom laten horen om vervolgens bij de auto weg te lopen.
Onze dag kon niet meer stuk! We reden nog een rondje door het beboste gedeelte om zonder succes naar Luipaarden te zoeken.
Na deze onvergetelijke dag reden we via een omweg richting Rwanda. Als we rechtstreeks willen moeten we door de Serengeti wat alleen om erdoor te rijden al 150 dollar kost. Aangezien we naar de Masai Mara willen gaan voor de migratie, lieten we de Seregenti rechts liggen.
In deze omgeving zagen we veel Masai mensen langs de weg lopen. Vooral de vrouwen zien er indrukwekkend uit met hun grote glinsterende oorbellen en brede halskettingen.
Op de kaart leek het niet zo ver maar we moesten over een slechte onverharde weg door de bergen. De omgeving is weer schitterend. Tegen de avond waren we doodmoe van al het heen en weer gerammel en besloten een stukje van de weg af in het wild te kamperen.
Als we de volgende ochtend koffie aan het zetten zijn staan er ineens drie mannen met geweer voor onze deur. We vragen beleefd hoe we ze kunnen helpen. De mannen zeggen van de politie te zijn en willen onze paspoorten zien. Hij geeft, niet afgeschrikt door de geweren, aan dat we dan eerst hun ID bewijzen willen zien. Ze zijn immers niet in uniform en niet met een politie auto. Glimlachend gaven de mannen ons gelijk. Dan willen ze dat we meegaan naar het bureau voor onderzoek. Zij vraagt niet begrijpend wat we dan verkeerd doen, we zijn toch niemand tot last. Als we een van de mannen uitnodigen om in ons huisje te kijken telefoneert een andere, naar alle waarschijnlijkheid met zijn chef. Na nog wat beleefheden uitgewisseld te hebben kregen we te horen dat we welkom zijn en ons nergens zorgen over hoefden te maken….
Over een weg waar druk aan gewerkt wordt reden we verder naar het westen. Sommige stukken zijn bedekt met goed asfalt maar er zijn veel omleidingen over een zandweg. Na weer een lange dag rijden stoppen we in het plaatsje Kahama. Dit deel van Tanzania is duidelijk niet toeristisch. We zijn weer een bezienswaardigheid en worden van alle kanten bekeken. Op een parkeerplaats bij een hotel mochten we tegen een kleine vergoeding overnachten. Als we de markt op gaan wordt ons snel duidelijk dat er nauwelijks mensen zijn die Engels spreken. En ons Swahili is in deze korte tijd nog niet verder gekomen dan de basis begroetingen. Veel mensen begonnen hard te lachen als we naderden. Het was ons niet altijd even duidelijk of ze ons uit of toe lachen maar we lachten vrolijk mee.
Op een terrasje bestelden we wat te drinken. De serveerster wilde weten of hij zijn biertje koud of warm wil. Dat is tenminste wat we dachten dat er gevraagd werd. Hij herhaald meerdere malen, cold, cold. Wanneer de serveerster wegloopt, is ons nog niet duidelijk of we elkaar begrepen hadden. Maar deze creatieve dame had zelf al een oplossing gevonden voor het taalprobleem. Bij terugkomst wordt ons een warm en een koud biertje voorgehouden en moeten we even voelen…
In het donker lieten we ons door een brommer taxi terug brengen. Stom genoeg waren we de naam van het hotel vergeten, maar hij is een postduif dus dacht de weg nog wel te weten. Dat viel dit keer een beetje tegen zodat we een groot deel van de stad bij nacht zagen. Uiteindelijk kwamen we toch weer bij onze Wobbel uit. We dronken nog wat met de bewakers en met handen en voeten hadden we een leuk gesprek.
Na weer een lange dag rijden wilden we eigenlijk aan de kant van Tanzania de nacht doorbrengen. Er was echter nergens een plekje in de bergen om de nacht door te brengen zodat we om 4 uur toch de grens overgingen..

Inmiddels zijn we in Rwanda, een heel bijzonder land. Maar daarover meer in het volgende verslag.