Zuidelijk Tanzania en romantisch Zanzibar

Zuidelijk Tanzania en romantisch Zanzibar
Toen het tijd was om ook op Sangilo weer afscheid te nemen waren we toch en beetje gespannen of Wobbel heelhuids de helling op zou komen. Deze spanning bleek nergens voor nodig want Marks auto, die voorop reed hoefde uiteindelijk onze Wobbel nauwelijks te helpen.
Nadat we bij Floor en Jan nog gezellig een bakkie koffie en thee dronken reden we richting Tanzaniaanse grens. Het hoofdstuk Malawi werd soepel afgesloten bij de grens. Aan de andere kant was het druk met vele opgeschoten jongens die geld wilde wisselen, hun diensten als gids aanboden en ons naar een verzekeringsmaatschappij loodste. Het was niet meer dan een klein hokje waar alleen een tafel en een stoel in paste. Hij hield zich bezig met het afsluiten van de verzekering terwijl zij omringd werd door vriendelijke doch erg opdringerige jongens die vanalles wilde verkopen. En blijkbaar lette zij niet goed op tijdens het kletsen want later ontdekte ze dat een van de vriendelijke jongens haar telefoon had gerold..
We reden door de bergen naar Mbeya en genoten van het landschap en de frisse temperatuur.
In Mbeya hoopten we een nieuwe springveer te vinden aangezien we hadden gehoord dat in deze plaats heel veel garages zitten. Na lang zoeken vonden we de missiepost waar we op de parkeerplaats konden overnachten. Het was slecht aangegeven en doordat de lokale bevolking erg weinig Engels spreekt bracht herhaaldelijk vragen ons niet snel verder.
De volgende dag gingen we op onderzoek uit in het stadje. Toen we over straat liepen kwam er een jonge man enthousiast op ons afrennen en bleek dat we hem kenden van het festival in Malawi. Goba speelde voor gids door zijn stadje wat erg handig was. Zo kwamen we in een piepklein winkeltje terecht waar ze naast de gewone plastic kaas ook knoflook kaas uit Nederland verkochten. Vooral voor haar een klein feestje! Vervolgens naar de telefoonwinkel om het gekochte simkaartje te laten registreren. Ook hier werd geen Engels gesproken en zonder een woord te gebruiken werden haar aanwijzingen gegeven voor de in te vullen formulieren. Voor de springveer moesten we de buitenwijken in waar inderdaad de ene “garage”na de andere zat. Aangezien Wobbel hier een zeldzaamheid is en er weinig van zijn soort rondrijden is het niet eenvoudig om de juiste maat te vinden. Ook hier lukte dit niet. De monteurs wilden proberen er een te maken door middel van wat laswerk maar aangezien we al 7000 kilometer rijden met de in Zambia gelaste springveer zagen we dit niet zitten. In Dar es Salaam hoopte we meer geluk te hebben.
Door een mooi landschap wat enigszins Frans aandeed reden we richting oost kust. We overnachtte bij “the old farmhouse”, een grote oude Afrikaanse boerderij waar een Franse kok een heerlijke maaltijd klaarmaakte. Er was ook een winkeltje waar eigen geteelde groente werd verkocht en voor het eerst sinds we in Nederland waren geweest zagen we prei. Helaas zaten we met een lege gasfles waardoor we niet zelf konden koken. De medewerker verzekerde ons dat we overal in Tanzania prei konden kopen dus we namen het niet mee. Onze volgende stop was het knusse stadje Iringa. Onze gasfles konden we niet laten vullen maar we konden er wel een andere kopen. Na dit gedaan te hebben gingen we naar de groentemarkt in de hoop eens wat anders te kunnen eten als tomaten, uien en groene paprika. Nadat we de hele markt waren afgegaan en met handen en voeten onszelf duidelijk probeerde te maken vonden we uiteindelijk een rode paprika. Geen prei helaas maar toch even iets anders.
Op zich waren we wel verast dat in een land als Tanzania waar veel meer toerisme is dan in Malawi, de mensen zo slecht Engels spreken. Stuk voor stuk doen ze wel hun best om ons wat woorden Swahili bij te brengen en al gauw kunnen we een aantal basis woorden.
Onderweg naar Dar es Salaam kwamen we door een natuurpark en we besluiten om vlak daarvoor te overnachten zodat we de volgende ochtend vroeg wat dieren kunnen spotten.
Aan de camping waar we verblijven grenst een slangentuin waar we uiteraard een kijkje gaan nemen. Er zitten er veel in vrij kleine hokken, een beetje zielig maar we kunnen ze wel erg goed bekijken.
De wekker gaat op 6 uur en na een vlug ontbijt rijden we stapvoets door het park. Er zijn vooral veel Bavianen, zebra’s en giraffen op en langs de weg en we voelen ons weer echt in Afrika.
Dat gevoel blijft als we in Dar es Salaam komen want het verkeer is weer ouderwets hectisch en chaotisch. Iedereen probeert voor te dringen en regels lijken er niet echt te zijn. Maar Wobbel is groot en hij brutaal zodat we uiteindelijk vrij snel bij de Shoprite komen. De Albert-hein van alle grote steden in zuidelijk/oost Afrika. Verse melk, kaas, vleeswaren en zelfs taartjes, het water loopt ons in de mond en we slaan flink in. Op de parkeerplaats zien we twee grote camper-vrachtwagens staan, een Franse en een Zwitserse waarvan 1 een schildering met dezelfde route als wij hebben gedaan op de zijkant heeft. In het zonnetje wachtten we op hun terugkeer terwijl gulzig melk drinken en hij zijn taartje probeert. Het zag er lekkerder uit dan het was…een niet gare speculaasbal met spikkels erop. Wie verzint dat vragen we ons af.
Na een half uurtje komen de bewoners van de trucks terug, alle twee gezinnen met drie kinderen. Al gauw zijn we gezellig in gesprek en wordt ons gevraagd of we met hun meegaan naar een camping 3 kilometer uit de stad. In konvooi rijden we door de drukke straten naar de pont die we moeten nemen. Daar is het een gezellig druk zooitje met straat-verkopers en rijen vol met auto’s voetgangers, tuktuks (overkapte taxi brommertjes) en auto’s. Het kost dan ook veel tijd om naar de overkant te komen zodat we net voor het donker op de camping zijn. Op het strand bouwen we met de wagens een klein fort en in het Engels, Duits en Frans komen
er allerlei reisverhalen naar boven.
We willen in Dar el Salaam informatie inwinnen over het transport van Wobbel naar Azië per schip. Wobbel is net te groot voor een normale container en of we dit gaan doen zal in grote mate van de prijs afhangen. Daarnaast willen we uitzoeken of we dit het beste vanuit Dar es Salaam of vanuit Mombasa kunnen doen. Via een tuk-tuk chauffeur komen we aan het adres van een maatschappij in de stad. In het kantoor staat een hele vriendelijke dame ons te woord. Behalve over het verschepen praten we minstens een uur over allerlei andere dingen. De dame geeft aan dat een aantal vragen vanuit het hoofdkantoor in Hongkong beantwoord moeten worden. Vanwege het tijdsverschil zal het op zijn vroegst diezelfde avond maar toch zeker de volgende dag zijn dat we via de mail antwoord zullen krijgen. Vol vertrouwen in deze dame verlaten we het kantoor. Als we buiten komen lopen we tot over onze enkels in het water om bij Wobbel te komen vanwege een regenbuitje wat in de tussentijd is gevallen..
We rijden naar de pont waar het dit keer een stuk rustiger is en we ineens ook maar de helft hoeven te betalen voor de overtocht. Als we aan de andere kant van de pont afrijden stopt naast ons midden op de weg een automobilist die duidelijk erg kwaad op ons is. Boos wijst de man naar de voorkant van zijn auto waar een flinke kras opzit. Wij zouden tegen zijn auto aangebotst zijn……..met onze achterkant. We stellen voor om even een stukje verder ter rijden waar wat meer ruimte is. Als we langs de weg staan begint de man ons ervan te beschuldigen dat we tegen hem zijn aangereden en zegt dat we voor de schade moeten betalen. Dat het toch wel heel vreemd is dat we hem met onze achterkant hebben geraakt en dus de fout bij deze automobilist ligt schijnt er niet in te gaan. We stellen voor om naar de politie te gaan en het daar te laten uitzoeken. Wanneer we achter hem aanrijden valt ons op dat zijn rijgedrag nu niet bepaald goed te noemen is. Om de haverklap stopt ie midden op straat om de weg te vragen. Eenmaal bij de politie aangekomen wordt er druk in het Swahili gediscussieerd en om de beiden auto’s heengelopen. We maken ons niet druk, we zijn de buitenlanders dus we gaan er vanuit dat we uiteindelijk zullen moeten betalen, fout of niet. Nu zullen we wellicht ontdekken of zo’n Afrikaanse verzekering daadwerkelijk iets doet.
Na een poosje zegt oom agent echter dat we zelf moeten beslissen wie er fout is. We beginnen te lachen en geven aan dat dit wat ons betreft niet zo moeilijk is, degene die van achter komt is fout. Maar aangezien de automobilist hier niet van overtuigd kan worden zijn we naar de politie gegaan zodat die een beslissing kan nemen. Er wordt nog wat heen en weer gepraat en geslenterd en wij hebben de indruk dat er op een expert gewacht wordt. Op een gegeven moment vraagt de agent waar we verblijven, schrijft dit tezamen met ons telefoonnummer op, drukt ons op het hart dat we ons geen zorgen hoeven maken en zegt dat we kunnen gaan. Het is duidelijk dat we er niets meer van zullen horen wat ons aangenaam verast.
We blijven nog een poos samen met de twee gezinnen op de camping. Het is een leuke plek aan het strand en er is zelfs wifi. De stroom valt wel erg regelmatig uit waardoor het dan niet werkt maar tussendoor kan zij haar sociale contacten weer ophalen.
Op een avond zitten we achter de computer op skype te kletsen met beeld. Hij stoot haar op een gegeven moment aan en wijst naar achteren. Daar staan de drie Masai achtige bewakers gebiologeerd toe te kijken hoe wij met Nederland aan het kletsen zijn. De enorme verbazing was duidelijk op hun gezicht te lezen, ze hebben dan wel allemaal een mobiele telefoon maar dit technische snufje ging hen duidelijk te boven. Het bewaken van het terrein lieten ze voor wat het was totdat wij onze laptop afsloten.
Een nadeel van deze camping is wel dat alles zout is, uiteraard de zee maar ook het zwembad, het kraanwater en de douche. Na een paar dagen plakken onze lijven chronisch en voelt het haar na 10x wassen nog als touw. Voordeel daarvan is wel weer dat je het zonder gel in model kunt houden.
Als we boodschappen doen in het dorpje denken we een perfect passende springveer te zien. Allebei erg blij hierover maar helaas duurt deze blijdschap maar een dag want als hij de springveer wil monteren blijkt deze net 2 centimeter te lang. Er wordt ons verzekerd dat er in Arusha een springveer op maat gemaakt kan worden. De reparatie van Wobbel wordt dus weer uitgesteld tot de volgende stad en we blijf nog even scheef rijden.
We vermaken ons prima met de buren, lezen, internetten en zwemmen maar informatie van de vriendelijke dame blijft uit. Ook als zij zelf gaat mailen komt er geen reactie.
Elke dag kwamen er wel nieuwe gasten op de camping en op een avond raken we aan de praat met de Nederlandse Renate. Altijd even uitwisselen waar in Nederland de ander vandaan komt natuurlijk. Renate ging ervan uit dat we het plaatsje niet zouden kennen zoals wij dat vaak ook met Dreumel hebben. Zowel Hij als Renate waren verast toen bleek dat het om Opijnen ging. Een dorpje niet ver van Dreumel waar hij in zijn jeugd ook nog gewoond heeft. Hele plattegronden werden op de vloer denkbeeldig uitgetekend en herkenning gevonden. Weer eens ondervinden we hoe klein de wereld is.
Aangezien we in de buurt zijn namen we de boot naar Zanzibar om daar een paar dagen te blijven. Het water was erg vlak zodat de boottocht rustig verliep. Toen het eiland in zicht kwam begon het toch even flink te kriebelen. Zanzibar, het beroemde eiland en wij gaan daar zomaar eventjes naartoe. Een rijk gevoel en we beseffen weer even hoe bevoorrecht we zijn.
Het is laag seizoen waardoor het wat rustiger is met toeristen op eiland en de prijzen wat lager. Nog steeds duur als je net zoals wij gewend bent om te camperen naar je moet jezelf af en toe verwennen natuurlijk. Een taxichauffeur wilde ons een aantal betaalbare lodges aan de ksut laten zien en reed naar het zuidelijke deel van het eiland.
Bij de eerste lodge werden we op slag verliefd op het romantische chaletje op het strand. Het was een huisje met een dubbele verdieping en een balkonnetje met prachtig uitzicht op de zee. We waren direct verkocht en bleven daar. Het grootste gedeelte van de dag was het laag water en dan moet je echt een heel eind lopen om te kunnen zwemmen. De onderwater wereld is geen Curaçao maar zeker de moeite waard. We snorkelden dan ook regelmatig en omdat daarmee al heel veel te zien was besloten we niet te gaan duiken. Het waren een paar heerlijke dagen in een romantische sfeer.
Voordat we terug naar het vaste land gingen wilden we ook een paar dagen in het levendige stadje Stonetown doorbrengen. Dit keer namen we het openbaar vervoer; een Dalha-dhala. Een overkapte pickup waar je gebukt in moet en waar een afschuwelijk ouderwets behangetje het plafond siert. Halverwege stapten we uit om naar het Jozini forrest te gaan om de rode colobus apen te bewonderen. Deze ondersoort komt alleen op Zanzibar voor. Het was een erg leuk tripje temeer ook omdat onze gids erg enthousiast was en veel wist over de apen en ook over de planten in het bos. We konden heel dicht bij de grappig uitziende apen komen en ze leken zich weinig van ons bezoek aan te trekken.
Tegen de avond kwamen we in Stonetown waar we na al de rust werden overvallen door de vele opdringerige verkopers. Typerend voor toeristische gebieden maar ondanks dat we er gewend aan raken blijft het zo nu en dan erg vermoeiend. Op zulke momenten verlangen we wel eens terug naar west Afrika waar het contact met de lokale bevolking toch veel echter leek. Ondank dat was Stonetown wel erg leuk met z’n smalle straatjes en leuke terrasjes.
We waren er met koninginnendag en in sommige straatjes hingen rood,wit blauwe vlaggetjes. Het was duidelijk dat deze er altijd hingen maar het bracht ons wel in een feeststemming.
S’avonds belandde we ook nog in een bar die duidelijk van Nederlanders was. Aan de muur hingen oud Hollandse teksten en toen hij in een doosje met oude singeltjes mocht snuffelen was 30 april compleet.
Aan de kade was het een drukte met veel jongens die allerlei kunsten deden al dan niet in het water. En er was een dagelijkse eet markt, na zonsondergang komen er kramen op het plein waar er verschillende soorten vis en vlees gebraden wordt. Heerlijk eten en van alles te zien.
En Stonetown is de geboorteplaats van Freddy Mercury alleen weet niemand in welk huis deze beroemde zanger gewoond heeft. Een echte gedenkplaats is er niet, wel een restaurant wat op zijn naam goed draait en waar het volhangt met foto’s. Toch jammer dat de muziek er werkelijk niets weg had van Queen…..
We bezochten de oude slavenmarkt en ook dit keer was het weer indrukwekkend om de kerkers te zien en over de geschiedenis van Zanzibar te lezen.
Toen het tijd was om weer op de boot te stappen was het ook genoeg geweest, er gaat toch niets boven ons eigen huisje.
Bij de boot komen we Renate weer tegen. Veel gekletst word er onderweg echter niet. De zee is een stuk onrustiger als met de heenweg en we zien diverse mensen vlug naar zakjes grijpen. Ook zijn kleur ziet er ineens een stuk minder bruin uit tijdens de twee uur durende tocht.
Met een tuktuk gaan we terug naar de camping waar Wobbel rustig stond te wachten.
We hoopten een dode muis te vinden want we hadden al een paar dagen voor vertrek naar Zanzibar een levende in ons huis. Van het gif wat we klaar hadden gezet was wel wat gegeten maar meer van de koekjes die nog in de cabine bleken te liggen.
Om het zekere voor het onzekere te nemen vroegen we aan de camping eigenaar een muizenklem. Toen zij later op de avond Wobbel inging zag ze direct dat deze klem meer effectief was geweest. Erg prettig vond ze het niet om een dode muis in de badkamer te hebben dus met klem en al zette ze het buiten. Een beetje grote muis dacht ze maar voelde niet de behoefte om het ding uitgebreid te bekijken. Toen hij even later kwam vereiste zijn nieuwsgierigheid een onderzoek met de zaklamp. Het bleek een rat te zijn en met deze wetenschap waren we extra blij dat we ervan af waren!!
Nog geen antwoorden van de inmiddels 10 informatieverzoeken die we weggedaan hadden. Wel hoorden we van meerdere mensen dat het hoe dan ook vanuit Mombasa goedkoper zou zijn om Wobbel te verschepen. Omdat we toch naar Kenia willen en ook te horen kregen dat zijn moeder met onze oudste neef naar Kenia zullen komen besloten we in Dar el Salaam het onderzoek te staken.
Eigenlijk wilden we direct verder maar op de valreep hoorden we dat we het visum van Rwanda niet bij de grens kunnen regelen. Stom we zijn er hier in oost Afrika zo aan gewend geraakt dat dit wel kan dat we niet eens de moeite hadden genomen om het op te zoeken. We hadden dus nog wat te doen in Dar el Salaam.
Aan de tuktuk chauffeur vroegen we of deze de weg wist naar de ambassade van Rwanda waarop bevestigend werd geantwoord. In de drukke stad bleek al gauw dat de chauffeur niet al te zeker was van de weg en vroeg het minstens 10 keer na. Steeds werden we in een andere richting gewezen en het liep al tegen sluitingstijd. Toen we het eindelijk hadden gevonden zei de bewaker in de eerste instantie dat we te laat waren en de volgende dag terug moesten komen. Op datzelfde moment kwam er een dame in een auto aan die stopte en dit nog een keer herhaalde. We wilden net weglopen toen de dame ons terugriep en zei dat de receptionist er nog was dus we konden het proberen.
Ook de receptionist wees ons op de tijd en liet ons de regels zien. We moesten in Dollars betalen en dit moesten we bij de bank doen. De volgende dag konden we terugkomen om de aanvraag in te dienen. Hij zei dat hij het allemaal nogal een gedoe vond en dat we Rwanda dan maar over zouden slaan. Ineens waren alle regels weg. We konden de aanvraag ter plekke indienen en in shilling betalen.
Over twee dagen kunnen we het visum ophalen en zullen we na ruim 2 weken Dar es Salaam via de shoprite naar het noorden van Tanzania gaan