Botswana, Caprivi strook en Zuid Zambia

In Maun (Botswana) kwamen we op een gezellige camping aan de rivier terecht en daar bleven we een paar dagen. Vanuit deze plaats is het mogelijk om met een Mokoro (klein houten bootje) de Okavango Delta in te gaan maar we schrokken een beetje van de prijzen. Uiteindelijk vonden we informatie over de andere kant van de Okavango Delta waar het minder toeristisch is en het geld naar de bevolking zelf gaat. Meerdere reden om daar eens een kijkje te gaan nemen.
In Maun leerde we Joel uit Londen en Matthieu van het eiland Reunion kennen en na een paar gezellige avonden kletsen en poolen gingen zowel Joel als Matthieu een stuk met ons mee richting Namibië. Eerst zouden we echter samen naar Seronga gaan voor de Mokoro trip.
Dit was nogal een stukje rijden en we deden er dan ook 2 dagen over. Met een gratis fragiel ogend pontje gingen we naar de andere kant van de rivier. Daar wachtte ons nog 100km zandweg door allemaal kleine dorpjes heen. Er rijden hier geen bussen en de mensen zijn afhankelijk van een lift. Binnen de kortste keren hadden we ons huisje vol zitten met lokale mensen en hun bagage. We hadden al een poosje niet meer op een zandweg gereden en waren wel een beetje verbaasd dat al onze passagiers wit zagen van het stof toen ze eruit kwamen. En het zicht binnen in Wobbel was mistig. Veel later pas ontdekte zij dat dit kwam doordat het ventilatiegat voor onze oude koelkast nog open was zodat al het Afrikaanse zand lekker naar binnen kon waaien.
Na zo’n lange rit waren we alle vier behoorlijk dorstig en daarom aangenaam verrast dat er een bar op de camping was… Helaas was de bardame al naar huis ondanks dat het 4 uur was.
We kaarten om de kookbeurt en aangezien we onze lifters Nederlandse kaartspelletjes leerden waren wij in het voordeel. De gesprekken voerden we in Engels, Frans en Nederlands door elkaar wat nogal eens tot komische situaties leidde. Beiden jongens waren erg prettig gezelschap.
Heel vroeg in de ochtend gingen we met 2 Mokoro’s de Delta in. Het was een oase van rust op het water en we zagen erg veel verschillende mooie vogels. Op een gegeven moment dachten we een waterval te horen wat eigenlijk onmogelijk was in dit moeras. Bij navraag aan onze gids bleek dit geluid van rennende nijlpaarden af te komen. Het klonk wel heel erg dichtbij en het bezorgde ons even een angstig gevoel. De Nijlpaarden en de krokodillen bleven gelukkig op gepaste afstand van ons piepkleine bootje.
Na een paar uur gingen we aan land voor een wandelsafari. Ook hier zagen we schitterende vogels en een paar groepen zebra’s. Op de terugweg vroeg zij aan de gids of ze mocht proberen de Mokoro te varen. Na uren hard werken had de gids er niets op tegen om even lekker uit te rusten. Met een stok in het water is de Mokoro vrij makkelijk vooruit te krijgen, alleen het de goede richting sturen was nogal lastig voor haar. Maar juist hierdoor ontdekte zij een Olifant aan de kant van het water. Voor Joel zijn eerste Afrikaanse olifant.
Op de terugweg naar de pont waren er geen lifters en we bereikten de pont vrij snel. Vanwege het grote hoogte verschil van de pont en de kade had Wobbel er een beetje moeite mee om aan wal te komen. Na een mislukte poging bleek het personeel echter afrij platen te hebben zodat we er zonder kleerscheuren vanaf kwamen.
Op naar de grens van Namibië waar we door de Caprivi strook naar Zambia zouden gaan rijden.
De grenspost was vrijwel verlaten en binnen een kwartier stonden we in Namibië. Onze eerste stop was Popa-falls. Het is vrij bekend maar de waterval is niets meer dan een snelle stroming. De camping was echter wel bijzonder. De meeste wc en douches waren met uitzicht op de rivier zodat je tijdens je behoefte of een wasbeurt van de Nijlpaarden en krokodillen kunt genieten. De voorbij komende bootjes kunnen echter ook van jou genieten…
Joel ging vanaf hier de andere kant op en Matthieu vroeg ons een lift tot Zambia. Matthieu is een vriendelijke rustige jongen die van koken houd en geen hekel aan afwassen heeft zodat we het er gauw over eens waren dat deze lifter nog even mocht blijven.
We deden een paar dagen over de Caprivi strip en zagen helaas nauwelijks dieren. Hier hadden we wat meer van verwacht maar wellicht waren we in het verkeerde seizoen.
De campings waren er geweldig, helemaal in de natuur en allemaal aan het water zodat hij weer eens de viskriebels kreeg. En ja eindelijk aten we een keer eigen gevangen vis!!
De grensovergang van Namibië naar Zambia ging wat minder soepel. Het begon ermee dat we de grenspost voorbij reden omdat het allemaal nogal onduidelijk aangegeven stond. Dat we in een ander land waren was wel direct duidelijk. De Afrikaanse rommeligheid die we in veel zuidelijke landen hadden gemist kwam ons hier direct tegemoet.
De douane beambte waren allen erg vriendelijk toen we van het ene hokje naar het andere gingen. Met een grote glimlach vertelde ze ons wat we allemaal moesten betalen. En dat was nogal wat; visa, verzekering, wegenbelasting, uitlaatgassenbelasting en tol…Onze portemonnee was direct een stuklichter. Om ons heen kijkend vroegen we ons af of de uitlaatgassen belasting is uitgevonden omdat je het gratis mag opsnuiven de hele dag.
Na een nacht in de bush te hebben geslapen bereikten we Livingstone. De Zambiaanse kant van de Victoria Falls waar we 3 weken daarvoor 5km vandaan zaten.
Een erg toeristische plaats waar we erg veel andere Overlanders tegenkwamen. Wij kozen voor een camping net buiten de drukke stad waarvan de eigenaar een Fries is. Matthieu wilde op zoek naar muziekanten en bleef in de stad achter. Van de eigenaar van de camping kregen we allerlei tips over mooie plekken in Zambia en allerlei hilarische verhalen te horen.
De schokbrekers van Wobbel waren weer erg moe geworden en hier konden we vrij makkelijk aan nieuwe komen. Na een paar dagen van reparen en luieren wilden we weer verder richting het Noorden. Toen we afscheid gingen nemen van Matthieu bleek ook deze uitgekeken te zijn in Livingstone en haakte weer bij ons aan. Onze lifter lijkt ondertussen aardig aan ons gehecht te zijn en het tentje is al omgedoopt tot Wobbel bis..
Ook verderop in het land kwamen we weer veel Overlanders tegen. Een excentriek Duits echtpaar was voor ons wel heel interessant omdat zij over land naar India waren gereden en een lading informatie voor ons hadden. We zijn nog niet zover maar we weten nu in ieder geval zeker dat we diverse opties hebben wat de route betreft.
In de hoofdstad Lusaka aangekomen gingen we op zoek naar een autoverzekering die geldig is in heel veel landen van Oost Afrika. Toen we eindelijk het bureau gevonden hadden wat we dachten nodig te hebben werden we teleurgesteld. Nee, dit was een dependance, voor de autoverzekering moesten we naar de andere kant van de stad. Nu is Lusaka een gezellige stad waar menig voorbijganger zomaar een vriendelijk gesprekje begint maar vanwege de hitte pakten we toch maar de auto. Eenmaal bij de dependance aankomen gaf de dame daar ons te kennen dat we bij de verkeerde verzekeringsmaatschappij waren. Omdat we bij de grens een andere verzekering hadden afgesloten moesten we voor deze verzekering naar dezelfde maatschappij. Na weer een poosje zoeken in de overvolle straten waren we blij dat we het voor sluitingstijd gevonden hadden. Hier zat een nogal vermoeid overkomende dame die niet erg veel zin leek te hebben om ons verder te helpen. Na wat heen en weer gepraat kregen we te horen dat wij niet voor een dergelijke verzekering in aanmerking kwamen omdat we een buitenlandse nummerplaat hadden.
Het feit dat we al heel veel reizigers met zo’n verzekering hadden gezien maakte geen indruk. Dan zullen die andere verzekeringsmedewerkers wel fouten hebben gemaakt was de conclusie.
Ach we kunnen het in Malawi nog een keer proberen..
In de spits kropen we door de stad terwijl de straatverkopers zich handig tussen de rij auto’s heen manoeuvreerden. De verkopers kwamen niet alleen vanwege hun handel naar ons raampje maar ook uit pure nieuwsgierigheid. De sfeer in Lusaka lijkt meer op die van een dorp dan die van een grote hoofdstad.
Omdat we hebben begrepen dat er in het noorden weinig te krijgen is doen we flink boodschappen voordat we verder rijden. Ook vanwege een tip belandden we op een camping die gevestigd is op een boerderij. Of eigenlijk meer een piepklein dorpje want er is op het terrein ook een bakker en een slager. We mogen overal rondkijken en de mensen zijn ontzettend gastvrij.
Het is net lunchtijd als we een rondje wandelen en de mannen zijn bezig hun voedsel te maken.
In behoorlijk gore blikken wordt de pap op het vuur geroerd zodat zij in eerste instantie geneigd is te denken dat het voer voor de dieren is. Maar ach hier zijn ze niet zo bang voor bacteriën en de hitte haalt het meeste er vast wel uit.
We zijn aangenaam verrast door de hete douche op de camping wat ook door een vuurtje bij de pijpleiding tot stand wordt gebracht.
Een erg leuke plek om even rond te blijven hangen voordat we het verlaten noorden in gaan…