Ruim een maand bovenop de berg

Inmiddels zijn we alweer ruim een maand op Lukwe eco camp en voelen ons er helemaal thuis. De eerste weken zijn er weinig gasten zodat we ruim de tijd hebben om het personeel te leren kennen en een beetje wegwijs te worden. Het is een groot heuvelachtig terrein en we lopen heel wat af . Wellicht is dit de reden dat we ondanks dat we goed eten allebei heel modieus ineens allemaal heupbroeken hebben.
Elke dag halen we drinkwater in de tuin en s´avonds voert zij daar de honden en de kat. Het is niet ver maar wel behoorlijk steil zo hier en daar zodat de beenspiertjes nogal eens gaan trillen.
De rest van het werk in de prachtige tuin wordt door Alec en Phillemon gedaan. Op de lodge sjouwen Dorethe, Grace en Lize met water voor de douche en houden alles schoon. Kondwani de geweldige kok zorgt voor het brandhout en voor andere klusjes moet ie wel een beetje achter de vodden aangezeten worden. S´nachts komt de vriendelijke Paulus over ons waken.
Wat we op andere logdes hebben gezien mag Auke zich in de handjes wrijven met z´n personeel. Er wordt wel eens wat vergeten en het gaat niet altijd even snel. Soms moet er een klein onderling ruzietje over de taken beslecht worden maar over het algemeen neemt ieder z´n verantwoordelijkheid en met name de vrouwen nemen zelf vaak het initiatief om dingen te doen.
Omdat we toch graag zelf wat meer te doen hebben behalve sloten voor ze openmaken, controles uitvoeren en boeken lezen, bouwt hij een dam en legt een straatje aan. Zij schildert het logde huisje aan de binnenkant en zet de dekken van de chalets in de carboleum. Ondertussen leert het personeel haar vol enthousiasme de plaatselijke taal Tambuka. Het valt niet mee en voor haar is het af en toe net chinees toch kan ze al een handjevol begroetingen op verschillende tijdstippen van de dag zeggen.
We worden verwend door het personeel met mango´s, bananen en verse koffie uit hun tuinen.
In de bossen ontdekken we van allerlei vreemde insecten en andere beestjes. Als hij ergens aan het werk is en haar naam over het camp schreeuwt weet ze ondertussen dat het weer tijd is om met het fototoestel aan te komen snellen om apart exemplaar vast te leggen.
De logde zit aan de rand van een afgrond en de berg aan de andere kant wordt regelmatig in de brand gestoken. Zodat er beter op muizen gejaagd kan worden, wordt ons verteld. Deze worden op stokjes gebraden…lekker voor op de barbecue.
Het is een beetje een somber gezicht want alles wordt zwart en dor. Het voordeel is dat de dieren onze kant op vluchten en sinds de branden komen we dan ook erg regelmatig een familie apen tegen.
Als er dan eindelijk gasten komen zijn we toch wel erg blij want daar gaat het hier tenslotte om. Veelal zijn het mensen die wat langer onderweg zijn en erg vaak spreken ze onze moedertaal. Het is meestal erg gezellig en we genieten van onze rol als gastheer en gastvrouw.
Beiden hebben we weinig behoefte om eruit te gaan. Auke brengt ons om de 2 weken nieuwe voorraden dus de noodzaak is er ook niet. Het is heerlijk om even gewoon een poos op dezelfde plek te zijn.
Zij maakt wel een tochtje naar Livingstonia omdat we ons carnet voor Wobbel daar bij de post verwachten. De postbeambte vertelt haar echter met een grote glimlach dat post uit Nederland er zeker 3 tot 6 maanden over doet. Dit is wel even een tegenvaller maar aangezien we op dit moment niet met Wobbel rijden is het ook niet heel erg. Ze bezoekt ook nog even een andere logde waar er een internet cafe is. Op het trapje op de veranda zit een hele groep lokale mannen die er thuis lijken te horen. Vol goede moed vraagt ze of er een internet cafe is. Ja is het korte antwoord. Vragend kijkt ze de man aan maar verder komt er niks. Kan ik daar gebruik van maken vraagt ze verder. Wederom is het antwoord ja. Het komt niet in de man op om uit zichzelf even de weg te wijzen. Pas als ze er expliciet om vraagt komt de man overeind en brengt haar naar een hok met 2 computers uit het jaar nul. De man gaat `even` degene roepen die over het internet gebeuren gaat. Een half uur later komt er dan eindelijk een jongen die haar verder helpt. De computer werkt met een dongel waar een telefoonkaartje inzit. Halverwege haar bezigheden is ineens het beltegoed op. Maar goed dat het niet al te druk is in dit `internetcafé`. Ach Afrika heeft zo zijn charmes…
We verplaatsen Wobbel omdat we niet genoeg zon hebben op de panelen. Omdat we toch graag een beetje meer privacy hebben besluiten we om ons huisje niet op de camping maar iets hoger in het bos te zetten. Het kost ruim een dag om ervoor te zorgen dat we s´nachts recht slapen waarbij er de nodige stenen en planken worden aangesleept. Maar dan hebben we uiteindelijk een leuk plekje met voldoende zon voor de panelen.
Van de een op de andere dag begint het regenseizoen. Hier zaten we erg op te wachten omdat het waterpeil in de putten drastisch was gezakt. Het er om begon te spannen of er genoeg drink water en water voor de douches zou zijn. De regen leverde echter weer andere problemen op. In de lodge werkt alles op zonnepanelen. De koelkast, de vriezer en de verlichting. Na een paar dagen bewolking moest de generator uit de schuur gehaald worden omdat de vriezer het niet trok.
Helaas bleek de aanwezige benzine zo oud te zijn dat de generator er niet op startte. Geen nood dachten we, hij zou met Auke´s auto die we tot onze beschikking hebben even de berg afrijden om nieuwe benzine te halen. Weer pech want de auto wilde niet starten. Er vanuit gaande dat het een lege accu was zeiden de mannelijke werknemers stoer dat ze de auto wel even aan zouden duwen. Het is nogal een zware auto en deze moest eerst heuveltje op geduwd worden. Na de hulp van ook het vrouwelijk personeel te hebben ingeschakeld stond de auto een paar uur later dan eindelijk een stukje hoger. Met volle kracht werd er geduwd door alle aanwezigen personeelsleden maar de afstand was te kort en de motor deed niks. Omdat we bang waren dat al het vlees zou bedreven hoopten we nu weer hevig op de zon. Toen deze niet kwam opdagen ging uiteindelijk Kondwani lopend 10 km de berg af en s´avonds weer omhoog. En zoals het altijd met dit soort dingen gaat scheen uiteraard de zon weer toen we uiteindelijk de nieuwe benzine hadden.
Het toch redelijk primitieve leven hier vergt soms wat improvisatie maar daar zijn we tijdens onze reis ondertussen wel op voorbereid. Geen enkel probleem wat niet op de een of andere manier opgelost kan worden.
Na de regen schieten er overal bloemen en paddenstoelen de grond uit. En nadat zij zich door Kondwani heeft laten vertellen welke eetbaar zijn maakt ze er een sport van om op weg naar en van de tuin een avondmaaltje bij elkaar te zoeken. Ze zijn erg lekker en het is een welkome afwisseling op de erg beperkte groentevariatie van dit land. Het enige wat overal en altijd te krijgen is zijn tomaten en uien.
In de loop van de tijd leren we de medewerkers steeds beter kennen en het verschil in leefwereld is zo nu en dan een beetje onwerkelijk. Zoals ze hier vaak leven met meerdere vrouwen voor een man bijvoorbeeld. Dat wisten we allang natuurlijk maar als je mensen beter leer kennen is het makkelijker om dieper over deze onderwerpen door te gaan. Het is wel erg interessant om over deze verschillen met hen te kletsen en te horen hoe ze omgekeerd over onze cultuur denken.
En af en toe zijn voor ons hele gewone dingen die voor hen ver van hun bed zijn. Zo is zij even van haar stuk gebracht als de vrouwen, die hier al aardig lang in de logde werken en gasten bedienen, haar vragen wat nu eigenlijk het verschil is tussen de koelkast en de vriezer. Nou de vriezer die vriest probeert zij. Nog steeds kijken de vrouwen haar vragend aan. Als je een flesje cola in de vriezer doet krijg je ijs…Dit begrijpen ze. Tja vriezen doet het hier natuurlijk nooit en geen van allen heeft thuis een koelkast, laat staan een vriezer.
Ook hier zit de vakantie er aan te komen en we hopen dat het druk wordt. De meest gebruikte weg hiernaartoe is echter voor een maand afgesloten vanwege reparaties. Helaas zullen hierdoor waarschijnlijk veel gasten weg blijven.
Een witte kerst zal er hier niet in zitten maar we hebben de lodge al een beetje in de feeststemming gebracht met versieringen uit de natuur. Dus het gaat vast gezellig worden en dan komt er nog een klein verjaardagsfeestje omdat hij een jaartje ouder wordt.
Ons nieuwe jaar gaat hoe dan ook goed beginnen want we krijgen bezoek van Bianca een goede vriendin uit Nederland. We kijken ernaar uit. Maar eerst kerst en oud en nieuw in Malawi op een plek die we even thuis noemen!

Vanuit deze mooie berg wensen we jullie allemaal fijne kerstdagen en een geweldig Nieuwjaar!!!!!!