Festival Segou en meer.......

Niet goed wetende wat we konden verwachten gingen we richting Segou voor het festival.
Het voelde lekker vertrouwd om weer met Wobbel op pad te zijn nadat deze 2 weken stil gestaan had. In minder tijd dan verwacht bereikte we de feestelijke stad. Kort na onze aankomst werd het festival geopend en nadat we een leuk kampement hadden gevonden haastten we ons naar het festival terrein.
Zijn eerste belangstelling ging uit naar hamburger tenten. Die waren er niet te vinden maar eten en drinken was er genoeg. Het festival werd gesponsord door Bavaria en op het festival terrein werd er alleen dit merk verkocht. Niet echt ons favoriete biertje hier in Mali.
De eerste avond werden we verwezen naar een tribune met zitplaatsen waar het nogal blank en grijs was. De muziek was leuk maar zittend op een stoel voelt het een beetje als een huiskamerconcert. We waren dan ook vast van plan om de volgende dag gewoon op de grond aan de rivier helling te gaan zitten.
We waren nogal moe van de reis dus toen het festival voor die avond werd afgesloten om half twee, gingen we richting ons bed nadat we langs de weg een omeletje hadden gegeten,
Segou feestte de hele nacht luidruchtig door.
De volgende dag kochten we onderweg een lekker Castel biertje en met het glas in de hand gingen we richting ingang. Helaas mochten we net zoals in de westerse wereld geen drank mee naar binnen nemen. Fouilleren deden ze echter niet zodat we later gewoon de blikken in ons rugzakje mee konden nemen. Bij daglicht gingen we het festival terrein eens goed verkennen. Er waren 3 plekken waar optredens waren. Een podium stond eigenlijk buiten het terrein zodat ook mensen zonder kaartje er konden komen.
Daar was het dan ook erg druk, minstens net zo druk met verkopers als met bezoekers en alle verkopers beweerde dat het bij hun het goedkoopste was. Daarnaast was er een enorme markt met allemaal souvenir kramen. De parkpop markt is er niks bij. Aangezien wij nu een klein huis hebben wilden we eigenlijk niets kopen. We liepen alleen steeds de markt op om een zakje verse melk te halen!
Om het festival terrein heen stonden verder allerlei restaurantjes met eten en drinken. Niet zo gevarieerd als in de westerse wereld maar goed verzorgd. In het midden een enorm Bavaria blik en bij ieder biertje dat je kocht kon je een pen, aansteker, T-shirt of keycord winnen. De Malinezen leken er gek op en sleepten ons steeds mee daarna toe.
De muziek op het hoofdpodium begon s’avonds pas en we installeerden ons op de steile helling.
Aangezien hij nogal gevoelige billen heeft dacht hij er voor vertrek aan om twee kussentjes mee te nemen. Behalve dat we ons door de drukte op een gegeven moment nauwelijks meer kunnen bewegen, zaten we vrij comfortabel. Het duurt echter niet heel lang voordat niemand meer zat maar stond te swingen op de muziek. De teksten kunnen we niet verstaan maar lijken erg goed want regelmatig begint het Malinese publiek te juichen en te klappen. Er zijn ook veel blanken en de Nederlanders zijn rijkelijk aanwezig, we hoorden om ons heen regelmatig onze moedertaal.
De topper van die avond was een reggae band die twee uur later dan het programma aangaf het festival voor die dag afsloot. We merkten dat we 40 zijn; van alle kanten werd aan ons getrokken om ons mee te krijgen naar de plaatselijke feesten die ongetwijfeld heel gezellig zullen zijn maar we zijn afgepeigerd en nemen de taxi naar de camping.
De volgende dag verheugden we ons op een nieuwe festival dag. Overdag kijken we bij de verschillende optredens. Het valt ons wel erg op dat het blijkbaar de bedoeling is bij de Afrikaanse bands dat de zang de instrumenten naar de achtergrond doet verschuiven. In onze oren komt het vaker als schreeuwen dan zingen over maar het publiek vindt het fantastisch en we worden meegenomen in de sfeer. Als hij haar op zijn schouders tilt zodat ze beter kan zien wordt er gegiecheld en gewezen. Een paar kleine meisjes komen al snel aangelopen en pakken eerst haar en dan hem bij de hand en kijken vragend omhoog. Een van de meisjes heeft een baby-meisje op de rug gebonden. Dat leek ons toch iets te onhandig en de stille smeekbede bleef onbeantwoord. Zij kon het andere meisje niet weerstaan en tilde het niets wegende kind even boven het publiek uit. Het meisje straalde van plezier en keek trots om zich heen.
De malinezen zijn behoorlijk lijfelijk aangelegd en de mannen hebben over het algemeen behoorlijke spierbundels. Het zullen ongetwijfeld de lange strakke rokken zijn die hen ervan weerhoudt om de vrouwen op de schouders te nemen. Maar misschien komen de vrouwen nog eens op het idee om de kinderen net als heel veel andere dingen op hun hoofd te zetten…

Regelmatig komen dezelfde verkopers terug die haar helpen herinneren dat ze gisteren heeft gezegd dat ze vandaag zou komen kijken in hun kraam….Niet zo’n heel handige afpoeier truck dus. Een van hen, een jongen uit Niger blijft een hele poos gezellig kletsen over zijn land en zijn leven. Hij wil thee voor ons zetten in zijn kraam. Aangezien het programma op het hoofdpodium begint bedanken we en beloven dat we de volgende dag komen en dit keer menen we dit.
Het avond programma verliep de derde avond wat minder soepel. Blijkbaar hadden de belangrijke mensen op het podium geklaagd want er mocht voorin niet meer staand gedanst worden. De presentator deed voor hoe je ook zittend kunt dansen.. Het was enorm druk en de meeste Malinezen doen ook aan burgerlijke ongehoorzaamheid want zo’n beetje om het half uur werd de muziek gestopt om het publiek te vertellen dat ze moesten gaan zitten. Het gehoorzame deel kon ook niks meer zien als het ongehoorzame deel lekker ging dansen.
We hebben geen enkele knokpartij gezien maar ook onderling werd er daardoor veel tegen elkaar geschreeuwd en met name veel vrouwen leken ondanks dat ze erg opgedoft waren, op viswijven. Het was een minder geslaagde avond wat de sfeer betreft maar op zich was het ook wel weer een komisch tafereel.
Wederom was het programma nogal uitgelopen maar dit keer besloten we toch van het feest in de stad te gaan proeven. Ook in de kroeg wisten de verkopers ons weer te vinden en om 3 uur s’ nachts kwamen er allerlei oerlelijke sieraden en sleutelhangertjes uit hun zakken. Dat we gewoon niks wilde kopen lijken ze niet te begrijpen en alleen de belofte om dan morgen te kijken maakte dat ze ons met rust lieten. En maar hopen dat we ze niet weer tegen het lijf aan zouden lopen de volgende dag.. We raakte aan de praat met een dronken Belg die volgens zeggen zonder geld in Afrika aan het reizen was. Aangezien de Belg in een paar landen was geweest die op ons verlanglijstje staan leverde het nog wat nuttige informatie op.
De laatste dag begon voor hem niet prettig. Zijn ingewanden kwamen weer in opstand, tegen de warmte, het festival eten of beiden. De tempratuur is hier in een week tijd behoorlijk gestegen. Nadat hij een halve dag in de buitenlucht probeerde wat te slapen en een pilletje nam wat zijn darmen tot rust bracht gingen we toch weer richting festival. We gingen thee drinken bij de Nigeriaan en zijn vrienden kregen ons toch zover dat we gingen onderhandelen over hun koopwaar. Ze hadden mooie Touareg sieraden en na gepraat en vooral veel zweet van hem was zij een armband rijker. Hij kocht nog wat extra sieraden want wie weet is het wel handelswaar in Australië..
De laatste avond was het weer echt feest bij het hoofdpodium. Of de belangrijke mensen waren er niet meer, of de secureti had het gewoon opgegeven. Hoe dan ook er werd er zonder problemen weer volop gedanst en de sfeer was uitgelaten. Toch gingen we wat eerder weg omdat hij zich nog steeds slapjes voelde en de afsluiter ook niet helemaal onze smaak was. Op weg na de taxi stopten we even bij een omelet restaurantje. Dit is een hokje met een tafel en houten bankjes waar in Nederland ongeveer 6 mensen zouden kunnen zitten en hier 12. We wilden net afrekenen nadat we ons eitje ophadden toen de Iraanse lifter binnenkwam. Beiden wisten we gelijk dat het alsnog laat zou worden want we hadden aardig wat bij te kletsen sinds we elkaar in Mauritanie voor het laatst gezien hadden. De Iranees was nu samen met een Poolse fietser en met zijn vieren gingen we weer terug het feestgedruis in om samen wat te drinken.
Het was een geslaagd festival voor ons. Behalve de afwezigheid van hamburgers, groen gras en de dreiging van regen was het enige verschil eigenlijk dat de Malinezen in galakleding naar een festival gaan terwijl de westerling liever gemakkelijk zittende kleding draagt..

De volgende ochtend stond de wekker want we hadden een afspraak met een collega van ome Jan 150 km verderop. Deze Nederlandse pater zou ons meenemen naar een feest in een klein dorp wat al vroeg begon.
Hij kon het echter niet opbrengen om zijn hoofd om half 7 van het kussen te halen want de nacht was niet prettig geweest. Dat de wc klaar is was dan wel weer heel erg prettig voor hem. Uiteindelijk belde zij naar de pater om te zeggen dat we later of niet zouden komen.
Nadat hij de hele morgen had geslapen ging het echter weer een stuk beter en vertrokken we richting Kolongotomo. Ome Jan had ons verteld dat dit gebied de moeite van het bezoeken waard was omdat er daar veel water was en een beetje aan de Nederlandse polders deed denken. Het was er niet zo groen als in Nederland maar het was er erg mooi en vooral ook heel rustig. De pater ontving ons erg hartelijk en we hebben er twee fijne dagen doorgebracht. We kregen een rondleiding door de rijstvelden en maakten een wandeling langs de Niger. We hadden het daar nog heel lang uit kunnen houden en de pater scheen ons bezoek ook best te willen rekken. Helaas had zij ergens onderweg van Nederland naar Mali een kies afgebroken en omdat ome Jan ook een tand kwijt was stond er een gezamenlijke tandarts afspraak in Bamako te wachten.
In Bamako reden we een muur van hitte in en tijdens de tocht door de stad keek zij hoopvol om zich heen of ze ergens een ijsverkoper kon ontdekken. De gedachten aan een raketje vulde verlangend haar hoofd. Een lekker koud zakje verse melk maakte echter ook veel goed.
De grote hitte, zoals ze dat hier noemen, is begonnen en dat hakt er behoorlijk in.
Achter in Wobbel hangt een thermometer die niet verder gaat dan 50 graden…dit haalt ie met gemak..
Zij is de volgende dag wel wat zenuwachtig voor het tandarts bezoek wat om half 5 s’middags gepland staat. In Nederland gaat zij al met grote tegenzin en in Mali is het nog net even wat spannender. Niks leidt een vrouw meer af dan shoppen dus we vertrekken in de ochtend naar de stad om stof te kopen. Daar wil ze bij het vrouwencentrum wat moois van laten maken.
Maar ze is de opdringerige verkopers die dag gauw zat zodat ze snel uitgewinkeld is.
We halen de “schade”van het festival in en eten in de grote stad een grote hamburger met friet voordat we Ome Jan gaan ophalen voor het tandartsbezoek.
Braaf zitten we precies om half 5 op de wachtbinnenplaats bij de Tandarts om uiteindelijk om half 6 naar binnen te worden geroepen. De tandarts is een vriendelijke Congolese dame en de ruimte doet niet onder voor de praktijken in Nederland. Uiteindelijk is haar gebit alleen mooi schoon gemaakt en wordt er besloten om de kroon tot Ghana te laten wachten omdat dit teveel tijd gaat kosten. De tandarts is erg onder de indruk van het werk wat haar vorige tandarts heeft afgeleverd en samen met de assistente bekijken ze vol ontzag de witte vullingen.
Bij Ome Jan worden er 2 tanden getrokken en met bebloede watten in zijn mond vertrekken we een half uurtje later.
Op de terugweg worden we aangehouden door de politie. Wanneer ze de deur opentrekken en in het bebloede gezicht van Ome Jan kijken, knallen ze de deur gauw weer dicht en gebaren dat we snel door moeten rijden. Daar komen we makkelijk vanaf deze keer.
Gelukkig heeft ome Jan ook nadat de verdoving uitgewerkt is, nergens last van.
We hebben in Mali nog een reisje naar Dogon-land samen met Alphonse gepland. Tot die tijd blijven we in Bamako om wat projecten te bezoeken, te luieren en met de paters te kaarten..
De toenemende hitte houdt ons tussen 12 en 3 binnen en we nemen vaker een siësta. Toch verlangen we geen moment naar de koude Nederlandse winter. Dan toch liever te warm..
De plannen om begin maart naar de kust te vertrekken worden wel een erg aanlokkelijk vooruitzicht…….