Afrikaanse en Nederlandse gezelligheid in Oeganda

De grensovergang van Rwanda naar Oeganda verliep zonder veel problemen. We moesten een visa aan de grens kopen en aan de Rwandese kant hadden we geld gewisseld. Toen we voor de dame van de douane stonden bleek dat we dit in dollars moesten betalen. Meestal is het goedkoper om in lokaal geld te betalen dus we zeiden dat we geen dollars hadden. Hij voegde eraan toe dat we geen Amerikanen zijn en op dit moment in Afrika zijn dus dat het erg vreemd is dat er in dollars betaald moest worden. De dame hield voet bij stuk en verwees ons naar een van de straat handelaren. Daarmee was zijn ergernis helemaal compleet. Aan de andere kant van de grens hadden we ook bij straat wisselaars gewisseld. Maar dat een officiële instantie ons dwong om illegaal geld te wisselen ging hem te ver en hij diende een officiële klacht in. Of het helpt betwijfelen we, ach hij was in ieder geval zijn frustratie kwijt.
We hoefden maar 12 kilometer naar het stadje Kisoro waar we de eerste nacht wilden blijven. Deze hele 12 kilometer was om de 15 meter voorzien van een drempel zodat we er nogal lang over deden. Het was ons niet helemaal duidelijk waarom deze drempels er waren want er was haast geen huis te bekennen.
In Kisoro bij de camping aangekomen werden we direct “besprongen’ door een behoorlijk dronken gids. De jongen wilde ons in Congo naar de Gorilla’s brengen voor 400 dollar ipv de 500 dollar die het in Oeganda kost. Zij twijfelde want eigenlijk wilde ze wel erg graag naar de gorilla’s. De jongeman stond haar echter helemaal niet aan en de alcohol lucht die om 12 uur s’middags al uit zijn mond kwam, al helemaal niet.
We gingen bij het kantoor van het Mgahinga Gorilla park informeren in de hoop dat er sprake zou zijn van een laagseizoen korting. De man vertelde ons echter dat de Gorillatracks voor een week volgeboekt zaten. De beslissing werd voor haar genomen zodat ze niet meer hoefde te twijfelen. Omdat we hadden gehoord dat het park hoe dan ook erg mooi was besloten we een Golden Monkey track te doen.
Toen we de volgende dag naar het park reden waren we erg verbaasd over de toestand van de weg er naar toe. Een wereld beroemd park waar heel veel geld verdiend wordt en dan moet je er over een slecht geitenpad heen! Waarschijnlijk komen de regeringslieden er niet vaak met hun dure auto’s.
De camping was op een mooie plek midden in het bos. Er was verder niets bij en we waren de enige gasten. Toch een beetje vreemd als de Gorilla track voor een week volgeboekt was. S’avonds in de kantine hoorden we van een aantal medewerkers dat de Gorilla’s de grens naar Rwanda over waren gegaan…tja die willen ook wel eens op vakantie natuurlijk.
De tocht door het bos naar de Golden Monkey’s was best leuk. Het was alleen erg jammer dat onze gids continu door zijn portofoon aan het schreeuwen was. En de Golden Monkeys zelf bleven hoog in de bamboe toppen zodat we ze niet goed konden zien.
We kwamen tot de ontdekking dat we eigenlijk naar het Bwindi park hadden moeten gaan. Dit lag echter 100 km verder over een evenzo slechte weg, wat we Wobbel niet wilde aandoen.
Na 2 rustige nachten in het park gingen we naar lake Bunyonyi. De weg ernaartoe begon weer met elke 15 meter een drempel. We begonnen te vrezen dat dit het hele land zo was. Dan zou onze tocht door Oeganda wel heeeel lang duren. Later bleek dat deze drempels alleen bij net aangelegde wegen aanwezig zijn. Misschien om de gloednieuwe weg te sparen…Op sommige stukken waren er maar aan één kant drempels waardoor we regelmatig ongevraagd in een chickenrace zaten. Erg goed voor de adrenaline circulatie!
Een heel groot meer met allerlei grote en kleine eilandjes. Op de camping hadden we een plekje met mooi uitzicht op het meer. De mensen in het nabij gelegen dorpje waren vriendelijk en behulpzaam. Zo ontmoette zij Bosco. Bosco verkocht allerlei zelfgemaakte spullen ten gunste van het plaatselijke weeshuis. Ook werden er boottochten over het meer georganiseerd waarvan de winst naar het weeshuis ging. Al gauw was er een afspraak gemaakt voor de volgende dag.
In een Kano gingen we het meer op en genoten van de vele vogels die er te zien waren. Er was ook een piepklein eilandje met één boom erop. Dit was het straf eiland. Ongetrouwde vrouwen die zwanger werden, werden naar dit eiland verbannen. Als er een man was die geen vrouw kon vinden, kon deze er daar eentje ophalen.
Hij vroeg direct of dit ook voor gewoon lastige vrouwen gold….Bosco gaf aan dat het eiland niet meer als dusdanig gebruikt werd dus gelukkig kon zij gewoon weer terug naar het vaste land.
Na een paar relaxte dagen aan het meer reden we verder richting Queen Elizabeth park. Het was wat zoeken zonder borden en wegen die niet op de kaart stonden, maar uiteindelijk kwamen we laat in de middag in Katunguru aan. Bij een lokaal restaurantje konden we kamperen tegen een eigenlijk veel te hoge vergoeding. De manager was erg vriendelijk en deed alles om het ons naar de zin te maken. We raakten in gesprek met John die zijn diensten als gids aan wilde bieden. Het bleek uiteindelijk veel goedkoper om met hem het park in te gaan dan op ons eigen houtje. Voor een auto met buitenlandse nummerplaat betaal je namelijk de hoofdprijs. We maakten een goede deal en de volgende dag stipt om 7 uur kwam John ons ophalen. Eerst gingen we op Chimpansee safari. De wandeling alleen was al fantastisch door het Tarzan-achtige bos. Na anderhalf uur vonden we een groep van 6 Chimpansees die zich niet aan onze aanwezigheid leken te storen. Lange tijd konden we de apen rustig bekijken en dit was behoorlijk indrukwekkend. De Chimpansees zijn een stuk groter dan we verwacht hadden. Toen er een recht op haar af kwam rennen sprong ze dan ook snel aan de kant. Misschien had ze beter kunnen kijken wat er was gebeurd, wie weet wilde de jonge Chimpansee wel knuffelen…
De volgende activiteit was een boottocht aan de andere kant van het park. John reed er zo’n beetje plankgas heen en we voelden ons niet helemaal veilig in de auto. Ook in Oeganda is de maximale snelheid 60 km per uur, maar niemand lijkt zich daardoor te weerhouden om 120 te rijden. De boottocht was in een woord geweldig! We zagen buffels, nijlpaarden en olifanten aan de waterkant drinken, vogels in de lucht en apen in de bomen.
We hebben al veel parken gezien tijdens ons verblijf in Afrika, toch was deze zeker de moeite waard!
Na wat rond gevraagd te hebben kwamen we s’avonds op een erg mooie en verassend gezellig aangeklede camping. Bleek een Nederlandse eigenaar te hebben…hoe kan het ook anders.
Er waren nog 6 andere gasten waarmee we bij een kampvuur sterke verhalen uitwisselden.
Aangezien we een beetje aan een tijdsschema gebonden waren gingen we de volgende dag weer op pad in Noordelijke richting. Bij de stad Masaka vonden we een hele leuke Backpackers met camping. Josef de Oegandese eigenaar is een erg vriendelijke man waar we hele leuke gesprekken mee hadden over het leven. De meeste gasten waren Nederlandse vrijwilligers en in de paar dagen dat we er waren was het af en toe erg druk met hele groepen. Op deze plek leerden we ook Sarah kennen. Een spontane Oegandese vrouw die 12 jaar in Nederland heeft gewoond en nu met haar Nederlandse man weer in Oeganda woont. Sarah heeft in haar geboortedorp een school opgezet en vroeg of we daar wilden komen kijken. Dit werd een hele leuke dag. De school zag er mooi uit en alle kindertjes begroetten ons vriendelijk in koor. De klassen waren erg klein en dat hadden we nog maar weinig gezien in Afrika. Sarah had voor ons een heerlijke lunch klaar laten maken. Matoka, het lekkerste lokale Afrikaanse eten wat we tot nu toe op hebben. Het verbaasde ons enigszins dat Sarah een enorme heimwee naar Nederland bleek te hebben. Als alles op de rit is met de school en het nog te bouwen ziekenhuis zal het waarschijnlijk niet lang duren voordat het gezin weer in Nederland zit. Wellicht tijdelijk want Sarah’s grootste droom is in een camper de wereld rondreizen.. We moeten dan ook bij Sander, haar man langs, zodat we Wobbel kunnen showen.
Sander woont vlak bij de Hoofdstad Kampala waar hun eigen kinderen naar school gaan. Ook hebben ze in Kampala een gasthuis voor voornamelijk Nederlandse vrijwilligers. We hadden instructies voor de route maar in het hectische Kampala vroegen we het toch nog maar een paar keer na. Het verkeer in de stad is een gekkenhuis en het lijkt alsof er veel Oegandezen levensmoe zijn. Eenmaal in het gezellige gasthuis aangekomen horen we weer volop onze moedertaal. De mensen die er zijn doen allemaal andere dingen in Oeganda en lijken het goed naar hun zin te hebben. Ook horen we wel wat heftige verhalen over de demonstraties van enkele weken daarvoor. We zijn toch wel blij dat we toen nog niet in het land waren.
Sander is al even spontaan als Sarah en hun kinderen Bastiaan en Nina zijn twee leuke wijsneuzen. In de stad kijken we onze ogen uit naar wat er allemaal te koop is. Als Sander ons meeneemt naar een-doe-het-zelf zaak weten we helemaal niet wat we zien. Zelfs kruiskop schroeven hebben ze. Die hadden we een heel Afrika nog niet gezien.
Na een nacht in het gast huis nodigde Sander ons uit om bij zijn huis 60 km verderop te gaan kijken. Van de kinderen hadden we al uitgebreid gehoord over de apen in de ‘tuin’ en we waren erg nieuwsgierig geworden. Ook deze plek is een lodge op een gigantisch terrein en we zien inderdaad direct al 2 verschillende soorten apen rond springen. Wobbel wordt weer uitgebreid bewonderd en al snel zijn wij omgedoopt tot “de Wobbeltjes’. We blijven een paar dagen. Overdag genieten we van de rust en s’avonds kletsen we heel wat af met Sander die ontzettend leuk verhalen kan vertellen over het leven in Oeganda. Tussendoor gaan we naar Entebbe waar botanische tuinen zijn. Hiervoor moeten we weer door de chaotische stad heen. Een plotselinge tropische regenbui maakt het zicht wel slecht maar de weg een stuk rustiger. De botanische tuinen zijn aangelegd en we dwaalden er uren rond. Erg mooi, alleen erg jammer dat er overal zoveel afval lag. Op de camping raken we s’avonds met de Oegandese Johnson aan de praat die ons veel over zijn land en de gewoontes verteld.
Dan weer verder in oostelijke richting waar we nog gezellige avond bij Sander doorbrengen.
Op advies van Sander blijven we de volgende nacht in het Mabari forest. Een hele primitieve camping in het midden van een regenwoud. Het barst er van de vogels en we kunnen op eigen houtje met een kaartje het bos in. De route was niet al te zwaar en erg mooi. Vooral de aanwezigheid van allerlei oerwoud geluiden maakte dat we ons in een heel afgelegen gebied voelde. Wat het gelukkig ook weer niet was..Want een regenwoud heet niet voor niks zo! We waren net bij een oversteek over een weg met een dorpje toen het losbarstte. Er was een kroegje waar we konden schuilen voor de tropische bui en dat was toch wel erg fijn. Het was ook een stop voor vrachtwagen chauffeurs en bussen en vol bewondering keken we toe hoe de straat verkopers gewoon doorgingen met hun werk. Zonder regenjas of paraplu renden ze op ieder stilstaand voertuig af. Op een gegeven moment waren ze zo doornat dat ze zelfs niet meer de moeite namen om te rennen.
Na een heerlijke nachtrust reden we door naar Jinja, wat onze laatste stop in Oeganda zou worden. Aan de Nijl bleven we op een camping anex backpackers. Al gauw was hij met de eigenaren aan de praat waarbij de nodige biertjes werden genuttigd. Zij kreeg de telefoon van de eigenaresse in de handen gedrukt en had ineens een Nederlander aan de lijn. Wim bleek aan de overkant van de Nijl te wonen en nodigde ons uit voor de koffie. De volgende dag had hij echter zo’n grote kater dat er geen beweging in te krijgen was, en ook geen biertjes meer…
Weer fris en fit gingen we de volgende dag op zoek naar Holland park, waar Wim en Monique wonen. Onze planning was om er een uurtje heen te gaan en dan door te rijden naar de Keniaanse grens. Het uurtje werden 2 dagen. Wim en Monique waren net als wij op wereldreis gegaan. Na twee en half jaar waren ze het reizen beu en werden verliefd op deze plek in Oeganda. Wij zijn het reizen nog lang niet beu maar die verliefdheid konden we ons wel voorstellen. Hun huis en lodge staat op een prachtige rustige plek aan de Nijl. Het was erg gezellig en Monique nam haar nog mee op een rondje stad. We werden lekker vertroeteld met eten en zelfs al onze was (tot de gordijnen aan toe) werd gedaan. Nu is Wobbel in ieder geval ook van binnen klaar voor de komst van Ma en Mike Baarslag.
Voor vertrek moest er nog even muziek uitgewisseld worden, wat bijna resulteerde in een extra overnachting. Uiteindelijk reden laat in de middag tot net voor de grens van Kenia. Oeganda is ons erg goed bevallen. Een mooi land met nog redelijk veel dieren buiten de parken, vriendelijke Oegandezen en gezellige Nederlanders!